Heritage (Special Edition)

Hoewel ik het jammer vond dat er geen metal-grunts etc. op dit album zouden komen, vind ik dit 10de album van Opeth geweldig. Ik vond Damnation ook zeer goed. Waarschijnlijk zal ik altijd een grotere fan van de metal kant van Opeth blijven, maar afwisseling is belangrijk. Opeth pakt dit zeer goed aan met Heritage. Weer compleet anders dan wat Opeth in het verleden heeft gemaakt. De hoeveelheid verschillende instrumenten en gast-muzikanten die op dit album te horen zijn, is overweldigend. Er worden allerlei "unplugged" instrumenten gebruikt, zoals een dwarsfluit en grand piano's. Het gehele album klinkt alsof het zonder enige vorm van mixen of editen op een schijfje is gezet. Een zeer pure, realistische sound met natuurlijk veel 70's prog-rock invloeden.

Ik gruwel van Death Metal. Opeth stond dan ook niet op mijn verlanglijstje, totdat ik Damnation en Heritage hoorde. Idd teruggrijpend op de jaren 70 (en wat is daar verkeerd aan? - de meest creatieve periode in popmuziek!) hoor je de sound van (de oude) Genesis, Jethro Tull, hammond orgel en mellotron. Fantastisch geproduceerd en met uiterste precisie en virtuositeit ingespeeld. Ik was bijna vergeten dat het nog bestond. Maar het allermooiste: echte dynamiek (dwz harde en zachte passages, transparantie itt de luidheidscompressie die de norm geworden schijnt te zijn). Geen wall of sound maar echte muziekinstrumenten die als een spinsel in de lucht hangen met ruimte er omheen. Tijd voor pauzes en rust. En stevige rock natuurlijk ;-). Aanrader voor een ieder die van prog rock houdt.

Ik vind hem wel leuk.. Waarschijnlijk om bovenstaande reden. ;-). Heerlijke cd om op zondag mee wakker te worden.. Maar idd als je op weer een meesterwerk van Opeth zat te wachten in de lijn van...... Ja dan valt hij helaas tegen

Opeth op weg naar musikale volwassenheid! Mooi vervolg op Damnation waarbij Opeth de juiste weg weer heeft gevonden. Ik herken de stijl van Yes (Frigile) mooie riffs en tempo wisselingen. Heritage is een prachtig album geworden met een eigentijds prog geluid. De tijd van grunting is definitief voorbij. Dit is wat mij betreft de sterke kant van Opeth.

Wat een superplaat! Geen grunt (blarhf), geen death metal riffs, maar wel oorstrelend mooie progrock. Het is zeker weten beinvloed door de '70 prog, maar er zit ook zoveel hedendaagse prog in. Ik vind de muziek van Opeth zeer goed, maar kan niet wennen aan het gegrunt, dus dit is voor mij de perfecte Opeth plaat. Voor echte fans kan het een tegenvaller zijn, maar ook zeker een aangename verrassing. Zie het als Opeth meets '70 progrock meets Opeth Damnation. Een aanrader voor progfans!!!

Als Opeth fan vind je het fantastisch dat er om de 1, 2 of 3 jaar weer een geniaal metal album verschijnt, met grunts die steeds beter worden. Maar, aan die tijd komt ook een eind (denk ik). Akerfeldt wil verder, hij wilt iets heel nieuws en iets totaal anders neerzetten (maakt hij duidelijk in zijn Heritage docu). Een album dat minstens zo briljant is als de voorgaande albums: Heritage. Opeth wil meer natuurlijke sounds produceren, meer klassiek(vleugel, fluit etc.)! Dit is waar ik de afgelopen jaren stiekem op gehoopt heb. Bij het album Watershed ( op dit moment, met Heritage en Blackwater Park, mijn favo album) merk je het al, bijvoorbeeld in het nummer 'Hessian Peel'.

Heritage is een ontzettend saaie, nietszeggende, sfeerloze plaat die totaal niet beklijft. Er staat geen enkel melodieus hoogtepunt of pakkende compositie op en de productie is gewoonweg slecht. Vooral de drums klinken erg mat en slap. Niet mooi. Gauw door naar het volgende album; laten we hopen dat dat weer van een Opeth waardig niveau zal zijn.

Zit je drie jaar te wachten op een opvolger van het geweldige Watershed krijg je een jaren 70 beunhaas cdtje voorgeschoteld. Deze cd gaat de boeken in als het dieptepunt van Opeth.