Jachthuis roman

Na zijn studie rechten en Frans werkte Oscar van den Boogaard voor een korte tijd als advocaat en terwijl hij nog voor een advocatenkantoor werkzaam was, schreef hij het manuscript voor een roman die hij De onsterfelijken had genoemd. Dit werd geen succes, maar in 1990, hij had zijn baan inmiddels opgezegd, debuteerde hij met Dentz. In 2018 verscheen Kindsoldaat, dat een autobiografisch tintje heeft. Twee jaar later kwam Jachthuis uit, eveneens een roman die op zijn eigen jeugd gebaseerd is.

Jim is beroepsmilitair en overgeplaatst naar Suriname. Zijn zoon, de vijftienjarige Maxwell en zijn vrouw Elsie hebben hem al een paar jaar niet gezien als ze besluiten bij hem op bezoek te gaan. Niet lang na hun aankomst verdwijnt Elsie in het tropisch regenwoud. Na een paar dagen is er nog geen enkel levensteken en de kans dat ze gevonden wordt, wordt daarom steeds kleiner. Ondertussen worstelt Maxwell steeds meer met de relatie die zijn moeder met hem heeft, maar ook met haar liefdesleven.

In zijn vorige roman Kindsoldaat beweert Van den Boogaard dat hij de onwettige zoon van Prins Bernhard is en beschrijft hij tevens de familiegeschiedenis van zijn moeder. Het is daarom eigenlijk ook een vanzelfsprekendheid dat in Jachthuis enkele personages voorkomen die in het voorgaande boek ook hun opwachting maakten. Zijn laatste roman is echter geen vervolg, het verhaal staat op zichzelf en nergens is een verwijzing naar het vorige te bespeuren. De enige reden om Kindsoldaat eerder te gaan lezen, is om te weten te komen hoe Elsie’s familie in elkaar steekt. Niets meer, niets minder.

Jachthuis heeft in ieder geval een drietal delen en twee verhaallijnen. De eerste begin in 1979 wanneer Maxwell en Elsie weer in Suriname zijn om Jim te bezoeken. De andere begint met een flashback naar 1968, Maxwell is dan vier jaar oud, wanneer het gezin op last van Prins Bernhard terug naar Nederland wordt gestuurd. Vanaf dat moment lijkt dit subplot in chronologie en geleidelijk in jaren op te lopen, maar dat is niet aldoor even duidelijk. Een verwijzing naar het jaar waarin een hoofdstuk zich afspeelt zou soms geen overbodige luxe zijn geweest. Afgezien daarvan is het absoluut niet moeilijk het verhaal te volgen. In een prettige schrijfstijl weet de auteur de lezer van begin tot eind te boeien en door de verdwijning van Elsie creëert hij ook nog eens de nodige spanning.

Het verhaal waar de lezer in belandt, is bijzonder realistisch. Deels komt dit door de beeldende schrijfwijze van de auteur, maar vooral doordat hij er werkelijk bestaande personen (denk hierbij aan de in Suriname zeer bekende Tante Jacqueline) en ware gebeurtenissen (zoals bijvoorbeeld de Lockheed affaire) in laat voorkomen. Wat echter wel voor vraagtekens zorgt, is de zeer merkwaardige en ongebruikelijke relatie tussen de diverse familieleden, maar ook het gedrag van Maxwell. Dat past niet altijd bij zijn leeftijd. Als hij nog erg jong is, is zijn taalgebruik alsof hij minstens vijftien jaar ouder is. Zoiets komt nogal onnatuurlijk over. Aan de andere kant maakt hij een wat breekbare indruk, hij is vrij machteloos en vaak niet in staat de meeste personages, en in het bijzonder Elsie, iets te weigeren. Dit alles maakt hem toch een intrigerend personage, iets dat overigens ook voor de anderen opgaat.

Vanaf het begin is al heel goed te merken dat Van den Boogaard een deel van zijn eigen herinneringen in het verhaal heeft verwerkt. Dat is af te leiden uit het feit dat sommige situaties en dingen eigenlijk niet verzonnen kunnen zijn. Door die autobiografische elementen te combineren met fictie is Jachthuis in intrigerende, interessante en boeiende roman geworden.

Spannend en indringend zonder een (psychologische) thriller te worden.