Het huis tussen de appelbomen

Deze goedgeschreven dualtimeroman, waarin een rol is weggelegd voor de beroemde schrijfster van ‘Onder moeders vleugels’ maakt Heidi stilzwijgend duidelijk hoeveel kracht er in woorden schuilt. Dat ze in staat zijn om verandering te bewerkstelligen, heling te brengen, troost te bieden en hoop te schenken. Maar dat is niet het enige wat je meekrijgt. Een andere – belangrijker – boodschap is die van het belang van vergeving. Dat is iets wat vaker klinkt in romans, maar dat doet geen afbreuk aan dit verhaal. Noch zorgt het ervoor dat het daardoor cliché aandoet of niet boeit. Integendeel, zelfs. De historische verhaallijn over Johanna en Louisa enerzijds en de hedendaagse over Victoria en Taylor anderzijds, vormen samen een origineel, pakkend geheel, vol gevoel, emotie, kwetsbaarheid, pijn, literatuur, historie en zelfs een vleugje romantiek dat je raakt. Ik vind het dan ook een geslaagde roman. Daarom verklaar ik hem bij dezen tot leestip.

Taylor‘s jeugd was niet erg gemakkelijk. Op haar twaalfde werd ze geadopteerd door de Bennetts. Hiermee kreeg ze niet alleen een thuis, maar ook een zus, Victoria, die al vanaf haar zevende haar beste vriendin was. Wanneer ze Will ontmoet, durft ze te denken aan een toekomst samen met hem. Maar op een avond wanneer ze thuiskomt, ziet ze Will, zoenend met haar beste vriendin, haar zusje. Ze voelt zich zo verraden, dat ze wegvlucht, ver weg van de familie Bennetts, om nooit meer terug te keren. Totdat ze een brief krijgt waarin staat dat haar adoptiemoeder ernstig ziek is. Dan besluit ze toch terug te keren. Maar dan moet ze ook haar verleden onder ogen komen.

Gelukkig vindt ze troost in de brieven en gedichten van Louisa, een succesvol schrijfster uit 1865, en Johanna. Maar door het lezen van deze brieven en gedichten, komt ze ook achter een duister familiegeheim.
“Ze bonden mijn handen,
Ik begreep niet waarom,
Maar accepteerde mijn lot
Op het huwelijksschavot.”

Het huis tussen de appelbomen vertelt afwisselend over het leven van Taylor, dat zich afspeelt in 2001 en dat van Johanna uit 1865. Heidi Chiavaroli heeft een groot deel van deze roman gebaseerd op de klassieker “Little Woman” van Louisa May Alcott.

Ze heeft deze twee verhaallijnen ontzettend goed uitgewerkt. Tijdens het lezen vond ik het eigenlijk steeds jammer dat ik van verhaallijn moest wisselen. Ik vond de personages uit beide lijnen erg goed. Taylor is, denk ik, degene die de grootste veranderingen heeft moeten meemaken. Ik vind dat ze erg is gegroeid, van een onzeker, eenzaam en gekwetst persoon naar een steeds krachtiger vrouw, van wie je hoopt dat ze een gelukkig leven mag krijgen.

Johanna daarentegen was op zoek naar avontuur en volgde haar hart, met alle gevolgen van dien. Maar het is vooral Louisa, die laat zien hoe stevig ze in haar schoenen staat. Zij laat zien dat je er altijd mag zijn en geaccepteerd moet worden, wie je ook bent of hoe je er ook uitziet en of je nu een man of vrouw bent.

“Het liefhebben van je naaste in de breedste zin (is) de beste hulp voor jezelf.” -LMA

Wat ik erg bijzonder aan dit verhaal vind, is de manier waarop de verhaallijnen samenkomen. Taylor is een succesvolle schrijfster geworden. Uiteindelijk besluit ze samen met haar zus een boek te schrijven, waarbij haar zus het gedeelte van Louisa en Johanna op zich neemt. Ik had werkelijk het gevoel alsof ik hun werk zat te lezen. Ook voelde het alsof er ook echt twee schrijvers aan het boek hadden gewerkt. Ik heb zelfs nog eens gecontroleerd of het boek echt alleen door Heidi Chiavaroli geschreven was.

Naast dat Het huis tussen de appelbomen een bijzonder en interessant verhaal is, weet de schrijfster veel humor en emotie in het verhaal te stoppen. Soms moest ik even hardop lachen en dan weer zat ik met kippenvel verder te lezen. De korte fragmenten waarmee elk hoofdstuk begint, zijn citaten van Louisa May Alcott. Deze passen precies bij de hoofdstukken. Ook hier zie je opnieuw hoe goed alles bij elkaar past. Heidi Chiavaroli heeft eerder De theekist geschreven, een historische roman die draait om twee krachtige vrouwen en een oud geheim.

“Kon het zo zijn dat ik in mijn verhaal eindelijk vrede kon sluiten met de pijn die me de afgelopen zestien jaar geteisterd had? Misschien vind ik mezelf wel terug. Als dat te veel gevraagd was, dan kon ik altijd nog op zoek gaan naar dat ongrijpbare ding waar ik al jaren zo ontzettend bang voor was…hoop.” – Heidi Chiavaroli

Kijk op boekenblog indeboekenkast.com voor nog meer leuke recensies.