Friday The 13th Part 7: The New Blood

Het is 1988 en voor het slasher-genre begint de interesse af te nemen.
Zowel voor Freddy Krueger als voor Jason Voorhees zijn de hoogtijdagen nu voorbij.
Om de tieners van begin jaren 80 nu nog te boeien, verzinnen de filmmakers steeds verder gezochte onderwerpen, om zo toch nog iets nieuws aan hun melkkoetjes toe te voegen.
In het geval van de Friday the 13th franchise besluit Paramount om Jason te laten vechten tegen Tina, een blond tienermeisje met telekinetische- Carrie-krachten, die voor een psychiatrische behandeling naar Crystal Lake komt. Ooit toen ze klein was doodde ze haar alcoholistische vader met haar telekinese, maar heeft daar zulke schuldgevoelens over dat ze nu dus in behandeling is.
Haar arts Dr. Crews ( Terry Kiser uit 'Weekend at Bernie's') gebruikt Tina puur om haar gaven uit te buiten en in plaats van haar te helpen, haar trauma juist sterk te houden.

Uiteraard ontbreken er geen kamperende tieners met op hol geslagen hormonen; die bivakkeren in het huisje naast Tina en haar moeder. Alle stereo-types lopen weer rond op het kampterrein en doen wat slasher- tieners doen: Blowen, sexen, rondrennen en uiteindelijk ophouden met ademen;-)

Ok, Jason zweeft nog steeds aan een ketting, op de bodem van het meer, en in een emotionele bui weet Tina hem los te breken en weer aan land te laten komen.
In deze film word niet echt duidelijk gemaakt of het ook Vrijdag de 13de is, maar allee..Jason is weer lekker op dreef en er ontstaat een aardige bodycount en een erg vermakelijk eindgevecht.

Friday the 13th, part VII is misschien niet de sterkste uit de reeks, maar heeft een aantal erg rake punten: Zo is dit Kane Hodder's eerste vertolking als Jason ( en hij hervat de rol opnieuw in de daarop volgende sequels 'Jason Takes Manhattan', 'Jason Goes To Hell' en
'Jason X' )
De andere pluspunten die deze Friday gedenkwaardig maken, zijn de weerzinwekkend goede make-up van Jason's rottende karkas, de ontmaskerde climax en de coole opening/ flashback uit de voorgaande afleveringen.

Het jammere van de film is dat er zoveel in geknipt is. Deze film kwam haast niet door de filmkeuring heen, en daardoor missen we een heleboel gore en geweld. John Carl-Buechler zei in een interview dat de filmkeuring zijn hele film verkracht had..inclusief het einde van de film, die een vrij lullig niemendalletje is geworden, vergeleken bij het originele plan.
De score van The New Blood is deels oud werk van Harry Manfredini, aangevuld met de wat vlakke en meer percussie bevattende muziek van Fred Mollin ( die ook de muziek deed voor de televisieserie)

Al met al een redelijke sequel, zeker voor een deel 7, maar het zou toch mooier zijn geweest als we de Director's Cut zouden kunnen kijken.

Het is erg jammer van deze film, dat deze niet uncut is, maar de waarheid is helaas, dat maar weinig films uit deze serie uncut zijn. Er bestaan wel opnames van de integrale moordscenes, maar die zijn in een erg slechte staat aan ons overgeleverd. Ik vraag mij af of Paramount deze scenes zal oppoetsen en in de films zal toevoegen. Tot nu toe is wel de complete blue ray-collectie die een paar jaar geleden in de Verenigde Staten in uitgebracht de beste ooit met veel extra's en veel verwijderde scenes.

Een van de mindere uit de reeks. De film komt wel heel moeizaam op gang en er is weinig spanning. De slotscene is wel redelijk spannend, maar er zijn zoveel onnodige toevoegingen aan de film dat dat ook het enige echte spannende moment is. Een van die toevoegingen is dat de hoofdpersoon paranormale gaven heeft, zoals bijvoorbeeld iets laten zweven. Dit werd op een bepaald moment zo ongeloofwaardig en irritant dat alle spanning in een keer weg was. Het acteerwerk is ook iets minder, maar de special effects zijn redelijk goed. De muziek is ook vrij goed, daardoor lijkt er toch nog wat spanning in te komen.
Matige film.