Het Zeepaardje thriller

Bij het zien van het zeepaardje op de cover en de titel van Het Zeepaardje van Eugenie Brands verwacht je een kinderboek te gaan lezen over zeepaardjes, maar niets is minder waar. Het is een boek voor (jong)volwassenen.

De omschrijving van het boek en het genre van het boek brengen hoge verwachtingen met zich mee. Helaas is de eerste helft van het boek niet echt spannend te noemen voor een thriller, ook voor een thriller die niet bloederig is, is het allemaal wel heel erg soft, soms zelfs saai, er gebeurt veel, maar anderzijds ook weer niets. Pas vanaf de tweede helft wordt het spannend, gebeurt er echt iets waardoor je op je nagels gaat bijten van spanning. Helaas gaat het dan erg op en neer; dan is het weer even spannend zoals op het moment dat Resi moet vluchten, om vervolgens weer een soft stukje te gaan lezen, zoals over wat ze die dag doet en dat om en om. Het verhaal kent verrassende wendingen, maar het is ook geregeld voorspelbaar zoals wat er met Rocky is gebeurd. Het eind is wel heel erg doorzichtig, het is een eind die je wel verwacht en ook past bij dit boek, maar het had wel spannender gemogen, minder voorspelbaar. Daarnaast irriteer je je geregeld aan de naïeviteit van de hoofdpersoon en haar geregelde zelfmedelijden.

Ondanks dat, is het boek vlot en beeldend geschreven. Je wilt zelf naar Curaçao om de omgeving met eigen ogen te gaan bekijken, je wilt ook gaan duiken en de onderwaterwereld gaan bewonderen. Je komt meer te weten over duiken, over hoe te reageren als je in een stroming komt tijdens het zwemmen, over wat ze daar eten en drinken en het verschil tussen Antiliaanse- en Nederlandse feestjes.

Het is een verhaal over zien om te gaan met tegenslagen, mensen die niet altijd blijken te zijn dan je in eerste instantie dacht, het leven in angst, het vluchten vanwege diverse gebeurtenissen, hoe het is om geen controle over je leven meer te hebben, schuldgevoelens over iets waar je niets aan kan doen, het genieten van het leven en het najagen van je dromen. Je voelt de boosheid, het verdriet, de angst en het geluk van de hoofdpersoon. Datgene wat Resi op een gegeven moment meemaakt en haar reactie erop, kan voor veel vrouwen die het ook hebben meegemaakt herkenbaar zijn.

Kortom; Het Zeepaardje van Eugénie Brands is een thriller dat soft begint en soms zelfs saai is, pas in de tweede helft wordt het spannend, maar dan is het weer even spannend en dan weer even soft om vervolgens weer even spannend te zijn. Daarnaast is het vrij voorspelbaar, kent het maar weinig verrassende wendingen.

Eugénie Brands specialiseerde zich als kostuumontwerper: televisieshows, theater- en filmproducties werden door haar aangekleed. Een oud huis in Zuid-Frankrijk en de daarbijhorende vervallen wijngaard brachten verandering in haar leven: de schrijf-microbe kreeg haar te pakken. Na “ De Witte Raaf “ is “ Het Zeepaardje “ haar tweed thriller.

Alexander studeert op zijn 32e af en hij krijgt van zijn ouders een reis cadeau. Hij nodigt Resi, het hoofdpersonage in dit boek, uit om mee te gaan naar Curacao, een duikersparadijs. En dat is precies wat Alexander voor ogen heeft: een duikerscursus volgen. Resi en Alexander hebben een knipperlichtrelatie en ze twijfelt om mee te gaan: op een lange vlucht én een duikerscursus zit ze écht niet te wachten, ... Tenslotte stemt ze in met het voorstel, maar wat een gratis snoepreisje had kunnen zijn wordt al vlug een nachtmerrie, ....

