Mevrouw Hemingway

Als verstokte lezer , was dit weer een staaltje van vakmanschap. Het is geen biografie , dat elk detail 10 keer onder loep legt. Het is een vlot boek, met respect voor Hemmingway en zijn vrouwen. Heb dit uitgelezen in 3 dagen. Een echte aanrader.

Biografieën van Ernest Hemingway zijn er in overvloed en ze verhalen allemaal uitgebreid wat de grote schrijver en avonturier gedaan heeft. Zoals de titel van het boek van Naomi Wood al aangeeft, brengt zij nu eens de vrouwen van 'Papa' Hemingway onder de aandacht. Vrouwen, meervoud, want er waren er vier, al dacht elke vrouw voor zich dat zij de enige en echte zou zijn.
In deze intrigerende roman laat Wood ons in het eerste deel kennis maken met Hadley, de eerste vrouw, die Hemingway voor de keuze zet: óf hij breekt met zijn minnares Pauline Pfeiffer, Fife bijgenaamd, óf Hadley en hun zoontje verlaten hem. Wie Hemingway gekozen heeft, wordt duidelijk in het tweede deel van het boek, waarin Fife, die inmiddels moeder van twee kinderen is, wanhopig probeert om Hemingway als haar echtgenoot te behouden. Door middel van flashbacks komen we te weten hoe het destijds in 1926 zo ver gekomen is dat Hadley het moest afleggen tegen Fife.
Maar ook Fife verliest het van mevrouw Hemingway nummer drie: de oorlogscorrespondente Martha Gellhorn, die zelf als schrijfster bekend is geworden door haar reportages. Zij zal na een huwelijk van vijf jaar als enige geheel uit vrije wil Hemingway verlaten en een eigen carrière opbouwen. De laatste vrouw, Mary Welsh, blijft bij Hemingway tot aan diens zelfmoord in 1961. Ze is dan vijftien jaar met hem getrouwd.

Elke vrouw heeft een eigen deel van het boek gekregen met haar voornaam. Wood geeft duidelijk aan dat we hier met fictie te maken hebben, ook al is het verhaal gebaseerd op de werkelijkheid. Maar ze maakt het verhaal zo aanvaardbaar door haar prachtige schrijfstijl en door zich in te leven in elk van de vier echtgenotes, dat het moeilijk is te geloven dat het misschien niet zo is gegaan. Met alle vier vrouwen kan de lezer zich identificeren zonder dat er een duidelijke voorkeur voor een van hen ontstaat. Toch heeft Wood ze alle vier een geheel eigen karakter weten te geven: de redelijke Hadley, de jaloerse en hartstochtelijke Fife (“Er knapte iets in haar. Wat? Haar waardigheid misschien.”), de zelfstandige Martha en de zich opofferende Mary. Wat vooral buitengewoon knap is, is het feit dat zij zich van elk oordeel onthoudt en de levens van deze mensen dooreen weet te vlechten zonder met waarden en normen aan te komen. Geen moment laat zij zich verleiden om de gebeurtenissen toe te lichten vanuit het perspectief van Hemingway zelf: deze roman gaat nadrukkelijk niet over hem. Hoewel wie hij is en wat hij doet de levens van alle anderen beïnvloeden en we ook te weten komen wat hem bezielt en waarom, wordt hij nergens zelf tot onderwerp. En dat is heel moeilijk vol te houden bij een grote schrijver als Hemingway, maar Wood is het gelukt.

Daarnaast geeft zij een mooi beeld van de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, het interbellum waarin alles mogelijk leek te zijn: grote feesten met champagne en cocaïne, losse zeden en wisselende partners en voor althans de upper class een leven van luxe en nietsdoen in exotische oorden. Terloops komen grote namen voorbij als van die andere schrijver en alcoholist Scott Fitzgerald en zijn vrouw Zelda. Maar ook laat Wood de situatie zien in het door de nazi's bezette Frankrijk en weet ze de benauwende sfeer goed weer te geven.

Wood heeft een roman geschreven die niet voor de biografieën over de Grote Man zelf hoeft onder te doen.