Jackson Browne -- Lives in the Balance Piano/Vocal/Chords

Een van de markantste singer/songwriters van de jaren
zeventig, vanwege zijn vermogen persoonlijke gedachten, gevoelens en gebeurtenissen op
zodanige wijze in popmuziek om te zetten dat ze voor generatiegenoten een haast universele
geldigheid krijgen. In '67 trekt de aspirant-muzikant samen met zijn dichtende schoolvriend Greg
Copeland naar New York, waar hij op aanraden van singer/songwriter Tim Buckley door chanteuse
Nico als begeleider wordt aangetrokken. Zij blijkt van zijn schrijverstalent dermate gecharmeerd
dat ze voor haar solodebuut Chelsea Girl liefst drie nummers van Browne opneemt. Ook anderen
vertolken werk van zijn hand, met name Tom Rush, maar het zijn vooral de lovende woorden die
David Crosby over hem spreekt, waardoor met spanning naar Jackson Browne wordt uitgekeken.
Browne ontpopt zich inderdaad als een uitzonderlijk talent, wiens poë tische teksten perfect
aansluiten bij de heersende desillusie en berusting na de euforische jaren zestig. Het debuut bevat
o.a. Doctor My Eyes, dat The Jackson Five in '73 een hit oplevert. Op For Everyman werkt hij voor
het eerst samen met multi-instrumentalist David Lindley, afkomstig uit de psychedelische
wereldmuziek producerende groep Kaleidoscope. Diens sfeervolle spel op slidegitaar en viool
geeft de melancholieke melodieë n en voordracht van Browne een zekere meerwaarde, hetgeen
met name geldt voor Late For The Sky dat thematisch handelt over de vergankelijkheid van
verliefdheid en idealisme. Het visionaire karakter van het album wordt bevestigd door de
zelfmoord van zijn eerste echtgenote, waarover hij uitgebreid zingt op The Pretender,
geproduceerd door Jon Landau. De plaat bevestigt definitief zijn status van singer/songwriter die
als geen ander de generatie van de jaren zestig de spiegel van hun ziel voorhoudt. Tijdens een
succesvolle Amerikaanse tournee vinden in concertzalen, hotelkamers en de toerbus de opnamen
plaats van Running On Empty, een muzikaal dagboek van een popartiest 'on the road'. Dat
Browne ondanks het vaak particuliere karakter van zijn werk openstaat voor het wereldgebeuren,
maakt hij ondubbelzinnig duidelijk als hij in '79 met Bonnie Raitt, Graham Nash en John Hall Muse
opricht (Musicians United For Safe Energy), een stichting die zich kant tegen het gebruik van
kernenergie en zich beijvert voor onderzoek naar alternatieve energiebronnen. Vijf
benefietconcerten met o.a. The Doobie Brothers, James Taylor en Bruce Springsteen worden voor
het nageslacht vastgelegd op het driedubbelalbum No Nukes (Asylum '79). Met ingang van Hold
Out zal Browne stilistisch steeds verder afwijken van het spoor der singer/songwriters, al is het
paradoxaal genoeg een van zijn best verkochte platen. Inmiddels heeft hij zich ook op het vlak van
produceren begeven. Na de twee eerste albums van zijn vriend Warren Zevon leidt hij de
opnamen van El Rayo-X van de voor zichzelf begonnen rechterhand Lindley. De basis van diens stijl
vormt de ska-ritmiek, hetgeen samen met zijn virtuoze techniek garant staat voor complexe en
toch aanstekelijke muziek. Zijn solocarriè re komt commercieel gezien echter niet van de grond,
mede omdat hij pas met het door zijn nicht Linda Ronstadt geproduceerde Very Greasy het peil
van zijn debuut weet te evenaren. Browne daarentegen scoort met het niemendalletje
Somebody's Baby uit de soundtrack van Fast Times At Ridgemont High (Wea '82) verrassend hoog
in de Verenigde Staten. Dat verklaart waardoor het grotendeels met gitarist Danny Kortchmar
gecomponeerde Lawyers In Love ondanks de tegenvallende kwaliteit toch goud haalt. De
extravertere aanpak, waarbij harde drums, synthesizers en elektrische gitaren domineren, pakt op
Lives In The Balance dusdanig geslaagd uit, dat Browne zich van zijn muzikaal sensitieve imago
voorgoed lijkt te hebben verlost. Het album flopt volkomen onterecht door gebrek aan 'air play' in
Amerika, dit vanwege de radicale politieke teneur van de teksten. World In Motion ontluistert ook
in artistieke zin, want afgezien van de geë ngageerde teksten mist de plaat inspiratie, visie en
impact. Des te verrassender is I'M Alive, waarop hij op de therapeutische wijze van The Pretender
zijn inmiddels afgebroken relatie met actrice Daryl Hannah verwerkt. De haast lichtvoetig te
noemen muziek past wonderwel bij de weemoedige liedjes, die behalve verdriet en eenzaamheid
vooral ook de nodige dierbare herinneringen aan betere tijden bevatten. Het minder
aansprekende Looking East ligt stilistisch in het verlengde van I'M Alive, maar tekstueel toont hij
zich weer van zijn geë ngageerde kant. Na een goed ontvangen solotournee doet Browne voorjaar
'97 opnieuw Europa aan, ditmaal in gezelschap van zijn oude maat David Lindley. Het duo geeft
een memorabel concert in Carré, waaruit eens te meer blijkt dat zijn werk tijdlozer is dan men in
de jaren tachtig voor mogelijk heeft gehouden.

Bron: OOR Popencyclopedie