Onzichtbaar

"Leve mijn vijanden! Zij kunnen me tenminste niet verraden."

De veertienjarige Ana Bootsma draagt een groot verlies met zich mee. Daniël, haar broertje werd twee jaar geleden op beestachtige wijze vermoord door een medescholier. Sindsdien staat haar hele leven in teken van Daniël.

"Niet nu, Daniël. Volgende keer. Daniël, ik moet mijn huiswerk afmaken.
Omdat jij geen tijd voor hem had."

Voor het overlijden van Daniël was schrijven haar lust en haar leven. Nu schrijft ze slechts helemaal in haar eentje op haar kamer waar niemand het ziet. Wanneer ze een advertentie in de krant ziet voor de Imagine!-wedstrijd, slaan bij haar de twijfels toe. De schrijvers in spe moeten een uniek autobiografisch verhaal schrijven met als titel De dag dat alles anders werd.

"Er is zoveel veranderd na de dood van Daniël. Soms is het net alsof ik niet alleen mijn broertje ben kwijtgeraakt, maar ook mijn ouders."

"Ik krijg al jaren geen aandacht meer…"

Kan ze wel mee doen? Mag ze haar gedachten wel wereldkundig maken? Het voelt aan als verraad. Rakelt ze daarmee niet teveel ellende op? Het nieuws over haar broertje heeft maandenlang het nieuws gedomineerd. Haar ouders vermijden ieder gesprek over hun zoon. Het gaat net thuis weer een beetje beter.

"Kies ook eens voor jezelf! Laat je leven niet sturen door de schaduw van Daniël."

Ana loopt op haar tenen en houdt voortdurend rekening met haar moeder, ze gaat gebukt onder grote schuldgevoelens, het wordt tijd dat ze eens aan zichzelf gaan denken, het leven gaat immers verder. Ze krijgt de wedstrijd niet meer uit haar hoofd en haar leerkracht, René van Meren, met wie ze een speciale band heeft overtuigd haar om mee te doen, ze maakt een goede kans om te winnen volgens hem.

"Wil je spelen, Ana?"

Ana stort zich volledig op de wedstrijd en komt steeds verder en verder. Dan gebeuren er nare dingen en komt Ana voor een moeilijke keuze te staan, stoppen of doorgaan?
Afgelopen week las ik het nieuwste boek van Natasza Tardio, Onzichtbaar heerlijk buiten in het zonnetje. Pasgeleden las ik Natasza’s eerste jeugdthriller Moordvrienden waar ik erg van onder de indruk was, ik was dus erg benieuwd naar haar nieuwste boek.

De waargebeurde Facebookmoord, welke in januari 2012 plaatsvond, inspireerde Natasza Tardio voor haar boek.

Onzichtbaar heeft een mooie cover met een jongen en een meisje erop afgebeeld en heeft mooie kleuren. De titel past goed bij het verhaal en de omschrijving maakte mij benieuwd naar het boek.

Onzichtbaar bestaat uit 17 hoofdstukken, hoofdzakelijk geschreven vanuit hoofdpersonage Ana, afgewisseld met stukjes vanuit de dader, daar eindigen de meeste hoofdstukken mee, deze dele zijn geschreven in een ander lettertype. En start gelijk met een heftig pakkende proloog.

Natasza Tardio heeft een heerlijke kenmerkende vlotte moderne schrijfstijl met de benodigde humor. Onzichtbaar leest net als Moordvrienden weer als een trein, ik had het dan ook razend snel uit, een middagje en ik sloeg de laatste bladzijde alweer om.

De karakters zijn goed uitgewerkt en zijn herkenbaar. Tardio heeft het puber en tienergedrag goed beschreven, je ziet het zo voor je, het is net echt. De gevoelens en emoties van Ana en de andere personages komen goed over, de onderlinge wrijving, haat, jaloezie, de wraakgevoelens en daarbij behorende angst. Ook het verdriet en de schuldgevoelens van Ana wat zij heeft over gehouden aan het grote verlies dat ze met zich meedraagt en de eenzaamheid die zij ervaart doordat ze aan haar lot overgelaten wordt.
Ik vind het leuk dat er karakters uit Moordvrienden terug komen in Onzichtbaar.
De verhaallijn van Onzichtbaar is goed uitgewerkt, de spanning wordt goed opgebouwd. Gaandeweg het verhaal verdenk je iedereen en eindigt met een spannende epiloog.
Het is bizar dat zoiets onbenulligs uit kan lopen in zoiets groots en heftigs met zulke verregaande gevolgen voor iedereen.

Vanmorgen begon ik met lezen in deze jeugdthriller en vanmiddag om drie uur had ik het uitgelezen! Alle 192 bladzijden. Ik voelde een spanning vanaf het begin en kon het boek niet wegleggen. De spanning is gebleven tot het laatste woord. Geweldig goed geschreven, dit verhaal. Ook mooi om personages uit 'Moordvrienden' (2012) weer tegen te komen. Maar het is zeker geen vervolg op deze thriller!
De opbouw van het verhaal is heel goed gedaan, de spanning stijgt en stijgt tot op het moment waarop je het boek uit hebt gelezen. Dan slaak je een heel diepe zucht: 'wat kunnen mensen slecht zijn', denk je dan! En ook verbaas je jezelf weer hoe sommige mensen zich laten gebruiken om bij iemand in een goed blaadje te komen staan. Iemand die meent dat hij/zij het allerbelangrijkste is op deze aardbol en anderen alleen maar naar zijn/haar mening moeten luisteren en handelen. Helaas zie ik dat ook in het werkelijke leven en op social media gebeuren.
Een hartstikke goed onderwerp, want het kan niet genoeg benadrukt worden dat het dan om heel zieke mensen gaat.