Strafkind gevangen bij de nonnen

"Wees onzichtbaar, wees stom, wees blind."

Strafkind, wat kan ik hier nu over zeggen ? Zonder dat ik teveel spoiler ook nog. Je moet dit zelf lezen.

Kinderen ; puur, lief, bijzonder, aanhankelijk, loyaal, wijs, onvoorwaardelijke liefde.. Kan nog wel uren doorgaan.

Ongeschreven bladzijdes van een nog te schrijven boek. Je neemt ze niet, je krijgt ze. Nooit verwacht je dat er mensen bestaan die kinderen kwaad kunnen doen. Helaas is dat wel de werkelijkheid.

Kloosters, Internaten, Nonnen, Priesters etc. Veel heb ik er niet mee. Niks eigenlijk. Bevooroordeeld ? Misschien wel. Ik krijg de kriebels bij het zien van die gebouwen. Ga er het liefst met een boog omheen. Het is gewoon een gevoel..

"Hoe erg is het als fictie geen fictie is, maar bittere werkelijkheid ?" Daar begint het voorwoord mee..

We volgen het verhaal van Erin, 78 jaar oud, getrouwd met Peter. Pure liefde ? Nee, Peter kwam haar redden.. Althans dat dacht ze. Peter is hulpbehoevend. Erin zorgt voor hem, op een dag breekt dit op. Ze vermoord haar man. En beland in de gevangenis.

Erin worstelt met haar eigen demonen, wie is deze vrouw ? Waarom deed zij wat ze heeft gedaan. Langzaam aan leer je Erin steeds beter kennen, stukje bij beetje breekt ze uit haar stilzwijgen. Gruwelijkheden die naar boven komen. Vreselijk !

Ze word in eerste instantie behandeld door Damian, de psycholoog van de gevangenis. Die ook zijn eigen gevecht heeft te leveren.

In deel 2 van dit boek worden slachtoffers geïnterviewd. Wat hebben zij meegemaakt ? Wat is hun verhaal ? Hoe gaat het nu met ze ? Het ene verhaal nog schokkender dan het andere. Bewondering en respect dat zij hun verhaal durven doen. Respect voor Wieke & Maria dat zij de verhalen wilde delen.

Het is een heftig verhaal, maar het is zo goed dat deze vrouwen gehoord worden. Zo ontzettend belangrijk. Onvoorstelbaar wat zij mee hebben moeten maken. Dat nog niet eens zo lang geleden...

Wat mij betreft moet je deze echt lezen..

Supergoed geschreven, kippenvel. Vooral door de interviews aan het eind met de echte slachtoffers.

Als proeflezer mocht ik Strafkind - Gevangen bij de nonnen al voor de verschijning ervan lezen. Ik wist niets van dwangarbeid bij de nonnen. Ik ben zelf in pleeggezinnen opgegroeid. Stel dat ik 30 jaar eerder was geboren, dan had dat mij ook kunnen gebeuren.

‘Strafkind’, met als ondertitel ‘Gevangen bij de nonnen’, is de titel van deze roman die door Wieke Hart is geschreven. Ze schreef dit gruwelijk, ontroerende verhaal naar aanleiding van een bericht over de ontdekking van honderden babylijkjes in een klooster in Ierland. In de opvanghuizen van dezelfde zusters, Zusters van de Goede herder, in Nederland zaten duizenden meisjes opgesloten. Ze verrichtten dwangarbeid in wasserijen en naaiateliers en werden misbruikt en vernederd. In het tweede deel interviewt Maria Genova veel slachtoffers die voor het eerst hun schrijnende verhaal vertellen. Zelfs hun eigen kinderen wisten hier niet vanaf, ze durfden dit niet te vertellen.
Het eerste deel in ‘Strafkind’ is het schrijnende verhaal van Erin die jarenlang bij de nonnen heeft gewoond, eerst in Ierland, later in Nederland. Op middelbare leeftijd trouwde ze met de Limburger Peter de Becker. Haar man raakt aan een kant verlamd en de zorg is erg zwaar voor Erin. Uiteindelijk kan ze het allemaal niet meer aan en belandt door een gruwelijke daad in de gevangenis. Erins verhaal wordt afgewisseld met het verhaal van Damian, de gevangenis psycholoog die Erin behandeld. Ook hij heeft een moeilijke jeugd gehad en ondervindt daar nog dagelijks de gevolgen van.
‘Strafkind’ is een verhaal dat je aangrijpt en niet meer loslaat. Verschrikkelijk wat deze meisjes allemaal moesten doorstaan, en waarom, dat wist niemand ze te vertellen. De schrijfstijl is boeiend, het heden en het verleden wisselen elkaar af in deze roman. Afschuwelijk om in het verleden te duiken en mee te maken wat de hoofdpersonen al die jaren hebben moeten doorstaan.

