Fair Game

In dit waargebeurde drama speelt Naomi Watts Valerie Plame, een capabele CIA-agente die in de problemen komt wanneer haar man, VS-ambassadeur Joseph Wilson (Sean Penn) in de media van zich laat horen om zo de valse voorwendselen voor de invasie in Irak aan te kaarten. ‘Fair Game' is in de eerste plaats een intimiderend kat-en-muisspel van venijnige columns, giftige paperassen en twijfelachtige persberichten. Dus een spectaculaire achtervolgingsscène zal u niet in de film aantreffen. Erg is dat niet echt, want ‘Fair Game' gaat resoluut voor vorm boven inhoud, met een verhaal en boodschap die de aandacht van de publiek moeten trekken in plaats van actie en mooie plaatjes. "We zijn onder valse voorwendselen naar de oorlog gestuurd!" is de verontwaardigde clou wat u inmiddels als bekend in de oren moet klinken. Om zo'n bekend publiek schandaal in beeld te brengen, moet je toch iets extra aanbieden waardoor het voor het publiek een beetje spannend blijft. De film ‘Green Zone' slaagde daar in mijn beleving erg goed in met een vermenging van razend spannend entertainment en een intelligente plot. Op het gebied van plot verslikt ‘Fair Game' zich net, in het persoonlijke verhaal van Valerie Plame en haar echtelijke problemen. De beslissing om naast politiek ook op familie te focussen, was ongetwijfeld een slimme poging om op de gevoelens van de kijker in te spelen, maar de ietwat stereotiepe karakterisering van de twee staat enige inleving in de weg.

In bijna iedere scène is zij de gelaten realist die het nut van al het gekibbel niet inziet terwijl haar idealistische man van geen ophouden weet en de waarheid stukje bij beetje voor zijn gezin plaatst. Wilson is een idealist die wil dat het volk de waarheid weet omdat liegen on-Amerikaans is. Zijn vrouw heeft al jaren dapper haar land gediend. En opeens begint de politieke machine jacht te maken op het eervolle koppel. Moeilijk is het niet om op die manier sympathie op te wekken voor een personage. De snelle, vol met afkortingen gestopte dialogen, doen evenmin iets om het verhaal wat meer schwung te geven. De politieke scènes zijn al beter, maar blijven eveneens erg aan de oppervlakte. En de intermezzo's met de burgervrienden van de Plames zijn een al te doorzichtige truc om de modale, onwetende Amerikaan ook even aan het woord te laten - en een spiegel voor te houden.

Naomi Watts brengt haar personage nog overtuigend tot leven, maar Sean Penn brengt het er, in tegenstelling tot wat we van hem gewend zijn, minder vanaf. Hij speelt een links-liberale diender die tegen het einde van de film een heroïsche speech mag afsteken over de Amerikaanse waarden, waarheid, vertrouwen en God Bless America. Dat doet hij degelijk, maar voor hem hadden ze beter een publiekelijk minder gekleurd personage gekozen. Nu zag ik vooral Penn zijn persoonlijke ideologie verkondigen. Voor bepaalde Amerikanen misschien nuttig om eens te beginnen met nadenken over wat voor een vuil spelletje politiek wel niet is, maar voor de gemiddelde Europeaan wellicht te eenzijdig en simplistisch. De film mist helaas een echt diepgravende uitleg die je aan het nadenken zet.

Overall vind ik dat ‘Fair Game' een degelijke, maar al te grijze politieke film is geworden die het allemaal erg goed meent en erg graag iets te zeggen zou hebben, maar te hard aan de politiek correcte oppervlakte blijft dobberen om echt indruk te maken.

Ik vond de film zeker goed. Er zat een goed verhaal in en veel spannende momenten. De film was her en der wel wat veel politiek getint. Goed acteerwerk van Naomi Watts. Van Sean Penn had ik hogere verwachtingen. Dit kan ook komen doordat zijn rol kleiner was dan de rol van Naomi.
Alles bij elkaar is de film zeker de moeite waard om te kijken.

