Een soort vonk

De autistische gemeenschap heeft te maken met zoveel validisme en stigma, en veel mensen proberen ons verhaal te vertellen en voor ons te praten. Dus een boek als dit, voor kinderen, betekent heel veel. Ik heb dit boek al twee keer gelezen, omdat ik het de eerste keer wat lastig vond om te lezen en ik mezelf de kans wilde geven om het boek te laten bezinken en er daadwerkelijk een mening over te vormen. De eerste keer was het niet lastig omdat ik het een slecht boek vond, maar omdat het iets te dichtbij kwam allemaal en ik het las op een moment waarop ik daar niet zo goed mee om kon gaan. De tweede keer dat ik het las vond ik het zo empowering. Addie is een enorm herkenbare hoofdpersoon, zelfs voor mij als 27-jarige, en het gaf me zoveel kracht om te zien hoe ze voor zichzelf opkwam en omging met het pesten van haar docent en klasgenoten. Ik zou dit enorm aanraden aan iedereen die autistisch is en aan iedereen die autistische mensen graag beter wil begrijpen.

Ik las het debuut van de Schotse schrijfster Elle McNicoll: Een soort vonk. Ik vind het een erg goed geschreven jeugdboek met een interessant thema. Op knappe wijze legt McNicoll een link tussen autistisch zijn en de manier waarop vroeger vrouwen van hekserij beschuldigd werden. Onze samenleving worstelt nog steeds met mensen die anders zijn: Addie - de hoofdpersoon in het boek - komt er tot haar verbazing achter dat ook grote mensen kunnen pesten en uitsluiten, zodanig dat het anderen kapot maakt. Elle McNicoll studeerde creatief schrijven en schreef haar masterscriptie over het gebrek aan neurodiverse auteurs die over hun eigen ervaringen schrijven. Dus ging ze dat zelf maar doen.

Dit was mijn allereerste boek van 2021 en wat voor eentje! Het perfecte verhaal om het jaar mee te starten. Ik was geboeid van begin tot eind, las het boek in één ruk uit, moest lachen, moest huilen en baalde onwijs dat het uit was!
Ik leefde zó ontzettend mee met Addie die zich zo door het leven moet worstelen omdat ze ‘anders’ is. Ze zou verdorie gewoon zichzelf moet kunnen zijn! Dat is ook hoe haar oudere zus Keedie erover denkt, die zelf ook autistisch is en Addie bij best veel kan steunen. Maar ook Keedie worstelt duidelijk met iets, dat voelt Addie aan, maar ze kan er niet makkelijk achterkomen wat dat is…

Ik herkende veel in Addie, hoe zij dingen ervaart, en het heksenaspect vond ik onwijs aansprekend. Mooi hoe Addie zich het verleden aantrekt, het vergelijkt met haar anders zijn en dat het gebruikt kan worden om aan de anderen te laten zien dat ‘anders’ niet ‘raar’ of ‘eng’ is en zeker geen reden tot vervolging/pesten.
Een heel meeslepend, aangrijpend, soms grappig en ook erg lief verhaal (de band tussen Addie en zus Keedie ) met een moedige hoofdpersoon die je in je hart sluit. Echt weer zo’n Lemniscaat-topper!