‘Ze loopt op jonge benen blootsvoets tussen donkere bomen met zware kruinen over een smal pad dat leidt naar de kloostermuur. Een struik ontneemt het zicht op een put. Doornen halen haar vingers open, maar het deert haar niet. Ze denkt aan de talloze kinderen waar niemand op zat te wachten. De kleine juten zak in haar armen, die als lijkkistje dienstdoet, weegt nog minder dan een halfgevulde emmer. Ze drukt het pakketje een moment stevig tegen zich aan en licht de putdeksel op. ‘Dag dappere Gaby,’ fluistert ze en drukt een kus op de juten zak. Met een plof valt de last op de bodem van de diepe put.’

In deel twee van ‘Strafkind’ lees je stukjes van de gesprekken die Maria Genova had met de slachtoffers. Misbruik, mishandeling en uitbuiting waren orde van de dag.

‘Bij de zusters van de Heilige Vincentius moest ze vooral veel eten en bidden. Maar ze kon haar havermout nooit helemaal opeten. De zusters hadden geen medelijden met de zesjarige opstandeling: ze moest elke dag met haar bord op de gang en op haar knieën op de tegels zitten, net zolang tot ze alles opat. Negen maanden lang had ze elke dag urenlang op haar knieën doorgebracht. Als ze spuugde, moest ze haar eigen kots van de grond opeten.’

Met ingehouden adem heb ik de stukjes gelezen. Ze ontroeren en maken je boos, ik heb nooit geweten dat er zulke dingen in kloosters speelden. Schokkend dat het helemaal nog niet zo lang geleden is dat dit alles plaats vond. Heel goed dat dit verhaal nu naar buiten is gebracht. In het dankwoord wordt gevraagd om deze roman door te geven, zodat zo veel mogelijk mensen dit verhaal lezen, als eerbetoon aan de vrouwen die zo geleden hebben. Mijn exemplaar is inmiddels doorgegeven.

‘Strafkind’ is een roman waarvan je de koude rillingen krijgt. Maar zeker een roman die je moet lezen. Ik waardeer hem dan ook met 4,5*

Strafkind,

Wat een ongelofelijk en beklemmend verhaal! De bejaarde Erin komt in de gevangenis terecht en wordt daar ongelofelijk met zichzelf geconfronteerd. Heden en verleden gaan voor haar door elkaar lopen. Wieke Hart neemt je mee in de vreselijke herbelevingen die Erin heeft over haar leven in het klooster tussen de nonnen. Een jeugd die je jezelf nauwelijks kan voorstellen. De jonge psycholoog kan het, ook door zijn persoonlijke leven, niet aan, waardoor Erin niet de zorg krijgt die haar toekomt. Mijn hart huilt om wat deze vrouw haar leven lang heeft moeten meemaken.

