Routledge Philosophy Guidebook to Kripke and Naming and Necessity

Geschreven bij Rout Philosophy GdeBk Kripke & Naming

Het Routledge Guidebook to Kripke and Naming and Necessity biedt een brede beschouwing van de belangwekkende bijdrage die Kripke heeft geleverd aan de modale logica en de manier waarop we omgaan met namen en referentie een de kennis daarover.
De meerwaarde van dit boek van Harold Noonan ligt in de bredere context die Noonan schetst, met beschrijvingen van de visies van Frege, Russell en Quine. en de discussie die hij vanuit meerdere perspectieven blijft voeren over de voors en tegens van Kripkes visie.
Het grootste nadeel is echter dat hij zich zodanig vastbijt in die verschillende visies, dat die werkwijze veelal onleesbare teksten oplevert, met driedubbele ontkenningen.
Met enige reserve omdat ik geen native English speaker ben, en ook niet volledig ingeburgerd ben in de taal van modale logica, meen ik toch te vermoeden, dat er in de schrijfwijze ook taalfouten, en verwijsfouten staan, die zelfs na drie keer lezen niet ophelderen. Dat is voor een boek over logica een ongewenst fenomeen.
Een uiteenzetting van Kripke tegen andere visies zoals Russell en Frege zou meer gebaat zijn bij schematische uitwerking, waarin korte zinnen als stellingen telkens worden toegelicht. Nu munt deze tekst uit in tangconstructies, dubieuze verwijzingen, waarbij je na herlezing nog niet weet of nu de ene of de andere stelling wordt bedoeld. Ook storend is het permanent gebruik van aanvoegende wijs: vanuit visie X zou je kunnen stellen dat ...... Het gaat tegenstaan dat Noonan zich nergens uitspreekt hoe hij er nu zelf over denkt.
De eerste twee lectures van Kripke zijn ook op het internet te vinden. Dan valt direct op, dat de schrijfstijl van Kripke zelf een voorbeeld van helderheid is in vergelijking met Noonan.
Tenslotte nog een inhoudelijke notitie: het onderscheid tussen epistemologische en metafysische interpretative van logische proposities acht Kripke zelf van het grootste belang. Hij licht de verschillende intuities voor deze beide benaderingen ook toe. Ik krijg de indruk dat Noonan dit onderscheid niet ver genoeg doorvoert wanneer hij Kripke afzet tegen andere visies. Daardoor verheldert hij niet genoeg waar dat wel zou kunnen. Overigens hoef je het met de metafysica van Kripke niet eens te zijn. Als je geïnteresseerd bent in een vergelijking van Hesperus en Phospherus dan hoef je niet de prioriteit van een fysisch-natuurwetenschappelijke begrip van de planet Venus te accepteren boven een mythisch begrip in de historie.
Positief punt is de glossary aan het einde.
Mijn advise: lees eerst Kripke zelf.