La septième fonction du langage

Geschreven bij La septième fonction du langage

Het hele boek is een pastiche, een spotprent, van de wereld van de semiotiek, taalkunde, filosofische taalkunde, en politieke filosofie. Maar dat gebeurt onder de vorm van een detectiveroman, en aan de hand van de dood van Barthes, die onderzocht wordt - was het misschien moord?
Er wordt met iedereen, auteurs en geleerden, en met alle instellingen in die wereld goed de spot gedreven. Wat niet wegneemt dat er ook veel interessante zaken worden uitgelegd.

Het eerste deel (een dik derde) is fantastisch: knap verhaal, interessante historische fictie, zéér grappig, suspens, dynamiek. Basisbegrippen van taalkunde en semiotiek worden makkelijk uitgelegd, en niet teveel.

Maar plots valt het verhaal als een pudding in elkaar. Wanneer in de 'Logos Club' redenaars het tegen elkaar opnemen, en we de ene politiek-filosofische discussie na de andere krijgen, is alle humor weg en slaat de verveling toe. De auteur ontsnapt zelf niet aan dat waar hij een spotprent over schrijft: de veel te grote eloquentie van Franse redenaars en taalkundigen.

Daarna komt het boek langzaam maar zeker terug op niveau. Het supergoede niveau van deel een haalt het niet vaak meer. Soms zijn er nog van die langdradige discussies. Maar de suspens komt terug. De humor is niet meer even verrassend als in het begin, maar wel weer leuk.
En het hele boek door is de stijl die de auteur gebruikt waarlijk zeer goed gekozen, zeer mooi gebalanceerd, subtiel en mooi. Hij is stilistisch een Schrijver met een grote S.

Een echt goed boek dus. Een minimum aan interesse over de thema's van het wereldje (taalkunde, filosofische gesprekken over taalkunde en/of politiek) zijn wel nodig. Wie het boek ter hand neemt weet dat het niet volmaakt is (hoe zou dat ook kunnen, even humoristisch blijven gedurende 500 bladzijden? Haast geen enkele schrijver doet dit). Geen nood: wie de lange redevoeringen saai vindt, kan ze diagonaal lezen, of overslaan, want voor de plot zelf zijn ze niet van belang. En dan neem je al het goede wel mee.

Let wel op: de meeste anecdotes zijn waar gebeurd. Maar niet allemaal. Zo is Derrida pas veertien jaar later gestorven dan in het jaar dat dit boek vermeldt. Dat vind ik een minpunt. Als zoveel anecdotes wél juist zijn, schep je verwarring bij de lezer die een leek is in het vak, omdat die echt niet meer weet wat fantasie is en wat fictie.

grappig, prachtig geschreven, aanrader voor iedereen die van taal houdt!

In vergelijking met zijn boek HhHH, is dit boek minder toegankelijk. Je moet ook wat weten op taalkundig gebied wil je het een beetje leuk vinden.

Dit is een ingewikkeld wel heel Frans boek