Dulfer's dumdum

Tenorsaxofonist, vader van Candy, concertorganisator,
radiomaker, columnist, beroepsanarchist en querulant. De autodidact Dulfer speelt vanaf '57 in
tientallen groepen waarvan Hans Dulfer en de Perikels een van de meest geruchtmakende is. Via
een Amsterdams harmonieorkest, de Big Band van Theo Delen en een free-jazzgroep met Peter
Snoey, groeit Dulfer al snel uit tot een van de meest markante figuren in de Nederlandse
jazzscene. Hij zorgt veelvuldig voor opschudding tijdens de Loosdrecht Jazz Festivals, wint in '69 de
Wessel Ilcken-prijs en organiseert belangwekkende concerten in de opkomende Amsterdamse
poptempel Paradiso. Ook levert hij een belangrijke bijdrage aan de integratie van Surinaamse en
Antilliaanse musici. Van '68 tot '70 leidt Dulfer de formatie Heavy Soul Inc., waarvan verder o.a.
jazzdrummer Han Bennink en jazzrockgitarist John McLaughlin (!) deel uitmaken. Zijn
uiteenlopende plaatwerk kent een onduidelijk hoogtepunt met het werkje Red Red Libanon (met
gitarist Jan Akkerman), dat in zowel '70 als '77 de tipparade haalt. Eind '81 formeert hij de groep
Reflud, die met hun elektrische freefunk uitgroeien tot een van de meest energieke live-acts van
Nederland. In '83 brengt hij met Herman Brood op het North Sea Jazz Festival een tribute aan de
blueslegende Mose Allison. Zijn columns in Oor worden in '89 gebundeld. De muzikale liefde richt
zich dan inmiddels op speed- en thrashmetal. Begin '90 presenteert hij zijn formatie Tough Tenors,
met als enige andere constante factor saxofonist Boris van der Lek. Dat jaar wordt Dulfer tot
verbazing van velen aangesteld als de nieuwe directeur van Paradiso. Wanneer hij na nog geen
jaar de complete staf tegen zich weet, ruimt hij weer even snel het veld. In '92 presenteert hij
samen met het Surinam Music Ensemble de Kid Dynamite Suite, een muzikale ode aan de
legendarische Surinaamse saxofonist Kid Dynamite (Arthur Parisius, 1911-1963). Na lovende
kritieken wordt de Suite in '94 nogmaals uitgevoerd. 's Nachts presenteert hij achtereenvolgens
de tweewekelijkse VPRO-radioprogramma's Streetbeats en Hothouse. In '93 krijgt hij de Bird
Award uitgereikt. Vervolgens wordt de man die altijd roept niet in platen geïnteresseerd te zijn,
door het producers/muzikantenduo John Helder en Paul Keuzenkamp (voorheen gelieerd aan de
groep Gung-Ho) overgehaald tot het maken van Big Boy, een unieke, hard honkende, housende,
beboppende en rockende dansplaat, die een hit oplevert (Streetbeats) en tot in Japan succesvol
blijkt. De speciaal voor Japan uitgebrachte mini-CD Hyperbeat is daar in '95 zelfs de best verkochte
instrumentale cd van dat jaar, waarvoor Dulfer tijdens een groots opgezet tv-gala een Golden Disc
Award ontvangt. Dig! verschijnt in het voorjaar van '96 en bevat wederom heftige dansmuziek,
maar biedt daarnaast ook ruimte aan enkele rustige stukken: Dulfers eigen ambient muziek. De
saxofonist heeft de smaak van succes te pakken, want ditmaal neemt hij van het titelnummer, zij
het onder dwang van de platenmaatschappij, een heuse videoclip op. Het resultaat blijft niet uit:
die zomer zijn er optredens op grote Europese pop- en jazzfestivals en een tweede tournee door
Japan. Op Skin Deep laat Dulfer zich weer van zijn heftiger kant horen en mag zijn muziek met
recht powerdance heten. Op het album maakt hij uitstapjes richting drum 'n' bass en schuwt hij
gebruik van samples en exotische instrumenten niet. Daarmee komt zijn eigen muziek steeds
dichter in de buurt van het ideaalplaatje dat hij wekelijks zijn luisteraars op de Vpro Radio
voorschotelt, waarbij hij met het grootste gemak jazzcat Archie Shepp en drum'n'bass- producer
Roni Size op elkaar doet volgen. 'Omdat het in wezen hetzelfde ding is,' verklaart de meester zelf.
Op de live-CD Papa'S Got A Brand New Sax - Live In Japan, opgenomen in Tokyo in juni '98, speelt
Dulfer onder meer met Boris van der Lek. Dulfer produceert Black Girl, een album van zangeres Lils
Mackintosh. Hij krijgt een Edison-nominatie in '00 en zorgt er voor dat de Japanse muziekindustrie
naburige rechten over de muziek van Nederlandse muzikanten afdraagt. Voor hemzelf levert zijn
populariteit in Japan een slordige 60 000 gulden op. Op El Saxofon Part Ii is Dulfer onder andere
met opgevoerde Braziliaanse percussie in de weer. Dulfer treedt aan op het afscheidsfeest van de
Amerikaanse ambassadeur Schneider, speelt op het Rotterdamse World Port Jazz Festival en op
North Sea Jazz. Als acteur is hij te zien in twee filmpjes. Als columnist is hij verbonden aan Nrc
Handelsblad en Jazz Nu. Als dochter Candy gebroken heeft met haar platenlabel Bmg en pa Hans
met Emi, richten beiden hun vizier op Japan. Het duo bundelt hun niet geringe krachten op Dulfer
Dulfer. In april '02 wordt Dulfer benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Met
danceproducer Handieman Maurice neemt Dulfer 'Scissors' op. Dulfer is niet van het podium te
slaan. Hij speelt niet alleen in het Verre Oosten, maar ook in Nederland. Zo zet hij in april in
Amsterdam het feestje ter gelegenheid van het verschijnen van de nieuwe cd van dochter Candy
luister bij en ontbreekt hij ook in '03 niet op North Sea Jazz. Dulfer heeft elke maandagnacht van
0.00 tot 2.00 uur op Bnr Nieuwsradio het programma Dulferjazz, In mei '05 bereikt Dulfer de
pensioengerechtige leeftijd, maar van achter de geraniums zitten is geen sprake. Hij staat in de
tweede helft van dat jaar op uiteenlopende podia, van een festival in Harderwijk via een André
Hazes-herdenking en een openluchtoptreden met Candy in Bloemendaal tot een privé-feestje in
Londen. Zijn begeleiders, Dj Kikke (dancebeats), Eric Barkman (bas) en John Helder (rap), staan
hem bij onder de naam New Band. Dulfer heeft in zijn opvallende carrière met tal van musici
gespeeld, maar de samenwerking van aor-zanger Gerard Joling is wel een heel bijzondere. De
opname is gemaakt in het kader van een Unicef-initiatief.

Bron: OOR Popencyclopedie