Kronieken 1

Geschreven bij Kronieken 1

Als een van mijn jeugdidolen verslag doet van het begin van zijn carrière is dat een trigger om dit boek ter hand te nemen. Bob Dylan brengt zijn tienerjaren door in een, door de koude oorlog, angstig en vervreemd Amerika. Een opstandig Amerika door de rassendiscriminatie en Vietnamoorlog, hetgeen allemaal van invloed is op zijn latere denken en songteksten. Dylan is daardoor typisch een kind van de roerige jaren 60. Met het prille begin in de jaren 50, zijn eerste stappen in de folk en country scene in New York waar hij zich ontwikkelt, contacten opdoet en op enig moment contracten tekent bij Leeds Company voor het uitgeven van zijn (toekomstige) liedjes en platenmaatschappij Columbia Records die in deze volslagen onbekende wel iets ziet.

Hij verblijft in en wordt geïnspireerd door New York, maar is vrij onzeker en zonder veel perspectief, zoekend naar zijn ontwikkeling en wie hij wil zijn. Op zoek naar een eigen ik, vertolker van folkmuziek, anders dan de idolen die hij heeft, zoals Woody Guthrie, zijn grote voorbeeld, zo lees je door het hele boek heen. Ook het moment dat Johan Baez in zijn blikveld komt is een bepalend moment voor zijn toekomst. Zijn leven en omzwervingen in New York, de mensen die hij ontmoet. De bohemien die bij anderen inwoont en ervaring en kennis opzuigt.
Dan volgt de impact van het bekend worden, wat hem in een ongewenste rol duwt als bezienswaardigheid en vermeend leider van de protestbeweging van zijn generatie, wat vooral blijkt als hij, inmiddels getrouwd met Sara Lownds en vader, in Woodstock woont. De tournees die niet brengen wat hij er voor zijn publiek van wil maken. Alles sloopt Dylan.
Of, zoals hij zelf zegt: " de gloed was weg en de lucifer tot het eind toe op gebrand."
Dylan moet de worsteling met zichzelf aan door anders te worden, andere wegen in te slaan, ook in zijn muziek. Hetgeen hem niet in dank wordt afgenomen, maar hem wel groter maakt dan ooit.

Het hele boek ademt de poëet Dylan, door de recht toe recht aan teksten in samenhang met lyrische beschouwingen. Het is alsof hij, terwijl hij aan het boek schrijft, steeds geïnspireerd wordt door iets dat hij op dat moment toevallig ziet, leest, of uit zijn geheugen opgraaft en dan direct wil vastleggen voor de lezer. Zo springen vertellingen, als ineens te binnen vallend, door het boek heen. Deze mengelmoes die Dylan neerschrijft geeft niet alleen inkijk in zijn jonge leven. Hij deelt net zo plotseling de geboorte van een aantal van zijn songs en problemen om tot een song te komen. Het is de spiegel van wat hij is geworden - de bard met unieke teksten en opvattingen die volledig zijn eigen weg is gegaan.
Het boek leest als het luisteren naar zijn liedteksten. Toevallige mijmeringen verweven in de cocon van zijn bijna tastbare geschiedenis.
Bijzonder omdat je een overzicht van zijn eerste jaren verwacht in een glooiende lijn van a naar z. Een kroniek, normaal geschreven in chronologische volgorde. Bij Dylan is het juist niets van dit alles.

Ik had veel meer verwacht van iemand als Bob Dylan; het verhaal is rommelig, onduidelijk en er vinden onbegrijpelijk grote sprongen plaats in de tijdlijn. Lees je net over zijn eerste pogingen om door te breken, sla je de bladzijde om dan is hij ineens een gevierd musicus en heeft moeite zich een andere stijl aan te meten dan waar hij mee beroemd is geworden. Een gat van een jaar of tien zeker, er wordt niets verteld over die tijd. En zo zit het hele boek helaas in elkaar. Ik heb het niet helemaal uitgelezen, ik kan mijn tijd beter besteden.