Great Divide

Jazzism oordeel: **** Old soldiers never die. Von Freeman is er zo één. Hij speelt met zijn tachtig jaren nog net zo gespierd en robuust als toen hij dertig jaar geleden Nederland liet opveren. Von is van de generatie tenorsaxofonisten die met flair bebop, swing en soul combineren tot een heftige mix. Hij zat in de schoolbanken met Gene Ammons en heeft zich veelvuldig in jamsessies verweerd tegen tenoristen als Dexter Gordon en Johnny Griffin. Hij behoort onmiskenbaar tot de mannetjesputters van de jazz. Met The great divide eert hij zijn roots: Hawkins, Lester Young en Parker. De nummers op het album hebben iets dat verwijst naar deze reuzen op de sax. Von heeft een geheel eigen stijl en sound, maar blijft in de buurt van zijn inspiratoren. Het resultaat is evenwicht en overwicht. Was Von Freeman vroeger een potje onrust, nu heeft hij al het imponeergedrag vaarwel gezegd. Hij speelt met een vanzelfsprekende autoriteit die hem samen met Sonny Rollins boven in de jazzpiramide plaatst van de levende legendes. De ritmesectie op deze cd is een attractie op zich: Richard Wyands op piano, John Webber op bas en de heilig verklaarde Jimmy Cobb op drums. Von Freeman heeft het met The great divide weer geflikt, net als dertig jaar geleden toen hij in Laren als vergeten tenorist uit Chicago even liet zien wie er in de jazz echt de dienst uitmaakt. Sjoerd van Aelst, redactie Jazzism