Miles de autobiografie de autobiografie

Trompettist, wiens belang zich uitstrekt tot ver buiten de
jazz. Zoon van een redelijk welgestelde zwarte tandarts uit St. Louis. In '44 arriveert hij in New
York, waar hij na een platensessie met onderwereldfiguur 'Rubberlegs' Williams al snel in de
groep van bebop-pionier Charlie Parker terechtkomt. Vanaf '48 leidt hij zijn eigen groepen.
Beroemd en invloedrijk is zijn eerste samenwerking met arrangeur Gil Evans, Birth Of The Cool.
Begin jaren vijftig kickt hij af van heroïne en staat hij met het beroemde Walkin' aan de wieg van
de hardbop. Dan begint hij een kwintet, waarin ook tenorsaxofonist John Coltrane speelt. Die is
ook aanwezig op het klassieke Kind Of Blue, waarop Davis een nieuwe, modale (op toonreeksen in
plaats van akkoorden gebaseerde) manier van improviseren laat horen. In dezelfde tijd maakt
Davis een aantal belangwekkende platen met het orkest van Gil Evans, met veel restmateriaal
verzameld op de box Ivory Forest. In '63 vindt zijn tweede grote kwintet vorm, met tenorist
Wayne Shorter en pianist Herbie Hancock. Live gaat de groep met duizelingwekkende snelheden
het bekende repertoire te lijf, zoals te horen valt op een groot aantal platen waaronder de
achtdelige box The Complete Live At The Plugged Nickel. In de studio beproeft het kwintet nieuwe
procédés die alvast vooruitwijzen naar Davis' elektrische periode. Die breekt pas goed aan in '69,
met de platen In A Silent Way en Bitches Brew. Deze albums worden vaak gezien als startpunt van
de jazzrock, maar hun invloed reikt veel verder. In de jaren tot '75 schiet Davis' ongeëvenaarde
creativiteit alle kanten op, alsof zijn muziek de belofte van veel latere ontwikkelingen in zich
draagt. Zo is de zeer drukke polyfunk van On The Corner te begrijpen als voorloper van de
drum'n'bass, doet He Loved Him Madley van Get Up With It denken aan ambient en integreert
Davis ook al 'etnische' elementen in zijn muziek: wereldmuziek avant la lettre. Davis is rond '72
bovendien zeer geïnteresseerd in de Duitse avantgardistische componist Karlheinz Stockhausen,
wat ook zijn sporen nalaat. De studiotrucs die producer Teo Macero uithaalt met tape-loops en
montagetechnieken verwijzen naar latere procédé's in de elektronische muziek. Desondanks zijn
Davis' meeste platen van na '72 live opgenomen en gevuld met zeer krachtige, abstracte muziek
op keiharde funkritmes. In '75 trekt de door fysieke en psychische problemen geplaagde Davis zich
terug uit de muziek. Hij verlaat zijn appartement in deze periode nauwelijks. Wel maakt hij in '78
opnamen als organist met onder anderen gitarist Larry Coryell, maar die worden niet uitgebracht.
In '81 verschijnt dan toch The Man With The Horn: een matige comeback-plaat. Het live
opgenomen We Want Miles is iets beter. In '84 verbaast Miles op North Sea met een verrassend
mooi concert, waarin Cyndi Laupers Time After Time voor veel opschudding zorgt. Het nummer
staat ook op You'Re Under Arrest, met Decoy een van de sterkere post-comeback-platen van
Miles. Zijn muziek is in deze periode niet meer te vergelijken met die van voor '75: het is knappe,
strak gearrangeerde poppy fusion met een afgepaste funk-inslag. Hier speelt geen zoeker meer,
maar iemand die uit lijkt op een status als popster. In '86 verlaat Davis na ruim dertig jaar
platenmaatschappij Columbia: voortaan is Warner zijn werkgever. Op Tutu, Amandla en Music
From Siesta speelt bassist/multi-instrumentalist Marcus Miller een belangrijke rol. Op Blue Matter,
opgenomen drie maanden voor zijn dood, speelt de man die nooit terug wilde kijken met het
orkest van Quincy Jones klassiekers uit de veelgeroemde samenwerking met Gil Evans. Het
eveneens postuum verschenen Doo-Bop bevat hiphop-jazz uit de doos van producer Easy Mo
Bee. Op 28 september '91 overlijdt Miles Davis. De stroom Davis-releases is echter nog lang niet
opgedroogd. Live Around The World bevat live-opnamen van Davis' groep van eind jaren tachtig,
die er bij de studioprojecten van die tijd nauwelijks aan te pas kwam. Er verschijnen ook allerlei
semi-bootlegs met belangwekkende live-opnamen uit de jaren vijftig, zestig en zeventig. Columbia
maakt met The Complete Live At The Plugged Nickel, Seven Steps: The Complete Columbia
Recordings 1963-1964 en Miles & Quincy Live At Montreux een begin met de heruitgave
van 's mans gigantische output voor dat label, in de vorm van fraai verzorgde boxen en voorzien
van veel niet eerder uitgebracht materiaal. Panthalassa, The Music Of Miles Davis 1969-1974 is een
remix-project van Bill Laswell, die in de jaren tachtig een gepland samenwerkingsproject met Davis
ziet stranden. Laswell herziet stukken uit de jaren zeventig niet al te ingrijpend en mixt ze vloeiend
aan elkaar. Nummers van Panthalassa, The Music Of Miles Davis 1969-1974 worden op (59)
geremixt door mensen als Jamie Myerson, Doc Scott, King Britt en Laswell zelf, met teleurstellende
resultaten. In gesamplede vorm duikt het werk uit de jaren zeventig veelvuldig op bij allerlei
artiesten. Zo is er telkens weer een nieuwe generatie die het werk van Miles Davis uit een
bepaalde periode ontdekt.

Bron: OOR Popencyclopedie