Gainsbourg (Vie Héroïque)

Zouden we in Nederland ooit erg onder de indruk zijn geraakt van Serge Gainsbourg als het ultieme en grijsgedraaide hijgliedje "Je t'aime , moi non plus" er niet was geweest?
Gainsbourg's chansons zijn namelijk voor het overige bepaald minder commercieel, om niet te zeggen gecompliceerd qua poezie en vaak uiterst somber qua thema.
Daarom klinkt de titel : "Gainsbourg - Vie Heroique" wel uitnodigend om nader kennis te maken.
Als zijn leven al "heroique" zou zijn geweest; dat blijkt niet echt.
Wel tegendraads en provocerend.
Als gewetenloze versierder van mooie vrouwen misschien wel het stereotype slechte man, waar sommige vrouwen nu eenmaal op vallen.
En al helemaal als er geld uit valt te slaan.
Bepaald geen gelukkig mens, die Gainsbourg, maar vanuit zijn feitelijk eenzame geest doorslaand in extremen; zowel in de liefde ( die volledig respectloos beperkt blijft tot platte sex), zijn muziek en zijn verslavingen.
De hoofdrolspeler is met enige plastische aanpassingen van neus en oren bijna een evenbeeld van Serge G, en weet met zijn vertolking van begin tot eind te boeien.
Serge G: een vreemde, narcistische en egocentrische snuiter, met lak aan gevoelens van de mensen in zijn omgeving ; dat is wat eigenlijk aan indruk van hem overblijft.
Nergens in de film weet hij ook maar enige sympathie op te wekken; eigenlijk is het een "miserable".
En dat staat in schril contrast met de man die je vermoedt achter dat liedje met de verleidelijke Jane Birkin.
Briljant is de vondst van het alter-ego, die de complexe geest van Gainsbourg bizar gestalte geeft.
Wie Laetitia Casta in andere rollen heeft gezien zal versteld staan van haar vertolking van de jonge Brigitte Bardot. Wat visagisten en grimeurs allemaal niet tot stand kunnen brengen.
Maar afgezien daarvan speelt ze de rol ook zeer realistisch en overtuigend.
Lucy Gordon als Jane Birkin is ook al zo verbluffend gelijkend. De scene waarin ze naakt, op haar panties na, danst voor Gainsbourg lijkt een - al dan niet opzettelijke- verwijzing naar de echte, ultra jonge Jane in de klassieker "Blow-Up".
Van het stukje jeugd van Gainsbourg tijdens de Duitse bezetting van Parijs, waarnaar verwezen wordt in de omschrijving, blijft behalve een paar beelden van een klein jongetje met ( omgebouwde ) jodenster nagenoeg niets over.
De link naar het sombere karakter op latere leeftijd komt er dan ook niet uit.
Maar voor de liefhebber is dit absoluut een geweldige film met een bijzonder sterke cast.
Mede daarom is het uiterst wrang te weten dat Lucy Gordon nog voor de film werd uitgebracht in haar Londense appartement zelfmoord pleegde.
Net als Gainsbourg destijds had ook zij dus kennelijk een gekwelde en depressieve geest en met haar blijde en enthousiaste rol, verwacht je dat ook al helemaal niet..

Vie Heroique laat in een simpele camera-beweging het totale spectrum zien van een generatie, die zich na de tweede wereldoorlog met Franse kleinkunst, los worstelde om met kunst meer te doen dan zoals het was. Ieder detail is zelfs voor een niet-franse kenners een lust, waarbij zelfs Dorus (Tom Manders) z'n Freres Jacques laat opdraven. Fantastisch om een stroming te zien die het Amerikaanse /Engelse pop geweld heeft doorstaan.