Stofzuigen in het donker roman

“Weltschmerz betekent wereldpijn,” herinnerde ze zich dat Woody in bed had gezegd. “wereldsmart.” Hij stak een sigaret op. “Je bent pas elf, dus te jong om het nu al te kunnen voelen, maar dat komt nog wel, als je een tijdje in deze wereld hebt geleefd.”

Treed binnen in het wereld van Jen Beagin, en het is een wereld waar je niet wil zijn, maar die je - uit pure fascinatie - ook niet meer kunt verlaten. Na het lezen van Stofzuigen in het donker wil je maar een ding: dat je het boek nooit uitgelezen had, dat het verhaal maar bleef doorgaan, dat je al die vreemde, ontwrichte, beschadigde personen maar bleef ontmoeten, dat je nog wat langer in haar verwrongen, pijnlijke en toch amusante en spannende werkelijkheid mag blijven vertoeven.

De schoonmaakster Mona komt na een korte maar intens heftige liefdesrelatie met de verslaafde meneer Getver terecht in het dorre, uitgedroogde landschap van New Mexico.
“Ga naar de woestijn,” zegt meneer Getver tegen Mona in zijn unieke liefdesbrief, “Huur een adobe casita. Ga schilderen. Sluit je aan bij een of andere gezonde sekte. Zoek een goeroe. Omring jezelf met (onleesbaar). Ik wil echt dat je…”

En Mona gaat, na het symbolisch vernielen van haar meest favoriete steelstofzuiger Gertrude, op zoek naar adobe casita en een nieuw leven. Taos in New Mexico is vol met interessante, hetzij wat uit het lood geslagen mensen, vol met prachtige, volle, lege, grote, kleine, artistieke huizen die Mona mag schoonmaken en naast het schoonmaken beoefent zij daar haar artistieke hobby. Ook een nieuwe liefdesrelatie kruist haar pad, meneer Duister (Dark), en zijn naam zegt al genoeg.
Een van haar nieuwe werkgevers, de paranormaal begaafde Betty voorspelt dat Mona nog maar heel kort te leven heeft, misschien niet langer dan een jaar.

“Betty had er geen benul van dat Mona een vroege dood op prijs zou stellen. De gedachte aan een vroegtijdig vertrek had jarenlang gefungeerd als fopspeen, iets om ‘s nachts op te sabbelen als ze niet kon slapen. Als Betty nou had gezegd dat haar levenslijn eindigde bij de leeftijd van achtennegentig, of achtentachtig, of achtenzeventig - ja, dan zou ze reden tot bezorgdheid te hebben.”

Het leven van Mona wordt bepaald door getroebleerde verhoudingen, onverwerkte trauma’s uit haar jeugd, bizarre relaties met haar ouders, grootouders, vrienden en minnaars, drugs- en drankgebruik, misbruik, incest, liefde en eenzaamheid. De personage van Mona kan makkelijk staan voor alles wat fout is in hedendaagse Amerikaanse samenleving, maar ook voor alles wat sterk en goed is in het eenzaam overleven van een weliswaar beschadigd maar evengoed prachtig individu. In bijna ondraaglijk mooie, filmische beelden ontdekt de lezer de schoonheid en wanhoop van Mona’s bestaan en de verrassende veerkracht die deze verrassende, originele, cynische en kwetsbare personage ondanks alles - of dankzij alles?- bezit.

Stofzuigen in het donker bestaat uit twee opeenvolgende delen, Doen alsof ik dood ben en Stofzuigen in het donker, eerder los verschenen en nu door de Uitgeverij Atlas Contact gebundeld in een nieuwe uitgave. Een extra grote hulde is op zijn plaats voor de voortreffelijke vertaling van Astrid Huisman en Roos van de Wardt, die het boek optilt naar een verfijnd taal genot van de bovenste plank.

Stofzuigen in het donker is een vreemd, grappig, dromerig verhaal, gelaagd en gecompliceerd, uniek in zijn soort. Meer dan terecht wordt het vergeleken met het onvolprezen oeuvre van Lucia Berlin. De lezers kunnen alleen maar hopen dat er nog veel meer van dit geweldige, contemporaine, venijnige en liefdevolle proza van Jen Beagin op komst is. En mocht dat onverhoopt niet gebeuren, dan is Stofzuigen in het donker alvast een helder glanzend juweel op het mantel van de hedendaagse literatuur.

