Nieuw Boeren Je leent het land van je kinderen

Eindelijk eens goed nieuws over de boeren. Nieuwe ideeën over hoe het ook kan. Heel fijn om te lezen in deze roerige tijden. Een absolute aanrader !

Je leent het land van je kinderen. Een pakkende tekst! Het boek toont de agrarische sector in al zijn veelzijdigheid op een manier hoe het boeren anders kan. Een must voor iedereen die geeft om het platteland en de dieren die er meestal in megastallen worden weggestopt. En niet te vergeten hoop voor de toekomstige generatie.

Om goed te begrijpen wat er op dit moment in de agrarische sector gebeurd is dit boek onmisbaar!
Ook een aanrader voor het landbouwonderwijs.

In dit boek beschrijft Kees Kooman op aanstekelijke wijze een aantal boeren die zich verantwoordelijk voelen voor hun land, dat zoals het veelzeggend wordt beschreven, "geleend is van je kinderen".
Mannen en hun families die nagedacht hebben over de problemen die door intensieve landbouw en veeteelt zijn ontstaan en in actie zijn gekomen.

Mansholt, de vroegere minister van landbouw gaf de aanzet tot deze schaalvergroting en intensivering. Al tijdens zijn leven zag hij de kwalijke gevolgen van zijn beleid en sprak hij zijn spijt uit.
Boeren weten al lang dat je niet eindeloos op deze manier door kunt gaan.

Prachtig om te lezen dat het anders kan. Ik ben gek op dit soort boeken. Een aanrader!

De inleiding klonk positief met 'positieve verhalen over de Nederlandse landbouw', echter Kooman die positief over de landbouw schrijft, bleek wederom idyllisch.
Op zichzelf vormen de verhalen van de tien boerenfamilies een interessant boek, alleen het het heeft de verkeerde auteur meegekregen. Nadere innovatie in de landbouw is zeker nodig - iets wat ik als laatste zal bestrijden - en door deze verhalen kon inspiratie worden opgedaan. Helaas vond op iedere pagina van dit boek een sneer en uithaal plaats naar de reguliere, innovatieve boeren zonder enige context toe te voegen. Het boek is te makkelijk door een hele sector over één kam te scheren, kwestie van 'grote halen, snel thuis'. Vormen precisielandbouw, toepassing van wind- en zonne-energie, biovergisting en robotica bijvoorbeeld geen vorm van innovatie?
Kooman zocht slechts gelijkgestemde boeren uit voor dit boek en weigert enige nuances toe te voegen, zoals dat veelal van deze families een tweede tak (e.g. camping, entertainment, winkelverkoop, etc.) naast hun agrarische activiteiten blijken nodig hebben om hun onderneming rendabel te houden. Het is goed de successen van deze hardwerkende en inspirerende families te bespreken, maar het is ongewenst de negatieve zijde bewust onderbelicht te laten. Het volledige verhaal wordt niet verteld, zodra er discussie-/aanknopingspunten worden beschreven weigert de auteur hier verder op in te gaan. Hierdoor zet Kooman verder in op polarisatie door een foutief beeld te schetsen van deze innovatieve boeren: een buitenstaander krijgt het idee dat alle 'gewone' boeren het compleet fout doen en weigeren te veranderen, terwijl deze innoveerders slechts floreren, hetgeen niet volledig waar blijkt te zijn. Het zou Kooman gesierd hebben ook de innovatiekracht van de reguliere boeren en de nadelen van de innovaties van deze families te belichten om zo een volledig beeld te schetsen. Qua beeldvorming verdient de auteur wel enige complimenten door negatieve woorden over de landbouw ook in de mond te leggen van zijn geïnterviewden.
Alhoewel Kooman vaker negatief over de landbouw schreef, wilde ik als TU-student dit boek over innovaties in de landbouw een kans geven. Helaas blijkt dat het Friese platteland Kooman nog geen nuchterheid en no-nonses heeft toegedaan. Opnieuw heeft Kooman teleurgesteld door de prachtige verhalen van deze boerenfamilies te misbruiken voor eigen propaganda.

Friese plattelandsbewoner, 20 jr.