Koelcel

Jurassic Park, Spider-Man en War of the Worlds, het zijn maar drie van de vele succesvolle speelfilms waar David Koepp het scenario voor schreef. Op een vroege en hete augustusochtend in 2017 liep hij door de straten van New York en een idee voor een nieuw filmscenario borrelde bij hem op. Hoe anders is het echter gelopen, want dat idee is uiteindelijk niet omgezet in een nieuwe film, maar in zijn debuutthriller Koelcel, dat in september 2019 is verschenen en waarvan de filmrechten inmiddels ook zijn verkocht.

In 1987 krijgen DNA-agenten Roberto Diaz en Trini Romano de opdracht om in het Australische Kiwirrkurra een schimmel te onderzoeken. Ze komen erachter dat deze soort zich in razend tempo transformeert en daardoor een levensgevaarlijke bedreiging voor de wereld vormt. De schimmel wordt ter plekke vernietigd, maar ze nemen er wel een monster van, dat vervolgens in de Verenigde Staten ondergronds wordt opgeslagen. Dertig jaar later ontdekken twee beveiligers van de opslag een storing in een van de ruimten. Bij hun inspectie komt de schimmel vrij en kan het zijn dodelijke weg vervolgen. Diaz, inmiddels gepensioneerd, is de enige die dit kan voorkomen.

Koepp kan schrijven, dat heeft hij wel bewezen met de scenario’s die hij voor talloze films en televisieseries geschreven heeft. Een boek zou dan in principe ook geen probleem moeten zijn, zou je denken. Met Koelcel bewijst de scenarist echter dat hij deze discipline niet beheerst. Want al vanaf de informatieve proloog tot een paar hoofdstukken voor het einde wil het maar niet vlotten met het verhaal. Het onnodig gedetailleerd en veel te uitgebreid beschrijven van situaties onderdrukt iedere mogelijke spanning, het tempo is daardoor evenredig traag waardoor het grootste deel van het verhaal vervelend en langdradig is. De plot is al een flink eind gevorderd wanneer er een lichte verandering plaatsvindt, het tempo wordt wat opgevoerd en het vermelden van overbodige details neemt enigszins af. Het lijkt erop dat de auteur dan al naar de ontknoping toewerkt, want de afloop van het verhaal is zoals het grootste deel van dit boek zou moeten zijn. Er is een lichte spanning, het heeft snelheid en er gebeurt ten minste wat. Iets dat er in de vele bladzijden daarvoor ontbrak.

Van een scenarioschrijver verwacht je een tot de verbeelding sprekende schrijfstijl. Bij Koepp is daar aanvankelijk geen enkele sprake van, het eerste deel van Koelcel is namelijk klinisch en zakelijk. Dit wordt voor een deel veroorzaakt door een aanzienlijk aantal wetenschappelijke terminologieën, waarover zo goed als geen enkele uitleg gegeven wordt. Abracadabra voor de lezer die onbekend is met die materie. Naarmate de plot vordert, verbetert dit enigermate, maar pakkend wordt het verhaal nergens. Dat geldt eveneens voor de meeste dialogen, die zijn voor het grootste deel onrealistisch en lijken vooral te zijn geschreven voor de Amerikaanse lezer. Dat valt onder andere af te leiden uit de pseudoleuke humor die de auteur overvloedig hanteert.

Het verhaal kent een aantal uitzonderlijke personages die geen van alle echt goed uitgewerkt zijn. De twee waar de lezer het meest over te weten komt, zijn Naomi en Travis, bijnaam Teacake. Hoewel zij natuurlijk ook hun eigenaardigheden hebben, zijn ze wel degenen waarmee je de meest binding kunt hebben. Hun onderlinge interactie is verfrissend ten opzichte van de andere dialogen in het verhaal. En ook het meest realistisch.

“We zijn gewoon baliemedewerkers, hoor!”
“Denk met me mee. Ja, het is een schijtbaan, maar het is ónze baan.”
“Het is onze verantwoordelijkheid.”
“Ja!”
“En daarbij zijn we ook nieuwsgierig.”

Koelcel, dat vertaald is door Tasio Ferrand, is een bij vlagen voorspelbaar boek dat van meet af aan niet op gang wil komen en waarvan de spanning ondermaats is. Ondanks Koepp’s originele idee laat de uitwerking daarvan te wensen over. Voor een eventueel volgend boek zal hij uit een ander vaatje moeten tappen.

