Ma Mère

Voor de fans van Louis Garrel een goede film. Als je van rechttoe rechtaan houdt, is deze film niets voor jou. Als je een duidelijk verhaal wilt, idem. Als je verrast wilt worden, of van een vaag verhaal houdt, of van een van de acteurs of de regisseur, dan moet je hem gewoon gezien hebben. Veel naakt trouwens, maar dat is alleen maar functioneel.

Controversiële Frans/Portugees/Oostenrijks/Spaanse co-productie van Paul Branco en Bernard-Henri Levy, onder regie van Christophe Honoré, die tevens het scenario voor zijn rekening nam. Dit scenario is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Franse intellectuele schrijver Georges Bataille (1897-1962), wiens verhaal pas na diens dood werd ontdekt en in 1966 uitgegeven! Het mag duidelijk zijn dat er autobiografische elementen uit het leven van deze schrijver in het verhaal verwerkt zijn. Thema's als 'geweld', 'dood', 'geloof (Rooms-katholicisme)' en 'erotiek' vormen vaak belangrijke onderwerpen in zijn werk. Vrijwel alle personages in deze film hebben wellicht een afstotend effect op de toeschouwer, omdat hun vreemde en afwijkende gedrag niet voldoende wordt verklaard. Dat men hier met een niet alledaagse familie heeft te maken is wel duidelijk, maar wat is de diepere betekenis van hun handelen? De Franse topactrice Isabelle Huppert vertolkt het titelpersonage, die na de plotselinge dood van haar echtgenoot (gespeeld door Philippe Duclos), achterblijft met haar zoon Pierre. Ze zoeken op een bijzondere wijze toenadering tot elkaar, waarbij de moeder haar zoon laat kennis maken met haar verborgen verlangens, waarin seks een grote rol speelt. Louis Garrel, een jonge acteur die sowieso weinig moeite heeft zich letterlijk bloot te geven, speelt de rol van de zoon met een eigenaardige hang naar religiositeit. In de verdere rollen nog onder andere Emma de Caunes als Hansi, Dominique Reymond als Marthe, Olivier Rabourdin als Robert en Jean-Baptiste Montagut als Loulou. Hoewel er de nodige naaktscènes opduiken, valt het expliciete karakter te verwaarlozen en is er van pornografische scènes beslist geen sprake! De seksscèns zijn soms mooi, smaakvol, prikkelend en erotisch, maar op momenten ook ruw, onverwacht en shockerend. Dit alles werd vastgelegd door cameravrouw Hélène Louvart. Deze productie kent geen eigen muzikale score, maar maakt gebruik van bestaande muziek zoals het "Agnus Dei" van componist Samuel Barber (1910-1981) in de uitvoering van het Choir of New College Oxford en het vrolijk klinkende "Happy Together" van The Turtles. Ongewone Europese cinema, waarbij menig toeschouwer met de nodige verbazing, deze soms vergaande en onwerkelijke belevingswereld zal aanschouwen.