More Than A Game

Hoeveel sportfilms zijn er al wel niet gemaakt over een stel jongeren uit een achterstandsbuurt die het tegen alle verwachtingen ineens heel ver schoppen? De documentaire More Than a Game is echter een waargebeurd verhaal. Hét waargebeurde verhaal misschien. De opkomst van basketballer LeBron James is een van de meest spraakmakende verhalen. Voor wie de naam LeBron James niet zo veel zegt, moet maar eens een middagje googlen, óf More Than a Game kijken. Het is moeilijk te meten natuurlijk, maar LeBron James is wellicht de meest getalenteerde of beste basketballer sinds Michael Jordan.

More Than a Game volgt de basketballer en zijn teamgenoten tijdens hun middelbareschoolperiode op een school in Akron, Ohio. Centraal in het verhaal staan de vijf belangrijkste spelers en hun coaches. De spelers zijn naast LeBron James, Dru Joyce (wiens vader tevens Coach van het team is), Sian Cotten, Willie McGee en Romeo Travis. Ze worden al snel de Fab Five genoemd. Via amateurbeelden duiken we nog verder de jeugd van de tieners in, maar centraal staat de strijd voor het behalen van de prijs voor beste middelbaarscholierenbasketbalteam van de Verenigde Staten. De documentairemakers blikken samen met de spelers en de coaches terug op de wedstrijden en de perikelen daar omheen. Zo wordt het stoppen van de ene coach besproken, de moeizame relatie tussen de andere coach en zijn spelende zoon, de onderlinge vriendschap tussen de vijf en de steeds sterker worden mediahype rondom met name LeBron James.

Het is niet alleen het fascinerende verhaal van een stel kansarme jongeren die het helemaal maken dat de aandacht vast houdt. Natuurlijk zijn er de prachtige beelden van de wedstrijden, maar deze schoonheid is vooral te danken aan de sportmannen in plaats van aan de documentairemakers. Wat regisseur Kristopher Belman wel knap heeft gedaan, is het dynamisch houden van de wat statischere delen van de film, zoals oude foto’s. Deze foto’s zijn namelijk losgeknipt en wat op de voorgrond staat beweegt door middel van zoomen ten opzichte van de achtergrond. Een simpel trucje, maar het werkt wonderwel. Het is logisch dat Belman heeft gekozen voor James als hoofdfiguur van de documentaire, maar wat wel opvallend is, is dat de regisseur zo weinig aandacht heeft voor de rest van het team. De vijf starters staan in de spotlights, maar over de overige teamleden wordt totaal niet gerept. Het sentiment wordt gelukkig binnen de gepaste perken gehouden, maar de gekte rondom de basketballers is natuurlijk wel erg typerend Amerikaans, waar het zich opwerken volgens de Amerikaanse droom altijd gewaardeerd wordt.