Pendergast 13 - Wit vuur

Geschreven bij Pendergast 13 - Wit vuur

Het verhaal begint met een verhaal dat Oscar Wilde aan Conan Doyle verteld heeft over mijnwerkers die door een beer zijn opgegeten. Corrie Swanson die dit verhaal ter oren komt meent dat dit wel eens een goed verhaal kan zijn voor een scriptie en vertrekt naar Roaring fork. Het plaatsje wordt beeldend beschreven zodat je er met google eens een zoekopdracht aan besteed. Het plaatsje bestaat, maar de beschrijvingen zijn fictief.

Toch is het Preston & Child gelukt om mij weer eens te verrassen. Elke keer als je denkt dit is hun beste boek, schijnt de volgende ook alweer de beste te zijn. Pendergast is dan ook een heerlijke personage die je na 13 afleveringen nog steeds niet zat bent. Daarnaast komen de andere personages er ook goed vanaf. In dit deel krijgt Corrie die we al kennen uit de andere delen het voor haar kiezen en is er voor haar een grotere rol weggelegd dan voor Pendergast.

De auteurs weten hoe ze de lezer moeten vermaken. De plot zit goed in elkaar en houdt de gemoederen bezig. De spanning is regelmatig om te snijden en je speurt als lezer met het duo mee. Naarmate de ontknoping nadert neemt de spanning steeds verder toe. Langzaam stukje bij beetje wordt een tipje van de sluier opgelicht. Uiterst gedoseerd allemaal.

Ik geef dit deel uit de Pendergast serie dan ook maar wat graag de volle 5 sterren en geef wel een waarschuwing erbij; Eenmaal in de trein gestapt is uitstappen onmogelijk. Dus zorg voor voldoende leestijd en kijk goed om je heen als je hem home alone leest. Je weet maar nooit….

Geschreven bij Pendergast 13 - Wit vuur

Voor degenen die van Pendergast houden een aanrader. Opnieuw een bijzonder verhaal met een spannend plot. Ook nu weer op een vlotte wijze geschreven door Preston & Child. Wachten op het volgde avontuur van Pendergast...

Geschreven bij Pendergast 13 - Wit vuur

Ik ben al jaren fan van dit schrijvers paar, ook dit boek voldoet weer helemaal aan de verwachting. Een echte Pendergast thriller.
Kijk eigenlijk nu alweer uit naar het volgende boek van hen!

Geschreven bij Pendergast 13 - Wit vuur

Pakkend boek.
Begin is even wennen maar daarna meeslepend

Geschreven bij Pendergast 13 - Wit vuur

Spannend boek erg raadselachtig

Al bijna dertig jaar vormen Douglas Preston en Lincoln Child een succesvol schrijverskoppel. Hun samenwerking begon met het in 1995 uitgebrachte De vloek van het oerwoud, dat tevens het eerste deel is waarin de excentrieke FBI-agent Aloysius Pendergast een nog een bijrol heeft. In de vervolgboeken uit de reeks heeft hij een aanzienlijk grotere rol, waardoor zijn populariteit groter werd. Wit vuur, dat in 2014 is verschenen, is het dertiende deel en belandde, nadat het een jaar eerder in de Verenigde Staten is uitgebracht, al meteen op de derde plaats in de New York Times Best Seller List.

Corrie Swanson vertrekt naar het exclusieve skioord Roaring Fork om onderzoek te doen naar de restanten van de lichamen van een aantal negentiende-eeuwse mijnwerkers die op een barbaarse manier omgekomen zijn. Nadat ze een ontdekking gedaan heeft, is haar leven niet meer zeker. Haar mentor Pendergast schiet haar te hulp, maar helpt ook de lokale politie wanneer het stadje geteisterd wordt door een aantal brandstichtingen. Daarnaast komt de FBI-agent erachter dat een gebeurtenis uit het verleden een link heeft met een verhaal dat Oscar Wilde aan Arthur Conan Doyle verteld heeft. Maar zal het hem lukken dat verband te vinden?

Na een proloog die zich in de tweede helft van de negentiende eeuw afspeelt en waarin een gesprek tussen de auteurs Oscar Wilde en Arthur Conan Doyle de lezer al in een vroegtijdig stadium nieuwsgierig maakt, gaat het verhaal verder in de eenentwintigste eeuw. Het is dan in eerste instantie een kennismaking met enkele personages, waarvan Corrie Swanson en Aloysius Pendergast de belangrijkste zijn. Daarnaast geeft de auteur eveneens een korte uiteenzetting van de omstandigheden waarin zij zich op dat moment bevinden. Wit vuur begint daarom vrij rustig en heeft, ondanks dat het wel degelijk intrigeert en boeit, in dat begin nog niet zoveel spanning. Na een kleine tien hoofdstukken verandert dat en nemen de spannende momenten toe.

Wit vuur wordt vanuit verschillende perspectieven verteld, maar vooral uit die van Swanson en, hoewel in iets mindere mate, Pendergast. De FBI-agent is deze keer vrij goed op dreef en is zijn eigen mysterieuze en eigenzinnige zelf. De oplettende lezer herkent in hem de trekken van een moderne Sherlock Holmes en speciaal in dit verhaal is dat bijzonder, omdat zowel zijn geestelijk vader als de beroemde speurder zelf er een bescheiden, maar niet onbelangrijke rol in hebben. Eén hoofdstuk, in een handgeschreven lettertype en niet gemakkelijk leesbaar, bestaat zelfs volledig uit een kortverhaal waarin Holmes een enigszins voorspelbaar mysterie oplost. De link met de moorden die in het heden plaatsvinden is overigens overduidelijk herkenbaar.

Naast de verhaallijn met Holmes zijn er nog twee: één met het onderzoek door Corrie en één met de brandstichtingen waar Roaring Fork door opgeschrikt wordt. Op het eerste gezicht lijken ze niets of slecht weinig met elkaar te maken te hebben, maar het verband is er wel en uiteindelijk vallen de afzonderlijke subplots aan het eind mooi samen en krijgen ze elk een afgerond geheel. De weg daarnaartoe is geplaveid met allerlei hindernissen en onverwachte ontwikkelingen. Toch komt de bekendmaking van de brandstichter niet helemaal als een verrassing. Tijdens de plot zijn er enkele signalen waaruit op te maken valt wie daarvoor verantwoordelijk is. Omdat er zowel voor als in de ontknoping voldoende gebeurt, heeft deze globale kennis geen invloed op de beleving van het verhaal.

Dat Wit vuur het dertiende deel uit de Pendergast-serie is, is nergens te merken. Er wordt hoegenaamd niet teruggekomen op wat er in eerdere delen gebeurd is en over de belangrijkste personages kom je voldoende te weten om een goede indruk van hen te krijgen. Het boek is dan ook prima afzonderlijk van de andere te lezen. En dat is, ondanks wat er allemaal in gebeurt, zonder meer een soms enerverende, maar zeker aangename ervaring.