“Nadat ze alles had schoongemaakt deed ze de lichten uit, trok de zware gordijnen dicht en zette de Eureka aan. Stofzuigen in het donker, enkel bijgelicht oor de warme, gouden stralenbundel van de Eureka, vond ze heerlijk.

In het boek “Stofzuigen in het donker” van Jen Beagin zijn twee boeken gebundeld, namelijk: “Doen alsof ik dood ben”(2015) en “stofzuigen in het donker” (2019). Ik vind het een goede zet om de twee boeken te bundelen omdat je op deze manier het levensverhaal van de hoofdpersoon (Mona) goed kan volgen.

De wat onaangepaste Mona had een bewogen jeugd met o.a. misbruik en ouders die een gewelddadige relatie hadden, en werd daarom ondergebracht bij een nicht, hier begon haar carrière als schoonmaakster. Mona is dol op stofzuigers en snuffelt graag in de eigendommen van haar klanten. Ze heeft daarnaast de gewoonte zichzelf te fotograferen in de huizen van haar klanten (dikwijls schaars gekleed)

In het eerste deel krijgt ze een relatie met “meneer Getver”, door deze drugsverslaafde man komt Mona terecht in de woestijn in New Mexico, hier begint ze haar eigen schoonmaakbedrijf.
In de verschillende hoofdstukken van het boek (in totaal 8) maken we kennis met de verschillende klanten van Mona, de één nog excentrieker als de ander. Zo is er een waarzegster, een blinde vrouw met wiens man (meneer Duister) Mona regelmatig het bed deelt, een kunstenaarsechtpaar waarvoor Mona als naaktmodel gaat werken en nog een aantal mensen

In het begin praat Mona vaak met “Bob” haar benaming voor God, later wordt dit Terry (een bekende presentatrice). In elk hoofdstuk komt de lezer meer te weten over Mona's heftige jeugd, dit is niet dramatisch beschreven, maar heeft erg veel impact op haar gehad. Er wordt soms zelfs wat laconiek over gedaan, enerzijds kan dit de zwaarte er af halen, anderzijds kan het ook wat lichtzinnig overkomen.

Het boek staat vol met seksuele avontuurtjes, vreemdgaan, beschrijvingen van intieme delen, oneerlijke praktijken, kortdurende relaties etc. Ondanks alles zien we dat Mona veerkrachtig is.
Ook komt de lezer in contact met Mona's gescheiden ouders en de uiteindelijke relatie waarmee Mona gaat samenwonen, maar of hij de ware is?

Wat vond ik van dit boek, ik had iets anders verwacht toen ik de achterflap van het boek las. In elk geval had ik niet verwacht dat het boek zo vol zou staan met allerlei seksuele praktijken. Zelf vond ik dit niet prettig, maar er zullen ongetwijfeld lezers zijn die dit soort verhalen juist wel aanspreekt.

Ondanks dat ik het boek zelf niet nogmaals zou lezen en het ook niet voldeed aan mijn verwachtingen en ingaat tegen mijn principes vind ik het wel een bijzonder geschreven boek. Het is zeker origineel (wie bedenkt er een verhaal over een “Huispoeper”) en ik werd wel nieuwsgierig gemaakt als lezer hoe het Mona verder zou vergaan, ook omdat er steeds meer van Mona's jeugd bekend werd.

Al met al, vond ik het vanwege eerder genoemde redenen geen aanrader maar het is bij dit boek heel erg persoonlijk.

Stofzuigen in het donker.

*Recensie zonder samenvatting en spoiler; die mag je zelf ondervinden.

Wie de achterflap van dit boek leest (red. De samenvatting, zie onderaan) zal niet direct denken dat dit boek uit twee delen bestaat. Het eerste deel is het eerste boek van schrijfster Jen Beagins genaamd ‘Doen alsof ik dood ben’ (Pretend I’m dead uit 2015). Daarna volgt het boek ‘Stofzuigen in het donker’ (Vacuum in the Dark uit 2018)

Wat als eerste opvalt is de roze cover met een plumeau en de titel in donker roze letters. Dit trekt gelijk de aandacht en komt vrolijk en ‘vrouwelijk’ over. Je verwacht hierdoor ook een grappig en zacht verhaal met de nodige humor en traan.

