Ringo een jeugd in Barcelona

“Op een zondag in juli smelt de stralende zon enkele minuten samen met een plotselinge regenbui en over de hele lengte van de straat ontstaat er een woelig licht, een bedrieglijke, stekelige transparantie.” Blz.7

Bovenstaande zin is bepalend voor de sfeer in het boek en vormt voor mij de rode draad in het leven van Ringo die het gevoel heeft dat elke realiteit tussen zijn vingers door glipt.
“Zal het leven zich ooit aan hem openbaren zonder gesjoemel, naakt en zonder optisch bedrog of valstrikken?” Blz.17
Zijn vader bijvoorbeeld maakt jacht op de blauwe ratten, walgelijke knaagdieren. Ringo echter, hij vergezelt soms zijn vader, heeft nog nooit oog in oog gestaan met deze walgelijke knaagdieren en hij vraagt zich af waar ze zijn of is het misschien treffender om te vragen wie ze zijn? En hoe ver reikt het krachtige rattengif van de hoogste baas?
Behalve vragensteller is Ringo verteller van verhalen die afwijken van de gangbare verhalen die de ronde doen binnen de vriendengroep waartoe Ringo behoort. In zijn verhalen verschijnen altijd bijzondere dingen, waarvoor de groep weinig waardering kan opbrengen. Ringo worstelt steeds vaker met een gevoel van leegte, vooral als hij het gevoel heeft dat één van zijn vrienden hem het liefst voor schut zet tegenover de anderen. Ringo leeft in de kont van de wereld, in het riool van het Westen onder het bevel van een rotzak van een Generalísimo. Ringo, eenling en observator, achtervolgd door het loden oog van een vogeltje, geholpen door ‘de vinger van het lot die gehoor gaf aan de geheime zelfmoordimpuls van een depressieve muziekgek’ blz.80, ontwikkelt zich meer en meer richting het schrijverschap. In een dagelijkse routine bewegen Ringo’s ogen zich van de straat naar zijn schrijfsel en weer naar de straat. Hij formuleert en corrigeert en hij hoopt zo de geschiedenis van de boodschappers en het verzet tijdens en na de oorlog te begrijpen en tegelijkertijd zichzelf opnieuw uit te vinden.

In prachtige zinnen en aan de hand van de verschillende sfeertekeningen die hij kneedt tot een samenhangend geheel, schetst Juan Marsé een schimmige jeugd in een volkswijk in Barcelona tegen het decor van de Spaanse burgeroorlog. Een intrigerende geschiedenis die voor een belangrijk deel is gebaseerd op zijn eigen jeugd, in een fijne vertaling van Mariolein Sabarte Belacortu.