Nachtlied

In het mijnwerkersstadje Scranton in Pennsylvania vindt in 1913 een tragedie plaats, die het hele stadje op zijn kop zet en waardoor de relatie tussen verschillende inwoners voorgoed zal veranderen. De 9-jarige Daisy wordt samen met andere meisjes van de zondagsschool gedoopt. Violet is zoals wel vaker jaloers op haar zusje, die een nieuwe jurk heeft gekregen voor de plechtigheid. Na afloop van de samenkomst spelen beide zusjes samen in de tuin van hun huis, waarbij ze de vuurpijlen vinden, die hun vader daar verstopt had voor de viering van Onafhankelijkheidsdag. Wanneer Violet ook nog eens de lucifers vindt, is de keuze snel gemaakt en proberen de meisje om één van de vuurpijlen af te steken. Hierbij wordt Daisy getroffen en haar mooie witte jurk vat vlam. Haar toegesnelde ouders kunnen niet voorkomen dat zij vreselijke brandwonden oploopt en vrezen voor het leven van hun dochter. Terwijl iedereen druk bezig is om de vlammen te doven en een gealarmeerde dokter alles doet om haar zusje in het leven te houden, staat Violet stokstijf stil in de tuin en is lange tijd niet bij machte om in beweging te komen.

"Toen ze voorbij snelden, zocht Violet in de ogen van haar zus naar veroordeling, afkeer, of op zijn minst de beschuldiging die ze verdiende, al was het maar een spoortje. Maar in plaats daarvan troffen haar ogen een blik die ze niet verwachtte, een gezichtsuitdrukking die niet leek te kloppen. Een blik die haar deed denken aan de slok melk die je drinkt als je denkt dat het limonade is, of aan de begintonen van een liedje dat je niet verwacht te horen. Op zulke momenten smaakt de melk altijd zuur en klinken de eerste noten altijd vals." (blz. 326)

Na drie dagen machteloos toezien van haar familie overlijdt Daisy aan de gevolgen van het ongeluk. De dagen en nachten voorafgaand aan haar sterven zingt Daisy onafgebroken hymnes, terwijl haar zusje Violet haar op de piano begeleidt. De tragische dood van Daisy is het gesprek van de dag, waarbij vele inwoners van het stadje naar haar zusje Violet wijzen als zou zij de hoofdschuldige zijn van het drama. Was zij immers niet de enige persoon die op dat moment bij haar zusje in de tuin was? Waarom had zij op dat moment geen hulp gehaald voor haar zusje? Voor Violet zelf is in de maanden na de begrafenis van haar zusje geen aandacht. Haar moeder voert in die tijd hele gesprekken over het wel of niet schuldig zijn van Violet met haar denkbeeldige vriend Smart, die al eerder aan haar verscheen na traumatische gebeurtenissen in haar leven. Ondertussen raakt de vader van Violet verslaafd aan de drank en wordt hij door haar moeder het huis uitgezet. De enige personen die aandacht hebben voor Violet zijn haar vriendje Stanley (zelf ook een verschoppeling) en een Poolse oude vrouw. Op de dag dat er een mijnongeluk gebeurt, waarbij een aantal inwoners uit het stadje de dood vinden, neemt de moeder van Violet in haar radeloosheid een ingrijpend besluit. Op dat moment kenteren de gebeurtenissen in het verhaal waarbij uiteindelijk Violet haar moeder bijstaat tijdens de bevalling van haar jongste kind.

"Te midden van haar inspanningen wist Grace er één woord uit te persen: 'Vergeving.' 'Hoe?' Het huilen was gestopt, maar Violet trilde nog steeds over haar hele lichaam. 'Ik heb haar vermoord. Dat hebt u zelf gezegd.'

Barbara Taylor is er in geslaagd om een tragische gebeurtenis uit het verre verleden van haar eigen familie tot onderwerp van haar roman Nachtlied te maken. Deze roman verscheen in juni 2014 in Amerika onder de titel: Sing in the morning, cry at night. Het verhaal is gebaseerd op de waargebeurde en aangrijpende gebeurtenissen uit het leven van een oudtante van de schrijfster. Als lezer van dit boek word je gegrepen door deze tragedie waardoor je het boek in één adem uitleest. Alle lof voor de auteur, die er in is geslaagd om de emoties van een kind dat te maken krijgt met onbegrip en valse beschuldigingen zo goed weer te geven.

Prachtig geschreven! Hopelijk komen er nog meer boeken van haar uit.

Aangrijpend, dat is het woord dat dit verhaal over de nasleep van het verlies van een zusje en dochter, dat treffend duidelijk maakt welke verschillende uitwerkingen een groot verlies kan hebben op mensen, misschien wel het beste samenvat. Maar er valt nog meer over te zeggen, want het is niet alléén aangrijpend. Tussen alle schrijnende gebeurtenissen die plaatsvinden in het twintigste-eeuwse mijnwerkersstadje gloort namelijk ook hoop op vergeving, verzoening en een nieuw begin. En daarnaast word je af en toe verrast met een sprankje humor. (Vooral het bezoek van evangelist Billy Sunday met zijn eigenaardige uitspraken doet je glimlachen.) En de combinatie van die drie – tragedie, hoop en humor – maakt dat je achter elkaar doorleest. Dat alles in aanmerking genomen, kan ik niet anders dan concluderen dat deze roman dan wellicht niet de mooiste of indrukwekkendste ooit is, maar toch zeker een aanrader. Vooral voor wie blij wordt van realistische verhalen.