De hoofdpersoon Mona is een jonge vrouw (23) als we aan het eerste deel beginnen. Wat direct opvalt is dat ze een rijke fantasie heeft. Dit sleept haar door de dagen en door de huizen, ook al lijkt het haar ook haar verder weg van mensen te drijven. Door de goede, prettige beschrijving, zonder dat het langdradig wordt, wordt Mona en de huizen die ze schoonmaakt beeldend weergegeven. Weergegeven. Ook de andere personages die Mona ontmoet en waar je als lezer kennis mee maakt. En dat zijn er nog al wat!

In het tweede deel lijken wij dieper in Mona’s leven te mogen kijken en leren wij haar moeder kennen, haar stiefvader en meer over haar jeugd. Wij zien een Mona die van het heden naar het verleden gegooid wordt en terug. Ook dit deel wordt fijn beschreven.

Kenmerkend voor dit boek is de zelfspot en sarcastische humor, de seksuele handelingen/gedachten en hoe heftige gebeurtenissen, emoties door dit boek verweven zijn. Iets wat je moet aanspreken.

Mona stamt van dezelfde generatie als mij. Zoekend en struggelend naar wie Mona zelf is en hoe ze kan afrekenen met haar verleden, waarbij ze een uitzonderlijke veerkracht laat zien. Waarbij religie een bijzondere positie inneemt. Niet omdat er een specifiek geloof genoemd wordt, maar de hedendaagse naam die ze eraan geeft laat het een mix worden van geloof in religie en in haar innerlijke zelf. Dit helpt haar in haar zoektocht naar liefde, maar vooral naar zichzelf. De veerkracht die ze toont is waanzinnig. De seksuele handelingen en psychische problemen incombinatie met de humor maakt het taboe doorbrekend en maakt het abnormale nuchterder.

Een boek die ik persoonlijk zou aanraden, juist om de veerkracht en de humor.

*Samenvatting:
"Stofzuigen in het donker' van Jen Beagin, een oergeestige cultklassieker-in-wording voor de lezers van Lucia Berlin en Miranda July
De zesentwintigjarige Mona is schoonmaker, en is onlangs verhuisd naar New Mexico voor een frisse start (na een ongezonde liefdesaffaire – een junk met de naam meneer Getver, lang verhaal), maar haar pogingen om haar leven op de rails te krijgen zijn vooralsnog gestrand. Om te beginnen is er een nieuwe ongezonde liefdesaffaire, ditmaal met de ietwat labiele Duister – toevallig getrouwd met een van Mona's schoonmaakcliënten. Dan is er het Hongaarse kunstenaarsechtpaar, ook cliënten, dat kennelijk meer van Mona wil dan alleen een fonkelend aanrecht. Die getroebleerde verhouding doet haar weer denken aan de minder plezierige kanten van haar eigen jeugd (gescheiden ouders, pleeggezin, lang verhaal). Heel even dreigt Mona's liefdesleven volledig te ontsporen – ware het niet voor de onverwachte veerkracht van een van de meest onaangepaste, hilarische hoofdpersonages in de hedendaagse literatuur.

Stofzuigen in het donker is eigenlijk twee boeken ineen. Het eerste boek van Jen Beagin 'Pretend I'm dead' (Doen alsof ik dood ben) en 'Vacuum in the dark' (Stofzuigen in het donker).

We maken kennis met de zesentwintigjarige schoonmaakster Mona. Ze maakt bij mensen schoon en snuffelt dan tussen hun spullen, waarbij ze naaktfoto's van zichzelf maakt. Haar liefdesleven is een puinhoop. Ze had een relatie met een drugsverslaafde 'meneer Getver', maar is naar New Mexico vertrokken voor een nieuwe start.
Haar relatie met haar haar ouders is verstoord, nadat ze op haar twaalfde bij haar tante moest gaan wonen.
Tussen de schoonmaakperikelen van Mona door, komen seksuele intriges voorbij, maar die passen niet helemaal bij het verhaal.

Het boek leekt vlot geschreven, maar later kwam ik er niet meer doorheen. Het was een vreemd boek en de hoofdpersoon is niet hilarisch zoals op de achterkant van het boek staat. Hierdoor werd het moeilijk sympathie te voelen voor Mona.
Conclusie: Ik moest me door het boek heen ploegen en vond het niet hilarisch. Geen aanrader dus.

