Self N.v.t.

Al in de eerste pagina's van deze fictieve autobiografie komt het centrale thema van dit boek aan de orde: als de hoofdpersoon, dan nog een kleuter, het maar spijtig vindt dat er slechts twee seksen zijn: wat saai! Waarom zijn er niet veel meer? Niet dat je dan al door hebt dat dit een hoofdthema wordt, want op dat moment lees je nog over tal van malle gedachten en ingevingen van de fantasierijke jongeling.
Het wordt allemaal anders als de ouders van de 'ik-persoon' (die ik verder Yann zal noemen) omkomen bij een vliegramp. Yann weet zich geen raad en neemt tenslotte de eerst beschikbare vlucht naar (toevallig) Portugal. Als hij na maanden terug komt in Canada is hij... vrouw. Het valt niemand op, want Yann besluit een nieuw leven te beginnen en te gaan studeren in een provinciestadje.
Hier ben je op het punt belandt dat het verhaal eigenlijk steeds gewoner wordt. Het wordt steeds meer een recht-toe-recht-aan verslag van hoe een jonge studente haar draai in het leven probeer te vinden. En zo lezen we over hoe ze haar studie verprutst, over haar bindingsangt en hoe ze dan weer op iemand van het vrouwelijke en dan weer op het mannelijke geslacht verliefd kan worden.
Maar dat duurt niet voor eeuwig. Want helemaal aan het einde van het boek (als Yann probeert door te breken als schrijver) maakt ze opnieuw een traumatische gebeurtenis mee en dat triggert in hem opnieuw een transitie, van vrouw naar man deze keer. Ook nu verandert hij ook feitelijk fysiek en ook nu besluit hij elders een nieuw leven te beginnen. Daar, op het moment dat de hoofdpersoon dertig jaar oud wordt, eindigt dan het boek...
Al met al vond ik dit boek, door de bijzondere schrijfstijl, zeker de moeite waard. Tegelijkertijd is het zeker geen boek dat bij de mainstream zal aanslaan. En zo zou het best wel eens kunnen zijn dat Martel een one-hit-wonder blijft en voor altijd alleen bekend blijft van zijn overbekende ‘Life of Pi’