Ik vond het spannend tot het einde van de film

Pluspunt van dit artikel: goed geacteerd

Ik ben deze film gaan kijken nadat ik bekend werd met de cast. Ik bedoel met 2 hoofdrollen voor Watts en Penn moet het wel een goede film zijn.

Ik vond het begin wat lastig om in te komen aangezien er veel termen zijn waar ik minder mee bekend ben. Al snel viel echter wel het kwartje en begon ik te begrijpen waar het nou allemaal over ging. Het feit dat het dan ook nog gebaseerd is op een waargebeurd verhaal vind ik alleen maar een pluspunt.

Het moment in de film waarop de identiteit van Watts bekend wordt gemaakt is voor mij het punt waarop de film echt openbreekt en je je verbonden gaat voelen met de karakters. De manier waarop Penn en Watts op elkaar zijn ingespeeld is fantastisch.

Zelf ben ik echt een fan van Penn en ook weer voor deze film echt goed acteer werk.
Ik geef deze film vier sterren omdat er naar mijn mening wel wat interesse in het onderwerp moet liggen om de film te kunnen waarderen.

Wie twee jaar geleden had gezegd dat de volgende film van regisseur Doug Liman geselecteerd zou worden voor de competitie op het filmfestival van Cannes, was voor gek verklaard. Liman had net het door velen afgekraakte Jumper afgeleverd en leek zich, na het verrassend goede The Bourne Identity uit 2002, voortaan vooral bezig te gaan houden met middelmatige actiefilms. Maar met Fair Game, een zeer degelijke politieke thriller, bewijst hij dat hij veel meer in zijn mars heeft dan nietszeggende actiespektakels.

Fair Game vertelt het verhaal van Valerie Plame en Joe Wilson, die in 2003 de voorpagina’s van alle internationale kranten domineerden. Plame was een CIA-agente die regelmatig undercover moest in het Midden-Oosten in verband met terrorismebestrijding. Ze was getrouwd met Joe Wilson, een voormalig Amerikaanse ambassadeur. Wilson werd in 2003 door de CIA gevraagd een reis te maken naar Niger om op zoek te gaan naar bewijzen voor de aankoop van uranium door Saddam Hussein. Hoewel Wilson onomwonden duidelijk maakte dat er geen enkel bewijs voor deze aankoop te vinden was, misbruikte toenmalig president Bush zijn bevindingen om de internationale gemeenschap te overtuigen dat een inval in Irak gerechtvaardigd was.

Als het Witte Huis de identiteit van Valerie Plame uiteindelijk laat uitlekken, wint de film echt aan kracht. Dan neemt het persoonlijke drama de overhand en wordt duidelijk dat het Liman vooral te doen is om bij de kijker verontwaardiging op te roepen over het onrecht dat deze vrouw is gedaan. Dat dit zo goed lukt is mede te danken aan de twee acteergiganten Naomi Watts en Sean Penn, in alweer hun derde samenwerking na 21 Grams en The Assassination of Richard Nixon.

Dat ze elkaar inmiddels door en door kennen is goed te zien in Fair Game, want ze zijn zeer geloofwaardig als echtpaar dat probeert te overleven in een crisis. Watts acteert daarbij op het minimalistische af en is daarmee des te indrukwekkender als sterke vrouw die geconfronteerd wordt met haar eigen kwetsbaarheid. Sean Penn mag zich daarentegen volledig uitleven in de rol van Joe Wilson en maakt daar dan ook dankbaar gebruik van, met lange tirades over wat er mis is met de Amerikaanse politiek en de kenmerkende tics en maniertjes die bij zijn intensieve acteerstijl passen. Watts en Penn geven Fair Game het hart dat de film nodig heeft en zorgen ervoor dat dit politieke verhaal vooral uitblinkt op het persoonlijke vlak.