We maken kennis met de vierentwintig jarige Mona, die sinds haar twaalfde, na de scheiding van haar ouders, bij Sheila woont. Sheila heeft een schoonmaakbedrijf, waar Mona ook werkt, want die is gek op stofzuigen en verzamelt zelfs stofzuigers. Op dinsdagavond doet Mona vrijwillgerswerk en helpt ze verslaafden door het omruilen van spuiten en naalden.
Zo ontmoet ze ook iemand die ze meneer Getver noemt, maar tot wie ze zich wel aangetrokken voelt. Hij is clean op het moment dat ze een relatie beginnen, maar natuurlijk krijgt hij een terugval. Op een dag stuurt hij haar alle dingen op die ze hem gedurende hun relatie heeft gegeven met de mededeling dat hij binnenkort deze planeet verlaat en geeft haar het advies naar Taos in New Mexico te gaan. Iets wat ze doet als haar nieuwe werkgeefster haar ontslaat; er is niets meer om te blijven.
Ze komt terecht in Valdez, omdat Taos te duur is voor haar, en huurt de helft van een huis. Ze deelt het met een stel, Nigel en Shiori, die er een aparte levenswijze op nahouden met veel meditatie en mindfulness.
Mona krijgt van Nigel het advies: ‘Omarm je persoonlijke verleden en laat het dan achter je, waar het hoort. Je verleden is niet de locomotief die de trein trekt.’
In haar nieuwe woonplaats gaat ze weer aan de slag als werkster en via haar werk komt ze bij mensen thuis die allemaal zo hun uiteenlopende bezigheden en eigenaardigheden hebben en die daardoor weer stof opleveren voor Mona’s handel en wandel.
Zo heb je een medium, Betty, die voorspelt dat Mona niet ouder dan zevenentwintig wordt. ‘Betty had er geen benul van dat Mona een vroege dood op prijs zou stellen. (...)Toegegeven, zevenentwintig was een beetje jong om te sterven. (...) Maar goed, er gingen zovéél geweldige mensen dood op die leeftijd.’
Gelukkig heeft ze dat alleen gezegd om te zorgen dat Mona in beweging komt en dat lijkt te lukken, al maakt ze aan het begin van het tweede deel nog steeds andermans huizen schoon. Ze ontmoet Rose die een paar scherpe observaties maakt: ‘Mensen vertellen jou dingen. Ze vertellen je hun geheimen. Of niet? (...) Het komt door je stem. En je energie. Daardoor voelen mensen zich op hun gemak en kunnen ze hun hart luchten.’
Er volgt een hele rij mensen die allemaal wat anders van haar willen en waar ze de nodige dingen met meemaakt. Nadat ze een keer wat te openhartig over haar avonturen heeft gepraat en bang is voor een openhartighartigheidskater, zegt Nigel: ‘Die mensen denken niet aan jou. Ze denken aan zichzelf en aan wat ze tegen jou hebben gezegd, of misschien aan wat ze tegen elkaar hebben gezegd.’
Tijdens een bezoek aan haar moeder is er een aardbeving en wordt ze gered door een jongeman. Is hij de ridder op het witte paard en zorgt hij voor een drastische wending in Mona’s leven of valt het tegen? Dat zijn dingen die de lezer zelf moet ontdekken, er gebeurt in ieder geval genoeg.
Het is een slimme keuze geweest om beide delen samen te voegen tot één boek, maar het tweede deel miste wel wat van de vaart van het eerste. De progressie die je verwacht als Mona eenmaal in New Mexico is, blijft uit, gelukkig weet ze op het eind de lezer te verrassen, en wie weet zichzelf.
Fijn boek dat lekker doorleest.

Geschreven bij Stofzuigen in het donker

Stofzuigen in het donker bestaat uit 2 opeenvolgende delen, namelijk deel 1: Doen alsof ik dood ben en deel 2: Stofzuigen in het donker.
Het is een slimme zet geweest om beide delen samen te voegen tot 1 boek. Zo krijgt de lezer het hele verhaal van Mona mee en begrijp je soms ook meer van haar acties en beweegredenen.

Hoofdpersoon Mona is 24 jaar, ze is poetsvrouw in het bedrijf van haar tante Sheila, die haar vanaf haar 12e heeft opgevoed na de scheiding van haar ouders. Mona is slim maar wil haar tijd niet verspillen door na de middelbare school verder te leren. Ze houd van schoonmaken en heeft een extreme liefde voor stofzuigen en stofzuigers.

