Mijn begraven boek

De Argentijnse schrijver Mauro Libertella is drieëntwintig wanneer zijn vader, Héctor Libertella, op zijn eenenzestigste overlijdt, na een leven dat in het teken heeft gestaan van de literatuur. Van hem is er echter nooit werk in het Nederlands vertaald.
Gedreven door de herhaalde bewering van Héctor dat de naam Libertella 'boek van de aarde' betekent, schrijft Mauro vier jaar na het overlijden van zijn vader 'Mijn begraven boek', waarin hij zijn intieme gedachten en herinneringen aan zijn vader aan het papier toevertrouwt. Een hulde. Geen woord teveel, geen woord te weinig.
Mauro weet eigenlijk niet anders dan dat zijn vader een regelmatige drinker is. Een poging om de AA te consulteren, loopt na een jaar toch weer uit op het drinken van wijn, die al snel wordt vervangen door de sterke drank. Héctor en zijn vrouw scheiden, wat het startschot is van de snel intredende aftakeling en veroudering. De wetenschap dat hij suikerziekte heeft en zijn levenswijze daar geen goed aan doet, houdt hem niet van de drank, want zonder kan hij, zo geeft hij toe, niet meer functioneren.
Op een dag heeft Héctor besloten zich op te sluiten in zijn huis om zijn literaire erfenis te voltooien, de passie voor het schrijven, het enige dat hij zijn kinderen zal kunnen nalaten. Hij komt zijn huis bijna niet meer uit, hult zich in zijn sigarettenrook en eet slecht of bijna niet. Geeft zich over aan amor fati.
Wat zo fijntjes uit de openhartige tekst straalt, is de onvoorwaardelijke liefde en respect die Mauro voor zijn vader blijft voelen, ook in lastigere perioden waarin zijn vader verbaal agressief is en de onmacht hem gewelddadiger maakt.
Een literaire hommage, puur en kwetsbaar. Oprecht en ontroerend, zonder appèl te doen op het sentiment. Niet oordelend, niet verwijtend en nog steeds met de liefdevolle herinneringen aan zijn vader. Een liefde die niet stopt na de dood.
De dood van vader Libertella is onvermijdelijk, de dodewake eist veel van zijn kinderen, maar hij mag thuis sterven in hun aanwezigheid.

Uitgeverij Karaat startte in 2010 een onafhankelijke kwaliteitsuitgeverij en geeft onder andere het werk uit van jonge Zuid-Amerikaanse schrijvers in goed verzorgde edities. De kleine uitgeverijen die zich richten op het niet-alledaagse werk van niet-alledaagse auteurs hebben het niet gemakkelijk om zich in de met 'bestsellers' overspoelde markt te profileren, maar bij deze uitgeverijen staat kwaliteit voorop. Dit is terug te vinden in deze pure en heldere getuigenis van een zoon die zijn vader eert.

Bij het zien van de cover van Mijn begraven boek van Mauro Libertella heb je gelijk het gevoel dat je een persoonlijk relaas van de auteur gaat lezen. Je wilt weten van wie die hand is die naar de baby grijpt en van wie de hand is die iets wil typen. Dat laatste geeft een nostalgisch gevoel van verlangen naar tijden van weleer toen men boeken nog op de typmachine typte. Ook wil je weten wie die baby is. De titel maakt nieuwsgierig. Je wilt weten wat ermee bedoelt wordt. Het is alleen jammer dat de naam van de auteur zo moeilijk te lezen is. Als die een stuk lichter was geweest, was het beter leesbaar geweest.

Het voorwoord door Carlos Fonseca maakt je nieuwsgierig. Je wilt het verhaal van Mauro Libertella lezen, weten hoe hij het een en ander heeft ervaren.

Mijn begraven boek van Mauro Libertella is een heel persoonlijk, intiem, aangrijpend verhaal. Tijdens het lezen voelt het een beetje dubbel; enerzijds wil je het verhaal lezen en je weet dat het mag, want anders had Mauro Libertella het nooit gepubliceerd. Anderzijds voelt het ook wel een beetje raar, alsof je een verhaal leest wat je eigenlijk niet zou mogen lezen omdat het heel erg persoonlijk is. Je vraagt je af en toe af wat de vader van Mauro Libertella ervan had gevonden dat zijn zoon zijn mindere kanten laat zien. Kanten die hij misschien alleen voor een kleine kring die hem kende wilde houden.

Mauro Libertella weet in Mijn begraven boek heel erg goed zijn gevoelens en gedachten te verwoorden. Hij vertelt over zijn jeugd met zijn vader, hoe hij hem als kind zag en wat hij als volwassen man pas begreep waar zijn vader aan leed, hoe hij dat vond, hoe zijn relatie met zijn vader was, wat hij voelt bij zijn achternaam en wat die betekent, hoe hij de dodenwake, de begrafenis en het rouwproces heeft ervaren. Je voelt zijn pijn, frustratie, verdriet om zijn vader en het gevoel van dat je iets wilt doen, maar je kan niets doen. Wat de belangrijkste erfenis is dat hij en zijn zus van zijn vader hebben gekregen. Hij vergelijkt ook de leeftijd van wat zijn vader op een bepaalde leeftijd deed en wat hij op die leeftijd deed.

Kortom; Mijn begraven boek van Mauro Libertella is een heel aangrijpend en intiem verhaal waarin de auteur vertelt over de band met zijn vader in zijn jeugd en daarna en over het overlijden van zijn vader. Hij weet zijn gevoelens heel erg goed te verwoorden. Een doos met tissues mag je dan ook wel bij de hand houden bij dit boek.

mooi verhaal over een vader zoon relatie