Het overgebleven kind

Een schietpartij op een school, je kan het je bijna niet voorstellen, maar toch komen ze voor, nog steeds. Hier in Nederland zijn we tot op heden dit nare fenomeen bespaard gebleven, een aantal jaar geleden wel in een winkelcentrum en een gijzeling op school. Laat het absoluut zo blijven dat dit fenomeen niet in ons land komt.
Navin laat met ‘Het overgebleven kind’ zien wat er met mensen gebeurt na een traumatische gebeurtenis. Een kind verliezen is al zwaar maar als het wordt vermoord is dat dubbel zo zwaar. Het rouwproces van alle nabestaanden is zwaar en verdrietig. Veerkracht is nodig en in dit boek is de hoofdrol voor Zach.
Zach vertedert, vanuit zijn perspectief is deze roman geschreven. Het is zijn beleving van het proces waarin zijn familie terecht komt. Zijn logica, zijn gevoelens worden beschreven, want waarom wordt Andy zijn broertje nou zo verheerlijkt terwijl hij vaak zo gemeen was. Waarom komen er zoveel mensen bij hem thuis, er is toch geen feest aan de gang. De verdrietigheidsdeken ligt zwaar op hem en zij ouders. Je wordt geraakt door Zach. Telkens weer komen bij mij de vragen boven waarom, waarom doen mensen elkaar zoveel ellende aan en waarom zijn wapens zo gemakkelijk verkrijgbaar?

Helaas gebeuren er in onze wereld te vaak schietpartijen waarover de roman (en de gevolgen daarvan) grotendeels gaat. Het bijzondere aan dit verhaal en tevens het gene wat mij inspireerde om het boek te willen lezen is dat het vanuit een zevenjarig jongetje is geschreven die zijn broer is verloren tijdens het geweld op hun gezamenlijke school. Eerdere boeken die ik rondom dit thema gelezen heb zijn vanuit een ouder personage beschreven.
Persoonlijk vind ik de cover van de Nederlandse uitgave niet mooi. Ik vind het kind op de voorkant niet overkomen als een zevenjarige jongetje (de leeftijd van het hoofdpersonage Zach). Daarbij hou ik sowieso niet heel erg van portretfotografie op een boek. De Spaanse uitgave vind ik de meest passende omslag hebben van alle versies die er zijn en ook al heeft de Engelse uitgave weer een heel andere stijl, ook die vind ik beter bij het verhaal passen dan de Nederlandse. Maar gelukkig deed dit voor mij niet af aan het inhoudelijke verhaal.
De schrijfstijl vind ik dan wel weer volledig passen bij een zevenjarige die te vroeg geconfronteerd wordt met zeer heftige gebeurtenissen. De beleving van Zach wordt zo intens goed neergezet en raakte mij diep op het moment dat ik aan het lezen was. Hoe hij worstelt met zijn gevoelens, hoe zijn lichaam reageert op stressvolle omstandigheden, zijn relatie met zijn ouders en nog veel meer facetten die geen enkel kind of volwassenen mee zou mogen maken op welke leeftijd dan ook. Een van de mooiste dingen aan dit verhaal vond ik Zach zijn manier van zelftherapie waar hij doormiddel van eigenlijk een hele simpele uitingsvorm (ik wil geen spoilers geven vandaar dat ik het niet direct benoem) zijn overvloed aan emoties en gedachte uiteenzet.
Ondanks dat het een zwaar onderwerp betreft heeft het verhaal ook een lichtheid over zich. Dit komt vermoed ik doordat een zevenjarige nu eenmaal op een heel andere manier alles bekijkt en beleefd dan een volwassenen. Eerder geneigd lijkt te zijn om in het donkerste donker de lichtste lichtpuntjes te vinden. Juist dat heeft ook een soort leerzame ondertoon aan het boek gegeven voor diens lezers.
Zelf vind ik het echt oprecht een prachtig verhaal en heel bewonderenswaardig dat de schrijfster met zo’n sterk debuut is gekomen. Ik hoop dat zij nog vele verhalen kan en gaat schrijven. Wellicht met hele andere thema’s maar dat maakt voor mij niet uit, Rhiannon Navin heeft absoluut een bijzonder krachtig en mooi ontwikkeld schrijverstalent. Ik kijk uit naar een volgend boek van haar hand.

Mooi en meeslepend boek. Gemakkelijk om te lezen. boeiend en actueel verhaal.

Geschreven bij Het overgebleven kind

Het onderwerp is goed gekozen, actueel. Het wordt alleen langdradig verhaal en de emoties/handelen van de jongste zoon en vader komen niet overeen met leeftijd/situaties

De zevenjarige Zach is getuige van een schietpartij op zijn school, hierbij komen vijftien kinderen om, onder wie zijn oudere broer Andy.
“Zach’s verhaal begint op de slechtste dag van zijn leven en neemt hem mee op een reis die niemand had verwacht”

Bloedstollend begin
Het eerste hoofdstuk van “Het overgebleven kind” trekt je meteen in het verhaal. Beschreven wordt hoe Zach de schietpartij op zijn school beleeft. De schutter is de school binnengekomen, er worden schoten gelost en de leerlingen en hun leerkracht schuilen in de kleerkast. Dan is het ineens voorbij. Maar in de chaos van de nasleep gebeurt er zoveel.