Tijdens het werken in de verschillende huishoudens van haar cliënten probeert ze aan de hand van de inrichting van de huizen te raden wat voor soort mensen het zijn en wat hun eventuele problemen/geheimen zijn. Zo vind ze het ook heerlijk om lekker ongegeneerd rond te snuffelen tussen de spullen van de huiseigenaren. Naast rondsnuffelen vind Mona het ook leuk om zich uit te dossen in de kleren en accessoires van haar cliënten en daar dan selfies van te maken.

Naast het schoonmaken doet Mona ook vrijwilligerswerk, elke dinsdagavond helpt ze verslaafden bij het omruilen van spuiten en naalden. Hier komt ze dan ook in contact met een opvallend type, die ze Mr. Getver noemt. Op het moment dat ze een relatie krijgen is hij nog clean, maar zoals verwacht krijgt hij een terugval en sleept hij Mona mee. Al snel behoren drank en drugs ook tot het dagelijks leven van Mona.

Als Mr. Getver al zijn gekregen spullen van Mona aan haar terugstuurt en een einde aan zijn leven maakt, is Mona er helemaal klaar mee. Ze vertrekt uit Nergenshuizen en gaat naar Taos in New Mexico. Daar begint ze als zelfstandig onderneemster in het betere schoonmaakwerk.

Mona heeft veel verschillende extreme cliënten, de een nog excentrieker dan de ander. Ze heeft een goede band met haar cliënten, maar door de combinatie van drank en drugs belandt Mona vrijwel altijd met één of allebei de bewoners in bed. Hierdoor eindigt bijna elke werkrelatie, omdat het niet goed afloopt met de seksrelatie tussen beiden/drieën.

Mona's poging voor een frisse start, om haar leven weer op de rails te krijgen lukt haar nog niet echt. Zo begint ze een nieuwe relatie met Mr. Duister die ietwat labiel is en tevens de man van één van haar cliënten. Ze gaat van de ene foute relatie naar de andere.
Om dit leven echter vol te houden praat ze ook veel met God, maar zij noemt hem Bob.

Al met al vind ik het een verhaal dat heel ongeloofwaardig overkomt, wat misschien maar beter is ook, gezien sommige teksten in het boek over misbruik, verkrachting of tientallen pagina's over drollen op aparte plaatsen. Er word door de auteur soms wel erg makkelijk over geschreven alsof het lollig moet zijn.

Ik vond het een boek waar ik met moeite doorheen kwam, de tekst op de achterflap vond ik interessanter dan het boek zelf, zo blijkt maar weer, beoordeel een boek niet op zijn kaft. Daarom heb ik er ook maar 2 sterren aan gegeven.

De treffende roze omslag met plumeau geeft direct de dubbele laag van het boek aan. Wie doet nog de schoonmaak met een veren plumeau? Of kijk je door je wimpers en zie je een flinke bos schaamhaar? De Nederlandse versie bevat zowel de debuutroman van Jen Beagins, ‘Pretend I’m dead’ uit 2015, als haar tweede boek ‘Vacuum in the dark’.
Mona is de 26 jarige hoofdpersoon, een jonge vrouw zonder ambities, of toch wel? Telkens weet ze de grens op te zoeken en er net overheen te gaan. Ze verdient haar geld met schoonmaken, maar is ook vrijwilliger bij de verslavingszorg, wordt verliefd op een verslaafde, weet in de communicatie met haar eigen verzonnen alter ego dat dit niet goed zal gaan, gaat toch zelf ook gebruiken, maar ze gaat er niet zoals hij aan onderdoor. Ze gooit haar hele leven om, door aan de andere kant van het land opnieuw te beginnen. Als lezer blijf je hangen in de vraag waar het op uit zal draaien, want ze weet haar schoonmaakadressen goed uit te zoeken. Riante huizen met bijzondere mensen. Wie schoonmaakt krijgt een inkijkje in het dagelijks leven van de bewoners, maar Mona gaat een stapje verder, ze wil hun geheimen doorgronden. Ze kruipt in hun belevingswereld, gaat nog een stap verder, trekt hun kleren aan, gaat weer een stap verder en fotografeert zichzelf erin, het gaat een kunstwerk worden. Mona leeft intuïtief, het contact met anderen is er niet of juist heel intens, seks speelt een grote rol, maar telkens is er iets wat haar laat struikelen. Een moeilijke jeugd schud je niet zomaar van je af.

