IJskoud

Geschreven bij IJskoud

Voordat de Engelsman Quentin Bates auteur werd, heeft hij een flink aantal andere baantjes gehad. Omdat hij altijd al veel gelezen heeft, was het een kleine stap om zelf ook te gaan schrijven. Eerst als journalist voor een obscuur nautisch vakblad, later alleen fictie. Voordat het zover was volgde hij één keer per week een universitaire schrijfcursus. Zijn debuut, Bevroren tegoeden, vloeide hieruit voort. Omdat hij twintig jaar op IJsland heeft gewoond, spelen zijn verhalen zich in dat land af. IJskoud is zijn derde thriller met Gunnhildur Gisladóttir als terugkerend personage.

In een van de meest luxueuze hotels van Reykjavik wordt het lichaam van een dode man gevonden. Hij is aan het bed vastgebonden, de politie wordt erbij gehaald, maar Gunnhildur is vooralsnog van mening dat zijn dood een natuurlijke oorzaak heeft. Toch onderzoekt ze de zaak, want ze wil weten wie de vrouw is die hem het laatst gezien heeft. Daarbij komt ze terecht in de bondagescéne, maar ontdekt ze ook dat er een link is met een crimineel die onlangs uit het buitenland is teruggekeerd. Het onderzoek neemt daarna een andere wending aan en is niet meer zonder gevaar.

Omdat IJskoud het derde boek in een reeks is, is het aan te bevelen de boeken op volgorde te lezen. Wordt dit niet gedaan, dan is het, vooral in het begin, lastig om een touw aan het verhaal, maar ook aan de personages vast te knopen. De personages worden namelijk minimaal geïntroduceerd en het verhaal lijkt verder te gaan waar het voorgaande boek geëindigd is. Er zijn daarom momenten waarop het nogal verwarrend is en er ook geen enkele duidelijkheid is wat er zich precies afspeelt. Dat verandert pas op ongeveer de helft van het boek. Dan krijgt het verhaal meer structuur, ondanks dat er toch nog wel enige verwarring blijft, omdat het niet altijd duidelijk is waar welk personage voor staat of vanuit welk perspectief het stukje verhaal wordt verteld. En ook Bates’ keuze om een enigszins ingewikkelde verhaallijn te hanteren, is daar zeker debet aan.

Het boek leest, ondanks de soms wel lastige IJslandse namen, redelijk gemakkelijk. Dat komt vooral door de vlotte en toegankelijke schrijfstijl van Bates. Daarnaast weet hij de IJslandse sfeer goed tot uiting te brengen en ook de problematiek waar het land in verkeerde komt goed naar voren. Helaas, en dat is in feite funest voor een thriller, ontbreekt de spanning. Daardoor is het boek toch een stuk minder boeiend dan het zou kunnen zijn. Aan het eind van het verhaal komen de vele losse eindjes bij elkaar en heeft de auteur het voor elkaar gekregen dat alle afzonderlijke fragmenten uiteindelijk samensmelten tot één afsluitend geheel. Dat is niet erg, maar er kwam wel heel veel breiwerk bij te pas en was de lezer verstrikt geraakt in de wirwar die daarvoor ontstaan is. Verder zorgt de ontknoping ook voor een aantal vragen. Komt de auteur in het volgende deel op het einde van dit boek terug of blijft het hierbij?

Deze vragen, het rommelige karakter van het verhaal en de verdere onduidelijkheid zorgen er wel voor dat IJskoud onder de middelmaat blijft hangen.

Vlot geschreven detective met een goed plot. Het is maar goed dat er halverwege toch wat moorden bij komen, anders zou je je afvragen waarom er zoveel tijd aan een (ogenschijnlijke) simpele zaak van oplichting en diefstal wordt besteedt. Of is dat de Nederlandse ervaring, waarbij de politie hiervoor nauwelijks zijn bed uit komt? De afwikkeling is prima en de personages, plus het koude IJsland, zijn fijn beschreven.