Echo uit het verleden

Het eerste dat mij opvalt is dat het verhaal op de linkerpagina begint. Ik kan mij niet herinneren dat ik dat eerder gezien heb bij een boek. Ook heeft het boek geen ( genummerde ) hoofdstukken. Wel verspringt regelmatig het perspectief van de personages. Zo krijg je een redelijk compleet beeld van de gebeurtenissen.

Het verhaal gaat over een groep mensen die tegen wil en dank vrienden van elkaar zijn. Praktisch iedereen heeft een rugzak met een traumatisch verleden of overkomt een traumatische gebeurtenis in het boek. Dat zou teveel van het goede kunnen zijn, en in de echte wereld zou het ook niet geloofwaardig meer zijn. Maar voor dit verhaal werkt het wel. Het is juist overzichtelijk om alles binnen die groep te laten gebeuren. Daardoor wordt voor mij ook de echte boodschap van dit verhaal sterker en duidelijker. Namelijk de waarde van vriendschap en dat vriendschap je sterker kan maken.

De trauma’s worden behoorlijk waarheidsgetrouw beschreven. In ieder geval dat deel van de trauma’s waar ik zelf bekend mee ben. Ik vind het knap hoe ze die ingewikkelde gevoelens onder woorden kunnen brengen.

Het duurde best wel even voor ik echt in het verhaal zat. Waarschijnlijk ook omdat je kennis moet maken met aardig wat personages. Maar toen het verhaal mij pakte kon ik het bijna niet meer wegleggen. Elk vrij moment zat ik met mijn neus in het boek. Tja…het is dat een mens ook moet slapen…

Het verhaal is toch redelijk voorspelbaar. De wendingen zag ik al van verre aankomen. Maar omdat ik dit boek niet zie als een misdaadroman ( zoals op de achterflap staat ) maar als een boek over vriendschap, vond ik dat helemaal niet erg. Spannend: nee. Inspirerend: ja. Aanrader: ja.

Ik twijfel tussen 3,5 en 4 sterren…

Oke: 4 verdiende sterren!

Het verhaal gaat over Ilse, Ilse is op zoek naar haar biologische vader en gaat daarvoor naar Frankrijk. Ze komt onderweg langs de olijvenboomgaard van Vigo. Hij zoekt mensen die hem helpen met het oogsten van de olijven en Ilse biedt zich daarvoor aan. De buren van Vigo helpen ook mee met het oogsten en tussen hen en Ilse klikt het ook. Daarop volgen een heel aantal bizarre gebeurtenissen die aan het eind allemaal bij elkaar komen. Ilse zet haar zoektocht naar haar vader voort, maar of haar dat oplevert wat ze dacht, dat is de vraag.
Een lang intro heeft het verhaal niet, je zit gelijk in het verhaal en het leest prettig door de korte hoofdstukken. Er zijn meerdere verhaallijnen die uiteindelijk samensmelten, knap gedaan. Ook komen er heerlijke liefdes voorbij en de onderwerpen zijn heel actueel. Ik dacht soms dat ik heerlijk een roman las en dan gebeurde er weer iets afschuwelijks en dacht ik, oh ja, het is een spannend boek! Kortom, een heerlijke spannende roman waarin je wilt blijven lezen!

Een jonge vrouw gaat in Frankrijk op zoek naar haar biologische vader. Ilse heeft haar jeugdjaren doorgebracht in Nederland; haar moeder is al jaren geleden overleden. Tijdens haar autorit door la douce France onderbreekt ze haar reis in de buurt van de olijvenboomgaard van Vigo. Hij zoekt hulp tijdens het oogsten van zijn olijven. Ilse is maar al te graag bereid om haar handen uit de mouwen te steken; wat extra geld is immers meer dan welkom. Ook Vigo’s buren en vrienden helpen mee de oogst binnen te halen. Ilse voelt zich ginds al snel thuis. Dan vindt een aantal opmerkelijke gebeurtenissen plaats en staat de boel op zijn kop. Zal Ilse er alsnog in slagen haar vader te vinden en haar vraagtekens om te zetten in duidelijke antwoorden? De tijd en het lezen van dit verhaal zullen het leren…

Jara Lee, neen: niet één, maar twee auteurs. Dit is immers het pseudoniem voor het echtpaar Jan (1960) en Rachel van der Lee (1970). Echo uit het verleden is hun nieuwste en tevens gezamenlijk zevende boek.

