Onze eindeloze dagen

Geboeid tot het eind.

Mooie en onroerend tegelijkertijd. Bewijst hoe je als mens in staat bent om door fantasie de werkelijkheid te verdringen. Een verrassend einde.

'Onze eindeloze dagen' is zo’n boek wat je begint en wat binnen no-time uit is. Het is een zeer realistisch verhaal te noemen want tegenwoordig zijn er steeds meer mensen die bewust kiezen voor een leven als ‘survivalist/retreater’ (in NL ook wel preppers genoemd) en dat gaat hier ook deels op. Ware het niet dat hier sprake is van dat de vader zijn acht jaar oude dochter meeneemt en tegen haar zegt dat de rest van de wereld, de Grote Scheiding, niet meer bestaat en dat zij twee de enige overlevenden zijn. De mensen die er in de echte wereld voor kiezen doen het volgens mij iets minder in een opwelling maar in de wereld van romans gaat het allemaal net iets makkelijker…

Een mooi citaat (blz 166/167) uit Onze eindeloze dagen dat weergeeft hoe Peggy het allemaal waarneemt:

"Het ritme van de dagen voelde als een cocon, het stelde me gerust en bood me troost. Ik gleed er zonder er bij na te denken in, zodat het leven dat we leefden mijn enige waarheid werd, in een geïsoleerde hut op een stukje land dat als enige was overgebleven nadat de rest van de wereld was weggevaagd, alsof er een natte lap over het krijt op een schoolbord was gehaald."

'Onze eindeloze dagen' wordt geschreven in een spannende schrijfstijl, wellicht een wat twijfelende start maar dat ging al snel over. In 28 hoofdstukken leven we mee met het verhaal van Peggy (a.k.a. Ponsje) en dit is afwisselend vanuit het verleden (voornamelijk de tijd die ze met vader in de bossen doorbrengt) en het heden (waar ze weer bij haar moeder en broertje is). In totaal beslaat het verhaal 10 jaar (1975-1985). De hoofdstukken die zich in het nu afspelen zijn allemaal voorzien van het kopje ‘Londen november 1985’.

In die 10 jaar maken we de ontwikkeling van Peggy mee, van jong schoolmeisje naar jonge vrouw. Met de daarbij behorende seksuele ontwikkeling die zijdelings genoemd wordt. Maar dit staat zeker niet centraal. Het overleven in de bossen daar draait het uiteindelijk om. En dat begint al bij het oversteken van de rivier waarbij Peggy al bijna gelijk verdrinkt omdat ze niet kan zwemmen. Het vergeten aan te leggen van een wintervoorraad van hout en voedsel weten ze net op tijd te voorkomen. Dat het toch niet voldoende blijkt te zijn daar komen ze gaande weg achter.

De tocht die Peggy ondergaat terug naar de bewoonde wereld gaat haar naar mijn idee wel gemakkelijk af, misschien wel te gemakkelijk.

De cover van het boek beeld een jonge vrouw uit vanaf de achterkant gezien, je kunt hierbij denken dat het Peggy is. Maar dan wel de Peggy uit 1975 omdat ze wanneer ze terug is in de bewoonde wereld haar haren heeft geknipt/geschoren. Alleen op de cover afgaande zou ik bedrogen uit zijn gekomen want het deed mij denken aan een jonge vrouw en een zomers verhaal. Maar dat zomerse verhaal was er niet. Maar gelukkig na het lezen van de achterflap wist ik al dat het geen zomers luchtig verhaal zou zijn.

De titel ‘Onze eindeloze dagen‘ beslaat naar mijn idee gewoon het gevoel wat Peggy moet hebben gehad toen ze de dagen in de bossen doorbracht. Dat er soms geen einde aan leek te komen.

'Onze eindeloze dagen' staat garant voor een paar uur puur leesgenot. Ik ging heerlijk op in het verhaal wat een aardig aantal mindtwist bevat maar het einde was nog verrassender dan voorzien. Man man man het zal je gebeuren. ‘Wat dan?’ hoor ik je denken maar ja dat kan ik hier natuurlijk niet neerschrijven. Lees het zelf en laat je net zo overdonderen als dat het mij gebeurde.

Dat 'Onze eindeloze dagen' de debuutroman is van Claire Fuller doet mij geloven dat we nog veel moois van haar kunnen verwachten en daar kijk ik dan ook naar uit.

Deze review verscheen als origineel via mijn blog.