Rainbow Bridge

Geschreven bij Rainbow Bridge

Deze LP heb ik nu al sinds mijn middelbare school klas 3. ( Dat is 44 jaar geleden, ben nu 59 jaar oud) Daar staat één van zijn mooiste nummers op. Hey Baby (New Rising Sun) en de mooiste versie van Hear My Train A Coming. Dit is geen miskoop. Dit is een aanrader.

Jimi Hendrix is natuurlijk altijd goed. Maar bij deze CD mis ik het beeld. Het is niet voor niets een soundtrack. Soms verliest de muziek zeggingskracht als het beeld wordt losgekoppeld.
Het geluid van deze opnamen is wat vlak, kennelijk niet "remasterd". Hear my train a comin' is in vele uitvoeringen uitgebracht. Maar dit is niet de beste die ik gehoord heb. Neemt niet weg dat dit voor de liefhebbers een prima aanvulling is op het studiowerk.

heel persoonlijk denk ik, voel me helemaal thuis in zijn spel

1 Van de toppers van Hendrix voor een zacht prijsje en in mijn opinie het beste van het beste!!

Al heb ik deze plaat op vinyl, waar hij nog mooier klinkt, heb ik deze cd gehoord, en Bernie Grundman's mastering ervan is perfect. Bepaalde nummers van dit album staan op First Rays of the New Sun, maar daar klinken ze doffer, kaler. Ja hier zijn overdubs toegevoegd na Jimi's dood, maar het is gedaan in zijn stijl, hij bracht zelf vaak veel meer layers aan. Bovendien, in deze samenstelling kwamen destijds deze opnames voor het eerst aan het licht, verzameld door zijn drummer en engineer. Het is niet zoals een andere recensent veronderstelt werkelijk een soundtrack, maar bevat wel studioversies van tracks van die mislukte film. In hun volgorde vertellen ze een meeslepend, gevarieerd verhaal, beginnend met twee gospelachtige rockers, dan een mysterieuze, oosterse instrumental, het messcherpe experimentele Room full of Mirrors waar de gitaarpartijen je om de oren vliegen en vervolgens het Amerikaanse volkslied psychedelisch gebracht (minder opwindend als live in Woodstock). Kant twee begint met een oud nummer uit 68 dat zo op zijn eerste album had gekund, een hartverscheurende live uitvoering van Hear My Train a' coming, door veel critici aangemerkt als de definitieve uitvoering, en ten slotte het melodieuze, ontroerende Hey Baby, waar de gitaar je streelt. Toen het album uitkwam moesten we huilen, wat een tribuut voor Jimi! Net als Cry of Love. Samen vormen die albums in mijn ogen een beter geheel dan de moedige poging Hendrix plannen voor een dubbelaar te schetsen in First Rays, dat te zwaar leunt op R&B alleen en Jimi had meer verscheidenheid in zich.