Minor Details

Ik ben echt een heel groot fan van Jan Akkerman, maar dit album kan ik echt niet opgewonden van raken. Het lijkt erop dat Jan alle nummers op zijn zolder heeft opgenomen met veel digi-apparatuur. Het heeft de sfeer van liftmuziek, of muzak zo je wil.
Zijn geweldige techniek en virtuositeit komen op dit album absoluut niet tot zijn recht.
Als ik dan mag terugdenken aan nummers als Pavane, Crackers, Streetwalker, enz. dan is dit maar een schraal aftreksel. Jammer, hij kan gedraaid op de achtergrond en dan stoort het niemand. Volgende keer beter.

Fantastisch album! Meest van constant hoog niveau getuigende studioalbum van Jan tot nu toe. Mooie composities, jazz, blues en een knipoog naar het Focus verleden. Mooi is ook de ruimte die aan bandleden wordt gegeven. Met name Coen, de toetsenist, krijgt de ruimte waarop hij recht heeft en die het album to meer dan een soloalbum doet stijgen.
Mooie cd voor hard in de auto, maar ook leuk als achtergrond, al zal Jan met dat laatste niet echt blij zijn..

Ik ben fan van Jan Akkerman sinds het begin van Focus. Wat hoorde ik nou? Hoeveel gitaren zijn dat? Het was nieuw en geweldig interessant. Ik heb het nooit meer losgelaten. Later op school gedeeld met m’n vriendje Yet. Concerten bezocht. Jonge wat waren we idolaat! We kochten natuurlijk ook een Les Paul. Voor Jan Akkerman is een gitaar allang geen uitdaging meer. Hij kan alles. Haal er een snaar af en hij speelt de boel op de rest gewoon door. De luisteraar zal het niet eens doorhebben. Jan Akkerman is een virtuoos. Maar diezelfde virtuositeit werkt ook tegen hem. Jan Akkerman geeft vaak af op Neil Young maar door Young zijn ‘technisch gebrek’ komt hij veelal sneller in contact met z’n ziel. Al raken al zijn vingers vast tussen de snaren. Jan Akkerman is geen kunstenaar meer maar een techneut. Na het beluisteren van Minor Details heb ik maar weer een oude Neil Young opgezet. Wat is die man incapabel zeg op gitaar,… maar wat direct! Geen trucjes of smoesjes. Jan Akkerman valt tussen de brave melodietjes door regelmatig terug op likjes van vroeger die hem herkenbaar hebben gemaakt. Er gebeurt muzikaal eigenlijk helemaal niets. Geforceerde composities. Zou je het woord “burgerlijk” kunnen gebruiken in de muziek? Als dat zo is dan is deze CD behoorlijk burgerlijk. Saai en vlak. Ik mis het uitvinden, de ruis en de bijgeluiden,… wow-en-flutter voor mijn part. Ik mis Brainbox. Ik mis Focus. De echte dan wel. De sfeer van "Focus at the Rainbow" is eigenlijk nooit meer geëvenaard. Als ik nu naar Minor Details luister zie ik mannen in pak en dames in laag uitgesneden japonnen met parelmoeren kettingen aan een tafeltje met schemerlampje. Verrek, Jan Akkerman is een establishment gitarist geworden!

Dit voorjaar verscheen er eindelijk weer eens een nieuw album van Jan Akkerman!

De CD is opgenomen met de mannen waar Akkerman (meestal) live mee musiceert. Een bijzonder op elkaar ingespeelde groep muzikanten bestaande uit: Coen Molenaar op toetsen, Wilbrand Meischke op bas en Marijn van den Berg op drums.

Als slagroom op de soes ( of zo u wilt, de kers op de taart ) speelt Eric Vloeimans trompet op het nummer Joy.
Op track nummer 13, met de bijzondere titel "the arrogant frogs", is de hoofdrol voor Vloeimans weggelegd ( alsof Miles Davis uit zijn graf is herrezen ).

De bandleden hebben voor deze CD, ieder in hun eigen studio, hun muziekpartijen opgenomen en later is alles in Volendam gemixt, met dit 77 minuten durende album als eindresultaat.

Resumé: een prima album, dat iedere keer dat je het afspeelt mooier, boeiender en fraaier lijkt te worden.

NB: tijdens een recent solo optreden in Maarssen vertelde Jan Akkerman dat hij forse gezondheidsproblemen heeft ( gehad ). Laten we hopen dat deze virtuoos nog jaren lang zijn gitaarkunst ten toon mag spreiden.

Jan Akkerman heeft ervoor gekozen om ieder band-lid via uitwisseling van digitale bestanden op internet zijn bijdrage te laten inspelen. Dat wreekt zich door een totaal gebrek aan life-performance en de bijbehorende interactie. Vond ik de laatste samenstelling van de band al niet geweldig; ook door de zwakke nummers is dit een soort muzak geworden. Jan Akkerman onwaardig. Jammer.