Op dit boek valt weinig aan te merken. Als je van spannende films houdt, dan is dit zeker je ding.
Eerst vreesde ik dat het een reis rond de wereld-verhaal ging worden, maar de locaties en personages blijven beperkt. De uitleg over de fungus is boeiend en helder geschreven.
Heerlijk boek!

David Koepp- Koelcel

Een aanrader voor de echte horror liefhebbers! De cover is meteen al mysterieus. Iemand in een geel pak. Een quote waarop staat: een allesverwoestende dreiging. Drie onbekenden die moeten samenwerken. Kunnen ze de wereld redden?

Het begint al meteen spannend. Roberto Diaz wordt op een zeer gevaarlijke zaak gezet in Australië. Een allesverslindende schimmel heeft een klein dorpje uitgeroeid. De dreiging is zo groot, dat het dorp,met de grond gelijk gemaakt wordt. Maar Roberto neemt een monster mee naar Amerika. Daar is het veilig opgeslagen in een ondergrondse koelcel. De tijdlijn is goed weergegeven. Het zijn een soort stappen in de tijd. Jaren later rijdt er een man op de weg, met een dood hert en een dode kat in zijn kofferbak. Hij wil ze gaan begraven, vlakbij een opslagplaats. De opslagplaats werd vroeger gebruikt door de overheid. Maar is helemaal afgesloten en nu kunnen mensen hun overbodige spullen er tegen betaling stallen. De man in de auto krijgt de schrik van zijn leven als het hert en de kat wel heel vreemd gaan doen. Ze zijn immers morsdood....

In het opslagcomplex werken een aantal mensen snachts. Ze bewaken het gebouw. Maar er gaat ergens een alarm af. Ze horen een gepiep. Als ze op onderzoek uitgaan komen ze achter een vreselijk duister geheim. De gevolgen zijn niet te overzien. Het is inmiddels 30 jaar later, en Roberto moet erheen om het op te lossen. Als hij niet op tijd is, kan de hele wereld verloren gaan.

Het is echt horror, soms behoorlijk goor en gruwelijk. De schimmel neemt namelijk lichamen over, past zich aan aan omstandigheden en zorgt ervoor dat de lichaamsdelen en lichaamssappen je echt letterlijk om de oren vliegen. Je moet het zien als een paddestoel, die verspreidt ook sporen. Zo werkt deze schimmel ook.

Het is een race tégen de klok. Erg spannend, benauwd en ondertussen ligt het lot van de wereld in de handen, van 3 personen.

De personages zijn apart, maar erg goed neergezet. Ik vond het heerlijk vlot lezen en hoop nog veel meer te horen van deze auteur. Het boek krijgt van mij een 9. Dat zijn 4,5 sterren.

Jammer is wel, dat de 3d letters de zilveren kleur verliezen tijdens het vasthouden.

Koelcel het boek van David Koepp dacht ik te lezen als een spannende thriller, maar ik kwam in een puur horror verhaal terecht. Op sommige momenten echt gruwelijk, de lichaamsdelen en noem het maar op, vliegen letterlijk om je oren. Geen boek voor mensen met een zwakke maag.

Het is echter niet slecht, nee het is een goed debuut van David Koepp, bekend als scenarist en filmregisseur van o.a. Jurassic Park. Het boek is vlot een beeldend geschreven, personages goed uitgewerkt daarin zie je de hand van een filmmaker. Dit boek is ook zeker het verfilmen waard.

Ondanks dat het boek toegankelijk geschreven is, bevat het ook delen waar je als lezer je koppie er bij moet houden bijvoorbeeld bij de uitleg van de muterende werking van de schimmel en hoe die schimmel verder te werk gaat is erg technisch beschreven. Als je dan de focus als lezer niet er bij kan houden dan wordt het een moeilijk boek, of voor sommige saai, niet iedereen zit te wachten op technische uitleg. Daarnaast haalt het toch wel de spanning uit het verhaal en heb je als lezer het gevoel weer opnieuw te moeten beginnen.

Naarmate het verhaal vordert wordt het met de spanning en plezier van het boek lezen beter. Jammer van het technische begin, tenslotte moet je het hele boek beoordelen… en dan kom ik tot de conclusie dat het idee er achter goed is, maar de uitwerking minder en tegenvallend is. Echter als David Koepp minder technisch wordt en de spanning in zijn volgende werken weet vast te houden, dan kijk ik uit naar zijn werk.