Eerst en vooral: ondanks de dikke pil heb je het boek heel snel uit. Echo uit het verleden is bijzonder toegankelijk, het belangrijkste handelsmerk van Jara Lee. Dit keer een misdaadroman waarin de emoties en spanning oplopen. Je wordt als lezer meegesleurd in het gebeuren en je waant je in Frankrijk. Jammer van de overdaad aan personages en dialoog; een ultieme schrapronde zou een goede zaak zijn geweest. Het geheel lijkt ietwat overladen, ook visueel als je binnenin het boek gaat kijken. Deze lezer kreeg de indruk dat de twee auteurs met al hun geestdrift hun boek hebben volgepropt. Ook neemt het schrijversduo af en toe een loopje met de geloofwaardigheid, het is echter fictie en stoort het niet echt. Bijzonder is het ontbreken van enige vorm van nummering of titel bij het begin van een nieuw hoofdstuk.

Positief is in ieder geval het onderhoudende karakter van Echo uit het verleden. Je maakt kennis met echte personages van vlees en bloed. Het laagdrempelige en vloeiende taalgebruik en dito schrijfstijl maken het verhaal lekker luchtig. Is dit een thriller pur sang? Niet echt, het is eerder een onderhoudende roman, waarin de spanning langzaam wordt opgebouwd en de emoties en zelfs trauma’s rijkelijk vloeien. Ook wel een boek met een verleidende knipoog naar het feelgood genre en een verhaal met een hoge amusementsfactor.

We maken kennis met een behoorlijk aantal personages, situaties en veel bagage. Er is niemand in dit verhaal die inhoudelijk overbodig is. En dat is met dit aantal al bewonderenswaardig te noemen. Oké, niet ieder personage krijgt evenveel verdieping maar dat kan ook niet. Het is allemaal genoeg om prettig te lezen. Zoals gezegd gebeurt er dus ontzettend veel, je krijgt een flink aantal personages voorgeschoteld en het moet raar lopen als je geen binding met een of meer van hen krijgt. Vooral Damien, Ilse, Bibi en Angelique krijgen het behoorlijk voor hun kiezen. Maar eigenlijk treft het iedereen wel. Het aantal traumatische gebeurtenissen ligt erg hoog in dit boek en neigt soms naar overdaad. En ondanks dat de plot geen verrassing was moet gezegd worden dat hij knap bedacht is. Ondanks dat was wel al snel duidelijk hoe de draadjes liepen, tijdens het lezen werd de rest ingevuld.

Wat apart was dat het verhaal op een linkerpagina begint en dat zonder hoofdstukaanduiding. Je weet dus niet of dit klopt, of je een pagina mist en/of te maken hebt met een misdruk. Het verhaal begint ook op een manier dat dat laatste zomaar mogelijk zou kunnen zijn. Je valt als het ware midden in een verhaal, althans dat zou zomaar kunnen. Al snel merk je dat er wel sprake is van hoofdstukken maar dan zonder gebruik te maken van een duidelijk onderscheid. Je merkt het vanwege het wisselen van perspectief of vanwege de afbreking van een lopende scène. Dit zorgt soms wel voor verwarring. Dialogen lopen niet altijd vloeiend door op deze manier en geregeld was daar een 'huh' moment omdat er ineens een overgang was naar een andere verhaallijn of een ander personage. Je moet het dan maar aannemen dat het kloppend is maar dat bleef raar. En dat zou gevoelsmatig niet zo zijn geweest bij een duidelijke overgang van hoofdstukken/perspectiefaanduiding.

In vergelijking met hun drie laatste boeken zijn er een aantal overeenkomsten maar zeker ook verschillen te benoemen. Wat als eerste opvalt is dat de schrijfstijl van dit echtpaar gewoon lekker is. Hun verhalen pakken je, de personages doen dat ook en je voelt je als lezer snel thuis bij de verhaallijn, je raakt betrokken. Hun enthousiasme is voelbaar, ze willen zoveel vertellen en schrijven, dat voel je echt. Doseren zou soms zo gek nog niet zijn. Want het moet behalve een lekker boek ook niet inboeten aan geloofwaardigheid. Toch dekken we dit allemaal onder de mantel der liefde want het boek weet vanaf het begin te fascineren, je blijft het lezen, want je moet gewoon weten hoe het precies zit, ondanks de kritiekpuntjes. Jara Lee moet het hebben van hun enthousiasme om op papier te vertellen. Ze zeggen zelf geen literaire hoogstandjes te ambiëren maar lekkere, toegankelijke boeken voor iedereen. En dat voel je, dat proef je en dat zorgt voor een hoog gehalte aan leesplezier. Graag gelezen dus.