Owen en Graham twee jongemannen uit Wales in het Verenigd Koninkrijk die een betere toekomst in de USA zien. Tijdens de overtocht van Liverpool naar New York raken ze bevriend. Allebei gaan ze werken in de kolenmijnen in Scranton, Pennsylvania. De eerste hoofdstukken bevatten stukken in het heden, maar ook flashbacks. Omdat deze flashbacks soms meteen na een zin uit het heden staan is het soms even lastig of je nu in het heden of in het verleden zit.

De jongemannen krijgen beide kennis aan een meisje zoals dat destijds ging. Deze meisjes Louise en Grace, beiden zeer kerkelijk, zijn vriendinnen. Van Grace leren we in diverse flashbacks ook haar verleden kennen en snap je een beetje waarom ze uiteindelijk is zoals ze is.

Beide mannen trouwen hun meisjes en er komen kinderen. Louise en Graham krijgen een zoon Tommy. De meisjes van Owen en Grace hebben mooie bloemennamen: Daisy en Violet. Ook over deze meisjes wordt weer genoeg verteld, vooral over Violet en hoe het haar op school vergaat en later met haar goede vriend Stanley.

De nodige tragedies vallen de beide families ten deel. Owen die met zijn trouwgelofte ook de eed van geheelonthouding heeft afgelegd faalt jammerlijk in zijn gelofte. De tragedie die dit veroorzaakt heeft treft de hele familie hard. Gelukkig heeft Violet veel aan haar vriendje Stanley en aan een Poolse weduwe die tegenover haar woont.

Het tweede deel van het boek, beduidend korter dan het eerste deel, gaat voornamelijk over de predikant en evangelist Billy Sunday. Die naam had ik wel eens gehoord en natuurlijk heb ik de beste man na het lezen over de preken die hij in de tabernakel in Scranton gaf gegoogled. Het is voor die tijd denk ik wel logisch dat hij zoveel volgelingen kreeg. De kerkdiensten en de preken die hij in Scranton gaf worden uitgebreid in het boek beschreven. Billy Sunday was een groot voorstander van de drooglegging, een nationaal grondwettelijk verbod op de productie, invoer, transport en verkoop van alcoholische dranken in de USA van 1920 tot 1933. Is het toeval dat Owen de kerkdienst die over drank ging bijwoonde?

Tijdens deze derde en laatste kerkdienst van die dag, 1 maart, woedt er een hevige sneeuwstorm, het is al maart dus de winter loopt richting zijn einde, maar deze storm, waarbij er tussen de 35 en 40 cm sneeuw viel, zal de boeken ingaan als de Billy Sunday Blizzard.

Het feit dat het boek zoveel waargebeurde zaken bevat maakt het erg bijzonder vind ik. De schrijfstijl van Barbara, die van huis uit docente Engels is, vind ik erg mooi. Het taalgebruik, ook door de vertaalster gebruikt, is ook erg mooi. Ik ben zeer benieuwd naar eventuele volgende boeken van deze auteur.

Het is een aangrijpend verhaal, vanwege de gebeurtenissen in het gezin Morgan, maar ook door de omstandigheden in een klein mijnstadje aan het begin van de twintigste eeuw. Ook hoe de omgeving reageert op de verdrietige gebeurtenissen in het gezin speelt een belangrijke rol in het verhaal. Daarbij is mijns inziens de figuur van Smart het minst overtuigend.

Een bijzonder verhaal, weer eens iets anders dan anders. Het is goed opgebouwd en je wordt regelmatig teruggenomen naar het tragische ongeluk. Dit zorgt ervoor dat het verhaal zich een beetje opbreekt en je blijft lezen om te weten te komen wat er precies gebeurd is. De rauwe werkelijkheid van het harde leven in die tijd is duidelijk neer gezet in het boek.

Het boek leest als een trein, sleept je mee, van verleden naar heden en weer terug. Je ziet het misgaan, en denkt: waarom praten jullie niet met elkaar en laat je elkaar weten wat er in je omgaat? Zo dichtbij en toch zo ver van elkaar verwijderd..

Heel goed geschreven! Fascinerend om te lezen hoe verschillend mensen met verdriet en rouw omgaan. Je leert de personages echt kennen en het is net alsof je er zelf bij bent. Al heb ik wel even na moeten denken over Smart. Ook leefde ik echt mee met de sterke Violet. Ze mist haar zusje ontzettend en moet in haar eentje dealen met het gemis en het schuldgevoel. Al met al een heel goed boek, zeker het lezen waard. Het enige minpuntje vind ik de titel en de omslag, deze kon ik niet rijmen met het verhaal