Het eerste contact met het verhaal geeft de indruk dat je in een reisfolder over Curacao zit te lezen. Bezienswaardigheden en culinaire hoogstandjes komen regelmatig aan bod, al vrees ik dat sommige passages niet zo in goede aarde zullen vallen bij de plaatselijke toeristische diensten.
“ Waarom zijn die gebouwen zo goed beveiligd? Het lijken wel gevangenissen. En wat doen die mannen daar voor die getraliede raampjes?
Is het echt zo gevaarlijk hier? Als je dat soms in de krant leest, met al die drugssmokkelaars... “
( blz. 12 )
De hoofdrol in dit boek is voorbehouden voor Resi, een nogal erg naïef meisje dat met een vingerknip verliefd wordt om om het even wie. Trouwens niet zo’n goede eigenschap, ... het zou haar nog wel eens zuur kunnen opbreken. Zij gedraagt zich soms als een té verwend kind dat graag altijd haar eigen zinnetje wil doordrijven.

De andere personages in het boek worden trouwens maar oppervlakkig beschreven, acteurs waarover we écht te weinig van weten en die nooit het achterste van hun tong laten zien, ...

De schrijfstijl van Eugénie Brands is zeer eenvoudig, bijna kinderlijk te noemen. Ze geeft wel mooie beschrijvingen van de omgeving, de fauna en de flora, maar er zit zo weinig diepgang in dit verhaal, ... oppervlakkig, ... En dat is toch niet meteen wat je van duikers verwacht, ...

Heeft Brands een goede plot. Ja! Alle ingrediënten zijn aanwezig: duikvakantie op een exotisch eiland, liefde, onderwereld, moorden, onwaarschijnlijke onderduikadressen en hallucinante vluchtroutes, ....
Maar er wordt zo weinig mee gedaan. De gebeurtenissen volgen zich allemaal in een sneltreintempo op zonder dieper in te gaan op de achtergrond en het hoe en het waarom? Het verhaal hangt wel aan elkaar, met met veel te grote ogen, ....

Het verhaal verloopt wel chronologisch maar waarom de verleden en de tegenwoordige tijd door elkaar heen gebruikt worden blijft een raadsel.

Jammer dat Brands hier een mooie kans mist om een zinderende thriller neer te zetten, ... en ook jammer dat je als lezer de hoge verwachtingen die je stelde niet ziet ingelost worden.

Mooi, meeslepend geschreven. Eugénie heeft de gave om de lezer zo te betrekken bij de avonturen van de hoofdpersoon dat hij/zij zich al gauw onderdeel voelt van wat de hoofdpersoon overkomt. Dat geldt voor zowel haar debuut De witte raaf als Het zeepaardje, waarvan het omslag prachtig is geïllustreerd met een papier maché-achtige illustratie van Karel Appel. En als het uit is, is het jammer want dan wil je meer lezen.

Goed

De mooie afbeelding van het zeepaardje op de cover is een van de vele bonte operadecors van Karel Appel. Dit decorstuk is voor de opera Noach door hem ontworpen in 1994.

De omschrijving zoals hierboven maakte me heel benieuwd naar het verhaal, maar dit verhaal is helemaal niet spannend te noemen; niet zoals ik had verwacht van een thriller of een spannende roman. Na twee regels spanning daalt deze weer af naar een nulpunt en wordt dat wat je leest bijna saai.

Eugénie Brands schrijft daarentegen echt beeldend; je ziet voor je ogen wat er gebeurt en waar het zich afspeelt; een feestje op Curaçao lijkt me heerlijk!
Bovendien beschrijft ze goed de situatie van de verschillende bevolkingsgroepen op het eiland in de zuidelijke Caraïbische Zee.
Ook de personages zijn goed neergezet, waardoor je een hekel kan krijgen aan de een en medelijden met de ander. Je vraagt je op een bepaald moment zelfs af hoe dom een volwassen persoon kan zijn?
Het grenst hier aan het ongeloofwaardige.

Het hele verhaal had voor mij zeker wat spannender mogen zijn, maar ik waardeer Het Zeepaardje met 3 sterren.