Naqoyqatsi

Ja tijd voor bezinning, heb ze nu alledrie. Heel jammer dat deze film niet in de bios is geweest. Heel indrukwekkend de beelden en jaaah de muziek van Philip Glass, wel de meest dynamische soundtrack tot nu toe.
Ik vind t bijna een meesterwerk hoe t in elkaar gezet is, de vervloeing de dans van beeld en geluid hoe t elkaar aanvult, elkaar versterkt. Een zichtbaar maken dat we ons verliezen in die techniek gemanipuleerd worden door de media, bedrijfsleven, braaf volgen van alles, opvolgen, navolgen maar geen eigenheid hierin, een massa-product dat we daardoor dreigen te worden geprogrammeerd als n computer. Verliezen van onze eigenheid, we moeten allemaal hetzelfde zijn.
Goede film onszelf hier weer over te bezinnen, er is toch veel meer in het leven, om voor te leven in onszelf. :))

groet Kagib

Naqoyqatsi is het derde deel in de -qatsie-trilogie van Godfrey Reggio en Philip Glass. Na de eerste twee delen, waarvan ik ontzettend genoten heb en die ik al meerdere keren heb bekeken, kon ik het uiteraard niet laten het wat minder bekende derde deel ook aan te schaffen. Over dit derde deel ben ik aanmerkelijk minder enthousiast. Waar in de eerste twee films een duidelijk thema te ontdekken is en de beelden prachtig gekozen en gefilmd zijn, bestaat de derde film uit een ogenschijnlijk chaotische collectie van bestaande stockfilmpjes die digitaal bewerkt zijn. Daarbij kom je van alles tegen: atoomexplosies, sporters, parachutespringers, een portrettengalerij van bekende wereldleiders, de meest ingewikkelde wiskundige formules, computeronderdelen, soldaten, tanks, vechtende mensen en noem maar op. Er valt geen lijn in te ontdekken. Waar Koyaanisqatsi en Powaqqatsi zich beperkten tot versnelling of vertraging als effecten, is hier de hele truckendoos opengetrokken, met solarisatie als overduidelijk favoriet speeltje van de bewerker. Alleen de beginscène (de toren van Babel die langzaam overgaat in de ruïnes van een paleisachtig gebouw) doet nog enigszins denken aan de hypnotiserende beelden en muziek uit de eerste twee films; daarna verandert het hypnose-effect in een ordinaire hoofdpijn, en heb ik me een groot deel van de film ertoe moeten dwingen deze uit te kijken (in de hoop dat het toch nog beter werd). De muziek van Philip Glass en de gastrol hierin van de beroemde cellist Yo-yo Ma maken het nog enigszins goed, maar ook die haalt het niet bij de perfecte combinatie van beeld en geluid uit de twee voorgangers. Het is bijna niet voor te stellen dat deze film door hetzelfde team gemaakt is dat aan de wieg van de twee voorgangers stond.