Le Temps Qui Reste

Korte maaar hevige film over hoe om te gaan met een ongeneselijke ziekte. Wat de doen als er nog maar zo weinig tijd rest. De film laat zien dat er geen standaard gedrag is om afscheid te nemen van je meest dierbare personen om je heen. Zeer pakkende eindcene. Sober en realistisch. Mooi en tragisch.

Geschreven bij Le Temps Qui Reste

Zeer mooi verhaal, prachtig verfilmd. Leuke acteurs, mooie locaties. De moeite waard

Weer zo'n prachtige François Ozon film. Van hem hadden wij al SWIMMING POOL, ANGEL, SOUS LE SABLE, LE REFUGE.
Prachtige symboliek van nieuw leven verwekt door iemand die dood gaat.
Een aanrader!

Geschreven bij Le Temps Qui Reste

François Ozon, een van de meest toonaangevende Franse regisseurs van de laatste jaren, maakte met Le Temps Qui Reste (Time To Leave) een subtiel en realistisch drama. Ozon focust op de homoseksuele modefotograaf Romain bij wie een terminale kanker wordt geconstateerd. Na het meesterlijke Sous La Sable is deze film het tweede deel van een trilogie waarin Ozon de onderwerpen dood en rouwverwerking op verschillende manieren behandeld.

In eerste instantie lijkt Romain een arrogante, zelfingenomen zak die anderen gebruikt zolang hij ze nodig heeft. Als de dokter hem het tragische nieuws vertelt, verergert zijn gedrag zelfs nog. Het komt voort uit een vreemd soort zelfmedelijden en tegelijk ook uit zijn onvermogen om het de paar mensen die hij liefheeft (hij heeft amper vrienden) te willen of kunnen vertellen. Zo is daar de opmerkelijke relatie met zijn zus. Als kinderen waren ze onafscheidelijk, maar sinds ze volwassen zijn, zoekt Romain steevast ruzie met haar alsof ze pubers zijn. Hij belt haar niet en voor haar kinderen, waar ze zo trots op is, interesseert hij zich niet. Daarnaast zijn er nog de minstens even opmerkelijke relaties met zijn vriend, ouders en werkgever. Alleen bij zijn grootmoeder Laura (Jeanne Moreau), die zelf ook stervende is, durft hij zijn emoties te laten zien en volledig zichzelf te zijn. Mede door het sterke spel van Moreau levert dit een aantal prachtige scènes op waardoor Romains gedrag tegenover anderen en de afloop van zijn leven aanzienlijk veranderen.

Romain komt zichzelf gedurende de film meerdere malen figuurlijk maar vooral ook letterlijk tegen...

Strak en stilistisch toont cameraman Jeanne Lapoirie, met wie Ozon al meermaals samenwerkte, ons de verschillende kanten van Romains gecompliceerde leven. De uitlichting van de vaak zonovergoten shots komt overeen met die van luxe commercials. Het is aan de ene kant opmerkelijk omdat bij een klein, menselijk drama als deze vaak wordt gekozen voor een wat lossere (als in handheld camera) en natuurlijke (als in minder gestileerd uitgelicht) aanpak. Ozon weet echter precies wat hij doet. Het is de stijl die Romain in zijn werk zelf ook gebruikt, bovendien representeert het stilistische van de shots de buitenkant van Romain’s karakter. Het gebruik van zoveel (deels fictief) zonlicht vormt daarentegen juist een sterk contrast met de totale deceptie die op Romain neervalt na het krijgen van de medische uitslag.

Het is aanvankelijk alleen Romain die we zien worstelen met de wetenschap dat hij spoedig zal sterven. Dat is zowel de kracht als de zwakte van deze toch zeer korte film (78 minuten). Want Ozon laat veel, misschien wel te veel, aan de kijker over als het gaat om hoe Romains omgeving zal reageren. Ondanks dit is de film niet alleen qua verhaal mooi uitgebalanceerd, maar Ozon heeft dit ook treffend in de filmstijl terug laten komen. Het bevestigt de status die de Franse filmmaker, na zijn definitieve doorbraak met 8 femmes in 2002, internationaal genereerde. Le Temps Qui Reste behandelt het thema dood en rouwverwerking op een eigenzinnige maar sublieme wijze: kort en krachtig.