De beleving van dit boek blijft een dubbele, de ene keer zie je Mona als de eeuwige loser en tegelijk vertederd haar gedrag en zie je iemand die zichzelf ontdekt. Het boek heeft een volledig open einde, letterlijk staande gehouden aan de kant van de weg, vraagt ze zich af waar dit heen gaat. Misschien komt er een deel 3?
De journalistieke commentaren op de achterflap ‘om in een deuk te liggen’ of ‘door en door grappig’ herken ik niet.

In Stofzuigen in het donker vertelt Jen Beagin het verhaal van zesentwintigjarige Mona. Mona is een schoonmaakster en is tevreden met dit beroep. In het verhaal ontmoet Mona verschillende mensen, zowel in haar dagelijks leven als tijdens haar werkzaamheden als schoonmaakster. Elk hoofdstuk draait om de relatie tussen Mona en een bepaald personage.

Oorspronkelijk bestond dit boek uit twee losse boeken, namelijk Doen alsof ik dood ben en Stofzuigen in het donker. In de Nederlandse vertaling zijn deze twee boeken samen uitgebracht onder de titel van het tweede boek. Dit vond ik wel een redelijk aparte keuze, omdat van deze twee boeken niet een doorlopend verhaal is gemaakt, terwijl dit wel op deze manier gepresenteerd werd.

Daarnaast vond ik het verhaal ook apart. Het voelde alsof drugs de normaalste zaak van de wereld was, waarbij Mona zich niet druk leek te maken om de gevolgen of de kwantiteit van haar drugsgebruik. De schrijfster zwakt dit in het verhaal niet af, maar lijkt het onder de alledaagse bezigheden te scharen. Ik kon me hierbij totaal niet inleven in het hoofdpersonage, waardoor het verhaal op mij overkwam als vreemd en raar. Dit had ik ook bij andere elementen van het verhaal, zoals het obsessieve schoonmaken van Mona of dat Mona zichzelf expres brandt.

Hierbij vond ik ook de opzet van het verhaal storend. In het begin van het verhaal is er geen inleiding, maar ontmoet Mona meteen een ander personage. Hierdoor wordt er geen spanning gecreëerd en blijft het verhaal doorkabbelen. Wanneer er tussen de regels door wordt gelezen, blijkt Mona eigenlijk een hele trieste jeugd gehad te hebben waardoor ze is geworden wie ze nu is. Dit zou misschien wel de reden kunnen zijn dat ze allerlei gekke gewoontes heeft, die voor haar niet raar zijn. Hierbij ziet Mona zelf wel in dat een slechte jeugd een grote invloed kan hebben op de rest van je leven.

Jen Beagin heeft als schrijfster zeker wel potentie. Haar schrijfstijl leest vlot en ondanks dat het verhaal mij totaal niet trok, las ik nog redelijk snel door dit boek heen. In de toekomst zou ik graag andere onderwerpen terug willen zien in haar romans.

Kortom dit boek vond ik geen aanrader. De achterliggende gedachte van het verhaal kan redelijk mooi zijn, als ik deze tenminste op de juiste manier heb geïnterpreteerd. Toch kon ik mij niet inleven in het hoofdpersonage en vond ik het boek totaal niet hilarisch.

De jonge schoonmaakster Mona verhuist, na een ongezonde relatie, naar New Mexico voor een nieuwe start. Hier komt ze in aanraking met bijzondere nieuwe cliënten die stuk voor stuk hun eigen bijzondere verhaal en leven hebben. Naast haar werk als schoonmaakster is Mona hard bezig met haar verleden een plekje te geven wat ook de nodige problemen met zich meebrengt.

Stofzuigen in het donker bestaat uit twee romans over schoonmaakster Mona, in het Engels werden ze in twee delen uitgegeven namelijk Pretend I’m dead en Vacuum in the dark. Doordat deze twee verhalen elkaar direct opvolgen heeft Atlas Contact ervoor gekozen ze als één boek uit te brengen.

