Ik zal je altijd vinden de tweede plaats

Geschreven bij Ik zal je altijd vinden

Ik moest me erdoor heen worstelen

Wat ik zo bijzonder vind aan dit verhaal, is dat het leest alsof de schrijver de gebeurtenissen daadwerkelijk zelf heeft meegemaakt. Het feit dat de naam van de schrijver en het hoofdpersonage hetzelfde is en dat ze beiden ook nog dezelfde leeftijd hebben, draagt daaraan bij. De schrijver John A. Lindqvist is zowel de ik-personage als verteller van het verhaal.
In de eerste paragraaf geeft de schrijver een korte uitleg over de rest van het boek in de vorm van alwetende verteller en wel op zo'n manier dat je benieuwd wordt naar de rest van het boek.
"Wat er gebeurde in de ruim zes maanden dat ik in het achterhuis woonde, zou mijn leven overhoopgooien en er uiteindelijk toe leiden dat ik horrorverhalen ging schrijven. Daar komen we nog op".
De schrijver geeft soms kleine hints naar het verloop van het verhaal door gebruik te maken van zinnen als: "Voorlopig is dat genoeg" en "Het zou nog een half jaar duren...".
John Lindqvist weet op een subtiele manier beangstigende situaties weer te geven, je nekharen gaan tijdens het lezen langzamerhand steeds verder omhoog staan. Door in eerste instantie heel subtiel te blijven in zijn woordkeus weet de schrijver de spanning goed op te bouwen. De gebeurtenissen die het personage John meemaakt worden steeds vreemder. De bewoners van zijn flat gaan zich steeds extremer gedragen. Je weet niet precies wat er gaat gebeuren, maar je voelt aan alles dat je leest dat er iets staat te gebeuren dat heel erg gruwelijk en bizar zal gaan zijn. De schrijver stelt de lezer daarin niet teleur.
Naast dat het een zeer spannend en bizar boek is, heeft het ook diepere lagen: de zoektocht naar wie je bent en waarom je bestaat. Bestaat er verbondenheid tussen mensen of staat de mens als individu alleen in het leven?

Eén deel van het verhaal trok direct mijn aandacht: John Lindqvist schrijft in dit boek dat hij geen reden ziet om de flat in de Ibsengatan in Blackeberg waar hij is opgegroeid te beschrijven, aangezien hij dat al in "Laat de ware binnen komen" uitgebreid beschreven heeft. Die titel kwam mij erg bekend voor en na het op Google te hebben opgezocht, blijkt dit de titel van ander boek van de schrijver John Lindqvist te zijn. Dat boek is verfilmd als "Let the Right One in" (De Zweedse en originele versie) in 2008. En laat ik die film nu toevalligerwijs gezien hebben. Die film had toen een behoorlijke indruk op mij gemaakt vanwege de subtiele horror die ineens gruwelijk wordt, precies zoals het in dit verhaal boek ook verloopt.

Er staat dat het boek een literaire thriller is, maar “literaire horror” zou beter bij het boek passen.

Ik ben blij dat ik via Uitgeverij Signatuur de kans heb gekregen om kennis te maken met deze schrijver. Ik ga zeker nog meer lezen van J.A. Lindqvist.

“Ik zal je altijd vinden” krijgt van mij vanwege het hoge niveau en originele schrijfstijl 5 sterren. Het is een prachtig, maar ook bizar boek.

Mooi boek
Goeie schrijver

Geschreven bij Ik zal je altijd vinden

Dit moet het meest bizarre boek zijn dat ik dit jaar al gelezen heb.
John Lindqvist is de hoofdpersoon en dat is toevallig of niet ook de naam van de schrijver. De man probeert aan de bak te komen als goochelaar. Dat is niet direct een vetpot vandaar dat hij in een wat verlopen gebouw woont. Om toch voldoende eten en drinken te hebben, gebruikt hij zijn vingervlugge kunsten ook als winkeldief. Wanneer hij betrapt wordt en een nachtje in de cel belandt, neemt hij zich voor het anders te gaan doen. Hij begint een verhaal te schrijven, een vreemd verhaal dat over zijn jeugd gaat, in ieder geval over een jongen.
In de badkamer van het gebouw bevindt zich een badkuip met daarin zwart spul, vloeibaar. Wanneer je daar je hand in stop terwijl je de smurrie voedt, wordt je als het ware in het afvoerputje meegezogen naar een andere wereld, waar het beter is. Eens je daar geweest bent, wil je meer, wil je er vaker naartoe, maar de prijs die je daarvoor moet betalen wordt wel alsmaar hoger.

Er komen in dit boek veel verwijzingen naar Olof Palme voor. Toevallig heb ik onlangs het boek van Jan Stocklassa, Stieg Larssons erfenis, gelezen en dat gaat over de zoektocht van Larsson naar de moordenaar van Palme.
Daarnaast zijn er ook veel verwijzingen naar de muziek van Depeche Mode, wat de precieze betekenis in dit boek is, is me niet duidelijk. Het zou ook zomaar kunnen dat de schrijver fan is van Depeche Mode een groep die me in mijn jongere jaren ook wel kon bekoren.
Om dit boek een thriller te noemen gaat me wat te ver, daarvoor is het niet spannend genoeg. Het is eerder een vreemd boek met iets bovennatuurlijks, die smurrie in de badkuip. De vergelijking met Stephen King gaat voor mij ook niet echt op, daarvoor is het niet goed genoeg.
Ik blijf een vreemd gevoel overhouden bij dit boek, kan het niet goed plaatsen.