MAG HET EEN FERRARI ZIJN? De memoires van een handelaar in klassieke auto's. Hun herkomst, wie ze aanschaften en wat ze kostten

Mag th me even voorstellen? Mijn naam ts Rob de la Rive Box. Ik werd in 1933 in Bussum gebboren maar groerde op tn Hilverum. Na een paar jaar voor Ford in delsinht en Amsterdam gewerkt te ebben ‘emigreerde’ ik eind 1961 raar Zwitserland waar ik nog steeds woon. Ik vond een baan bij een Chrysler-dealer in Bazel, trouw de in 1962, wat Aila (1963) en Frank (1966) tot gevolg had. In 1977 trouwde ik voor de tweede maal, nu met Claire, die Jeannette (1964) en Susanne (1966) meebracht. U zult ze nog op foto’s tegenkomen.

In Nederland had ik, noodgedwongen, veel met oudere auto’s gereden en ik herinner me een tweecilinder DKW cabriolet, een Aero coupé, een Plymouth van 1948 en een Peugeot 202. In Bazel ging het me financieel beter en zo kwam de gedachte op een Bugatti aan te schaffen, die ditmaal uitsluitend als hobby-auto gebruikt zou worden. In de ‘Automobil Revue’ stonden genoeg van dit soort auto’s aangeboden, maar voor prijzen die ik me met kon en wilde permitteren. Er moest een goedkopere oplossing zijn en die vond ik in Tsjechoslowakije. Dit land was voor de oorlog rijk geweest (Praag stond toen bekend als het Parijs van Oost-Europa). Hitler had het land als bondgenoot gezien en het daarom niet leeggeroofd. De kunstschatten waren in het land gebleven en de auto’s waren niet voor veldtochten naar Rusland gebruikt. Na 1945 waren de Tsjechen arm geworden. Nieuwe auto’s werden alleen maar voor de export gemaakt en daarom werden de vooroorlogse modellen goed onderhouden, steeds weer gerepareerd en zeker niet verschrot.

Met deze logische gedachtengang voor ogen schreef ik een brief aan de Tsjechische ambassade in Bern met de vraag, of de mogelijkheid bestond een oude Bugatti in hun land te kopen. Een paar weken later kreeg ik een antwoord, dat mijn zakelijk leven zou veranderen. Men had in Tsjechoslowakije advertenties geplaatst en zo kon men mij zes Bugatti’s van het type 35, 37, 40 en 57 aanbieden. En dat voor prijzen die laag tot zeer laag waren. Natuurlijk was mijn eerste gedachte ze alle zes te kopen, vijf af te stoten en dan de zesde gratis te hebben. De vraag was alleen maar wie er dan wel vijf in een koop wilde overnemen. Het antwoord lag bij Erwin Eckert, eigenaar van een grote garage In Brugge. Hij was verzamelaar van liefhebberauto’s, en toen tevens de enige handelaar in Zwitserland in zulk soort wagens. Eckert toonde direct grote interesse en zo was ik een week later op weg naar Praag met zakken vol met Eckerts geld, genoeg om alle wagens te kopen.

De relatie waar ik me moest melden was de firma Tusex, een staatsonderneming die voor dit soort zaken verantwoordelijk was. Ik werd om negen uur al met Franse cognac ontvangen en behandeld als ‘de klant die koning is’. De verkoopwillige Bugattieigenaren verschenen keurig op tijd, ieder uur een, en die dag heb ik meer Bugatti’s gezien dan in mijn hele leven bij elkaar. Mijn kennis omtrent Bugatti’s was heel erg gelimiteerd, maar de prijzen waren zo laag, dat ik die dag alle verkopers gelukkig naar huis zag gaan. Per trein kwamen de wagens in Bazel aan, waar ze om invoerrechten te sparen in een douaneloods gingen. Een serie advertenties bracht wel kijkers (en telegrammen van de Engselse Bugatti-club die de chassisnummers wilde weten) maar geen kopers. Tot een fabrikant uit Frankrijk opdoemde die ze allemaal opkocht. Ook de wagen die ik zo graag voor mezelf gehouden had. De verzamelaar wilde meer en zo was ik een week later weer in Praag, nu als medefirmant van de zojuist opgerichte firma Classic Cars Ltd. Het resultaat was, dat ik twee jaar lang ieder maand een week in Praag vertoefde om auto’s te kopen. Tusex zag een serieuze koper in mij voor auto’s die nog onbetrouwbaarder waren dan die van andere merken en eigenlijk allang gesloopt hadden moeten worden. Ik kreeg een tolk toegewezen die me op mijn tochten door Tsjechoslowakije vergezelde en een blok met koopcontracten die ik zelf in kon vullen. Tusex kreeg 10% en de tolk nylon overhemden, grammofoonplaten en andere westerse lekkernijen. Tusex verkocht niet alleen auto’s naar het Westen maar importeerde ook westerse goederen, die dan tegen dollars of Tusex kronen in de Tusex winkels verkocht werden. Hun assortiment ging van Hollandse kaas en Zwitserse chocolade tot Schotse whiskey en westerse auto’s. Sinds mijn eerste bezoek aan Praag had ik geprobeerd mijn Bugatti’s te betalen met gebruikte auto’s uit Zwitserland en hoewel de interesse groot was, was het nooit tot een contract gekomen. Tot mijn vriend Iwan Ivetch, de tolk, me op een avond uit mijn bed belde.