Jen Beagin is zelf een tijd werkster geweest en dat merk je ook aan de handige tips en tricks die beschreven staan in het boek Stofzuigen in het donker, een aantal van deze tips heb ik zelf opgeschreven op te proberen bij de hardnekkige vlekken die Jen in haar boeken beschrijft, daardoor is het boek in de eerste plaats al een aanrader.
Jen Beagins schrijfstijl zit vol droge en soms zelfs duistere humor waardoor je, ondanks sommige heftige onderwerpen, door de droge manier waarop Mona op de situaties reageert vaak hardop zult moeten lachen.

Mona is een karakter wat je niet alleen iemand is die je direct in je hart sluit maar ook een beetje gek is, dit maakt haar interessanter en maakt dat je als lezer nieuwsgierig wordt naar haar achtergrond en de redenen voor veel van haar beslissingen. Door haar steeds bijzondere beslissingen krijg je maar weinig hoogte van Mona en blijft ze je steeds verrassen, gelukkig vaker wel dan niet op een aangename en grappige wijze waardoor je eigenlijk steeds wil weten wat deze jonge vrouw nu weer gaat uithalen.

In Stofzuigen in het donker leer je niet alleen Mona en haar als persoon kennen maar vertelt zij je ook veel over de klanten bij wie ze schoonmaakt en de personen waarmee ze omgaat. En aangezien Mona heerlijk nieuwsgierig is krijg je een bijzonder inkijkje in het leven van deze klanten, die meer dan eens wat te verbergen hebben voor de andere personen in hun leven, wat vaak tot hilarische momenten leidt.

Doordat Jen zelf heeft schoongemaakt voelt het verhaal heel echt aan en heb je vaak het gevoel alsof je een non-fictie leest in plaats van een roman, deze levendige manier van schrijven zorgt dat je je als lezer echt in het verhaal getrokken voelt en je meeleeft met hoofdpersoon Mona.

Voor mijn gevoel zijn er nog teveel losse eindjes aan het einde van het boek om het verhaal echt te kunnen afsluiten en ik hoop daarom ook van harte dat de geruchten over een derde boek over Mona kloppen en we nog een keer van de verhalen van deze gekke en lieve jonge vrouw kunnen genieten.

Jen Beagin woont in Hudson, New York en heeft creative writing gestudeerd aan de universiteit van California.

De zesentwintig jarige schoonmaakster Mona heeft geen makkelijk leven gekend.
Als haar relatie in New York tragisch eindigt, besluit ze het geluk te gaan zoeken in New Mexico. Maar ook deze frisse start blijkt al gauw stoffig. Mona valt ook hier van de ene ongezonde relatie in de volgende. Komt dit nog goed?

De cover heeft een plaatje dat op twee manieren te bekijken valt. Ik zag in eerste instantie die plumeau en naïef als ik ben, dacht ik "waarom een plumeau, het gaat over stofzuigen". Tot ik het boek kiekte voor social media. "Oh"  Bij ons thuis werd er al gesproken over het V-boek. Het is door de voorkant niet een boek om gezellig mee naar buiten in het openbaar te nemen, om te lezen bij het zwembad of in de speeltuin. Wat jammer is, want het is een doorlezer, je legt hem liever niet weg.

Dit boek bevat eigenlijk twee, van oorsprong Engelstalige, romans. Het wordt omschreven als grappig, om in een deuk te liggen. Maar ook als aangrijpend.
Ik heb het met gemengde gevoelens gelezen. Waarschijnlijk met verkeerde verwachtingen, want komisch vond ik het niet. Ik heb gelachen, dat zeker, maar vond het vaak pijnlijk en tragisch. 
Monica is een beschadigde jonge vrouw en maakt vanuit die beschadigingen niet altijd de meest gezonde keuzes. Dit maakt dat ze in allerlei bizarre situaties terecht komt. Soms moest ik daar om grinniken, maar vaker dacht ik "Oh meisje toch".
Het leest lekker vlot weg, maar bevat redelijk wat seksuele scènes. De cover wijst hier al op, natuurlijk. De dingen die ze meemaakt als schoonmaakster in de huizen vond ik het grappigst. Mensen zijn rare wezens.

Mona is een gek mens, maar je sluit haar al vlug in je hart. Je hoopt vurig dat het goed komt. Wat dat betreft vond ik het einde nog wat te open, er kan nog wel een derde deel volgen. Wie weet, het originele Engelstalige deel is van 2019 en er zat 4 jaar tussen de eerste twee delen.

Zoek je een uniek boek met een aparte hoofdpersoon en bizarre gebeurtenissen, wie weet is Mona dan wel jouw meid.