Je ervaart, vanuit het perspectief van Zach, wat het overlijden van Andy met zijn leven en dat van zijn ouders doet. Navin slaagt erin om het vertelperspectief zeer geloofwaardig te laten overkomen. Zoals dat de volwassenen proberen hun eigen weg te volgen, op manieren die Zach niet begrijpt. Een mooi voorbeeld hiervan is: “Waarom is zijn mama zo boos op de conciërge? Hij kan er toch niet aandoen dat zijn zoon al die kinderen heeft doodgeschoten”.

Ik als volwassenen lees dit vanuit een totaal anders perspectief, ik kan de woede van de moeder begrijpen. Hier zie je dus als lezer een eerlijke observatie van een kind. En zo stond ik meerdere malen als lezer stil bij de vragen die Zach heeft bij verschillende gebeurtenissen.

Navin woont vakkundig in de geest van een 6-jarige
De kracht van : het overgebleven kind: ligt in de stem van Zach, deze is authentiek en ontroerend. Het is niet gemakkelijk om een ​​kind te schrijven dat jong is en hem interessant te maken voor volwassen lezers, maar hij heeft de juiste balans tussen charme, onschuld en wijsheid om van hem een ​​aantrekkelijke verteller te maken. Door Zach in conflict te laten gaan over zijn gevoelens voor zijn overleden broer, maakt de auteur echt een verstandige keuze. Welke broers of zussen maken geen ruzie op die leeftijd. Daarom vind ik het ook zo mooi dat Zach worstelt met zijn gevoelens. Enerzijds is hij blij dat zijn broer er niet meer is want nu wordt er geen ruzie meer gemaakt,anderzijds mist hij hem wel.

Geheime verstopplek
Zach heeft een “geheime schuilplaats”, een plaats waar hij negatieve gedachten kan lezen en opsluiten in zijn “hersenkluis“. Maar hij heeft nog steeds nachtmerries waarbij hij de “popgeluiden” steeds weer opnieuw hoort.
“‘Er is hier niets engs; Het is gewoon Andy’s kast, en die is niet eens heel klein'”(p.85)

De hoofdstukken in “Het overgebleven kind” zijn relatief kort, doordat ik ook zo goed in het verhaal zat lazen ze weg als een trein. Ondanks het feit dat het boek toch een zwaar beladen thema omvat. Ik vond het een ontroerend boek dat me nog een hele tijd bij zal blijven al is de laatste pagina omgedraaid.

Zach en Andy, twee broertjes van zes en tien jaar oud, zitten op dezelfde school, Zach in de eerste klas en Andy in de vijfde klas. Op een dag dringt er een gewapende man de school binnen. Hij begint te schieten in de aula waar net de klas van Andy zit. De man blijft schieten totdat hij uitgeschakeld wordt door de politie. Negentien kinderen zijn dan omgekomen waaronder Andy. Zach is vanaf dan het overgebleven kind.
Zach is bij de schietpartij aanwezig geweest, hij kampt met onverwerkte gevoelens en kan die nergens kwijt. Zijn ouders weten immers ook niet hoe met deze tragedie om te gaan. Zijn vader vlucht in zijn werk en zijn moeder bijt zich vast in een rechtszaak die zij wil aanspannen tegen de ouders van de dader. In haar ogen zijn zij schuldig aan de dood van Andy.
Zach trekt zich terug in zijn eigen wereldje, hij maakt een verstopplek in de kleerkast van Andy. Het is daar dat hij op zijn eigen wijze zijn verdriet kan verwerken. Het is ook de plek waar hij voelt dat hij nog contact met Andy heeft.
Zach is van de drie gezinsleden de eerste die ontdekt dat je verdriet niet alleen kan verwerken, daar heb je elkaar voor nodig. Terwijl zijn ouders steeds verder uit elkaar drijven in hun verdriet, probeert Zach de stukjes weer aan elkaar te lijmen.

Mijn mening: Het overgebleven kind is een boek dat over rouw gaat, rouw na een onbegrijpelijke moord op een tienjarig jongetje. Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Zach, zijn zesjarig broertje. De taal die gebruikt wordt, past ook bij Zach. Zach vertelt zijn verhaal, hoe hij tegen de dood van Andy aankijkt. De broer waar hij enorm tegenop zag, maar ook de broer die hem enorm kon pesten. Waarom is Andy in de ogen van zijn ouders en verdere familieleden ineens het meest perfecte jongetje dat ooit bestaan heeft? Hij snapt er niets van! Hij trekt zich terug in de kleerkast van zijn broer en probeert op geheel eigen wijze zijn verdriet en tegenstrijdige gevoelens rondom de dood van Andy te verwerken. Hij doet dat op een wijze waarvan zijn ouders nog heel veel kunnen leren.
De auteur is erin geslaagd om het verhaal vanuit een zesjarig kind te schrijven, chapeau daarvoor. Een boek om van te leren, vijf sterren.