Het tweede deel van het boek vertellen diverse vrouwen wat jun in de kloosters is overkomen en over de vaak desastreuze gevolgen die dit (nog) voor hen heeft. Dit boek moet gelezen worden, de verhalen van deze vrouwen moet verteld worden. Een schande vind ik het dat de katholieke kerk deze vrouwen nooit gecompenseerd heeft. Ze moesten vanaf kleins af aan werken, kregen geen enkel onderwijs. Daardoor is hen de kans afgenomen een goed bestaan te genieten. Vele leefde jarenlang en nog in armoede. Een schamel excuus wat nauwelijks de lading dekt was alles wat ze kregen. We horen er ook zelden over in de media, waarom niet?

Beklijvend... Helemaal ondergedompeld in een wereld van zinloos leed van onschuldige kinderen en de uitdeinende gevolgen daarvan op de rest van hun leven. Vervuld met afschuw. Dit boek heeft bij mij bereikt waarvoor het bedoeld was. Een eerbetoon aan deze vrouwen. De tweede verhaallijn van de psycholoog vond ik ook heel intrigerend.

Wat een geweldig boek, ik heb het in een ruk uitgelezen. Het verhaal van de bejaarde Erin, die wordt behandeld door de psycholoog Damian, maakt diepe indruk. Er lopen twee lijnen door elkaar, dat is soms wel even lastig, maar houdt het daardoor ook boeiend. Erin zit in de gevangenis na het vermoorden van haar man. Hoe ze tot deze daad komt, wordt steeds duidelijker. Wat een verleden heeft ze, onvoorstelbaar dat zoiets werkelijk gebeurd is in Ierland, maar ook in Nederland. Dat kun je je bijna niet voorstellen. Aan het einde van het boek komen echte overlevenden aan het woord. Dat maakt het verhaal nog levendiger. Chapeau hoe dit verwoord is! Het wordt tijd dat dit verhaal bekend wordt!

Dit verhaal is zowel ontroerend als verbijsterend. Het is ongelooflijk dat onschuldige kinderen zo behandeld werden, en dat niet eens zo lang geleden. Heel beeldende schrijfstijl, waardoor het makkelijk is om mee te leven met Erin en je te verplaatsen in wat ze meegemaakt heeft. Het uitgebreide stuk met de 'Feiten achter het verhaal' is ook heel indrukwekkend. Onvoorstelbaar dat het nu pas bekend wordt. Ik had er nog nooit van gehoord. Eigenlijk dacht ik dat er geen taboes meer waren in Nederland. Dat de nonnen zo liefdeloos konden zijn, gaat mijn voorstellingsvermogen te boven.

Ik lees niet veel maar vond dit bijzonder boek zo goed dat ik het wel twee keer heb gelezen. Aangrijpend verhaal en op een voor mij herkenbare wijze geschreven. Vooral in het detail beschrijvingen van viezigheden, rare trekjes, stiekeme gedachten etc. is Wieke enorm goed.

Ik heb het boek helemaal gelezen,natuurlijk is het voor een deel fictief.Maar Wieke je hebt de spijker op de plank geslagen,en zonder dat je het misschien zelf beseft zoveel waarheid geschreven.Dank je wel

Het verhaal van Erin heeft mij van begin tot eind geboeid. Wieke Hart heeft van de gruwelijke geschiedenis van meisjes en vrouwen die bij nonnen in een klooster leefden een persoonlijke, aangrijpende vertelling weten te maken. De taal is helder, de compositie knap. Erin is vanaf de eerste pagina een levende persoon met wie je meevoelt door alle verschrikkingen heen. Door het verhaal van het ongewenste kind dat zij was, is dat van haar jonge psycholoog geweven, die worstelt met de kinderwens van zijn vriendin. Heden en verleden schuren zo langs elkaar.
Erins verhaal wordt aangevuld door getuigenissen van slachtoffers, opgetekend door Maria Genova.
Ongelofelijk dat meisjes en vrouwen nog maar zo kort geleden zo vreselijk uitgebuit, misbruikt en mishandeld konden worden. Ongelofelijk, maar waar.