Patterns In Game Design

IJslands sterkste poptroef, die na een carrière in de
alternatieve hoek razendsnel doorstoot naar een sterrenstatus als solo-artieste. Björk
Gudmundsdóttir groeit op in een IJslands hippiemilieu in Reykjavík en maakt op elfjarige leeftijd al
haar debuut met een album vol covers: Bjork. Daarna sluit ze zich aan bij achtereenvolgens de
punkgroepen Tappi Tíkarrass ('81-'83) en Kukl, een aan de Britse groep Crass gelieerd
anarchogezelschap dat na Gling-Glo evolueert tot Sykurmolarnir, in het buitenland beter bekend
als The Sugarcubes. Deze groep maakt internationaal naam met vervreemdende, tot de
verbeelding sprekende muziek, waarin de pervers-feeërieke zangpartijen van Björk net iets te
vaak tegenspel krijgen van de vocale interjecties van Einar Örn (Benediktsson), die de irritatiegrens
al snel overschrijden. Nadat The Sugarcubes ophouden te bestaan (al wordt de band nooit officieel
opgeheven), maakt Björk op IJsland, begeleid door het trio van haar vader Gudmund Ingólfsson,
de swing- en cocktailjazzplaat Family Tree. Vervolgens duikt ze als gastvocaliste op bij 808 State's
album Ex:El ('91). Dan slaat ze verrassend toe met Debut, een plaat waarop fraai gestileerde
dansbeats prachtig kleuren bij Björks unieke stemgeluid en visie. Met hits als One Day, Human
Behaviour en Violently Happy vindt ze dank zij de remixen van onder anderen Underworld, Black
Dog en Speedy J. aansluiting bij de dansscene. Met Tim Simenon (Bomb The Bass) en Jah Wobble
maakt ze voor de soundtrack van de film Young Americans het nummer Play Dead, dat ook op
latere edities van Debut komt te staan. Voorjaar '94 staat Björk op Pinkpop en vervolgens treedt
ze, begeleid door tientallen muzikanten onder leiding van de Indiaas-Britse percussionist Talvin
Singh, op in het MTV-programma Unplugged. Voorjaar '95 verschijnt Post, waarop naast Nellee
Hooper, producer van Debut, mensen als Graham Massey (808 State), Tricky, Howie B(ernstein),
Eumir Deodato en Einar Örn meer of minder substantiële bijdragen leveren. Dat najaar treedt ze
op in het Rotterdamse Ahoy, met in het voorprogramma opkomende drum 'n' bass-ster Goldie.
Iets later is hij haar scharrel, een eer die eerder al aan Tricky te beurt viel. Op het slim getitelde
Telegram staan bestaande of speciaal gemaakte remixen van nummers van Post. Uiteenlopende
types, van het Brodsky Quartet via LFO's Mark Bell tot de experimentele Finse technomuzikant
Mika Vainio, buigen zich met fraaie resultaten over het werk van de IJslandse elf, die de meeste
nummers van nieuwe vocalen voorziet. Oktober '97 verschijnt Homogenic, waarvoor Björk zich
vooral laat inspireren door de IJslandse volksmuziek. De plaat wordt semi-live opgenomen met
Mark Bell en het door Deodato gearrangeerde Icelandic String Octet. Het resultaat klinkt sober en
triphop-achtig. De songs lijken in deze vorm vooral bedoeld als ruw basismateriaal voor remixers
als Wu-Tang Clan, Howie B en Atari Teenage Riot die zich op de 12-inch versies naar hartelust
mogen uitleven. De eerste single is het openingsnummer Joga, niet te verwarren met Yoga, haar
duet met Tricky op diens album Nearly God. Eind '98 wordt de moeder van Björk lastig gevallen
door een stalker, een gebeurtenis die de zangeres bijzonder aangrijpt. Ze kondigt zelfs aan zich
volledig uit de muziek terug te zullen trekken. Enkele maanden later kondigt ze echter toch weer
enkele nieuwe projecten aan. In '01 valt ze in de prijzen bij het Cannes Film Festival voor haar
acteerprestatie in de film Dancer In The Dark van de Deense regisseur Lars Von Trier. Selmasongs is
haar soundtrack voor die film, waarop ze opnieuw samenwerkt met Bell. Er staat ook een duet op
met Thom Yorke. Op Vespertine werkt ze onder andere samen met het Amerikaanse duo
Matmos. In september '01 geeft ze een peperduur optreden in het Amsterdamse Muziektheater,
met koor, orkest en de uit de New-Yorkse impro-avantgarde geplukte harpiste Zeena Parkins.
Livebox is een box met live-uitvoeringen van haar tot dan toe verschenen albums. Medulla bestaat
uitsluitend uit zang en zang-samples. Het van die plaat afkomstige Oceania wordt uitgevoerd bij de
Olympische Spelen in Griekenland. The Music From Drawing Restraint 9, waarop vooral traditioneel
Japanse instrumenten te horen zijn, is de soundtrack van een film van Matthew Barney, haar
echtgenoot.

Bron: OOR Popencyclopedie