Pale Communion (Std) - Opeth

'Overtuigender en lekkerder heeft progrock zelden geklonken. Een mijlpaal' Dat schreef Robert van Gijssel in zijn Volkskrant revieuwcolumn; Beoordeling: 5 sterren.
En hij heeft gelijk. Vanaf het eerste nummer 'Eternal rains will come' - hard, mooie breaks, prachtig gezongen- doen ze alles goed.
Met klaaglijke clarinet, zachte gitaarintro's, prachtige organ-en gitar-partijen en met erg mooi gezongen meerstemmige zangpartijen wordt je ingepakt... Elke song weer!
En je weerstand breekt in het crescendo opgebouwde 'Faith in Others'. Zo mooi..
Opeth levert met 'Pale communion' een sublieme progrock-cd.
Van mij ook 5 sterren. Een must have voor elke progrocker.

In de tijd dat Opeth nog melodische deathmetal platen uitbracht ben ik een liefhebber geworden van deze band. Zanger/gitarist/songwriter Akerfeldt is een muzikaal genie. Sinds het album Heritage is de stijl veranderd naar progressieve rock. Er wordt ook weer niet gegrunt op Pale Communion.

Deze progrock plaat kan ik zeker waarderen. Ook nu blijkt weer hoe geniaal Akerfeldt is.

De plaat ligt overigens bij de eerste keer luisteren niet heel gemakkelijk in het gehoor. Dit ligt aan de gevarieerde composities met veel tempowisselingen en uitgestrekte riffs/muzikale thema's. Het is echter zeer de moeite waard om de plaat een goede kans te geven door deze een paar keer te beluisteren. Ik merkte dat ik na twee keer luisteren toch steeds meer werd meegesleept door de muziek.

Kortom: een zeer goede progressieve rock plaat die het verdient om goed beluisterd te worden.

Opeth mag dan wel van stijl verandert zijn sinds de laatste 2 albums en dat niet iedereen het daarmee eens is kan ik misschien begrijpen. Maar ik ben nooit fan geweest van death metal en juist meer van prog metal en met dit album heb je qua prog metal een hele sterke in huis de nummers zijn prachtig melodisch en tegelijkertijd technisch erg goed, een combinatie die niet veel bands op zich kunnen nemem. Met nummers als cusp of eternity, goblin en moon above, sun below, is dit album zeker prachtig

Opeth is zo'n band die al vele jaren meegaat en waar je naar uitkijkt als er een nieuw schijfje geproduceerd wordt. Wie herinnert zich niet klassieke albums als Orchid, Blackwater Park en Ghost Reveries.....prachtige albums met briljante sfeerwisselingen en groot vakmanschap.

Sinds de vorige schijf "Heritage" ligt de inspiratiebron bij de hardrock uit de zeventiger jaren en de trouwe fans hoopten op een eenmalige vergissing. Helaas ook de nieuwe schijf klinkt als tomatensoep zonder ballen........

Natuurlijk muziek maken kunnen de jongens van Opeth nog steeds maar dit, is zo'n flauw plaatje in vergelijking met oudere meesterwerken dat je als liefhebber maar eigenlijk een ding kunt doen: Hopen dat Opeth zich met de volgende schijf zal hebben hervonden.