Sunday in the Park with George

'Connect,' is de boodschap die kunstenaar George aan zichzelf richt tijdens de apothese van Sunday In The Park With George. Zijn leven ligt in duigen, zijn maitresse en model Dot staat op het punt naar Amerika te vertrekken met bakker Louis. Zijn moeder beklaagt zich bij hem dat ze niet tot hem door kan dringen. De overige Parijzenaars op La Grande Jatte, het eiland midden in de Seine, maken elkaar het leven zuur. George doet een uiterste poging om orde in de chaos te scheppen en commandeert iedereen: Order.. Design.. Tension.. Balnce.. Harmony.. Dan nemen de bezoekers van het park, de soldaten en de winkeliers, de schipper, de bakker en natuurlijk Dot, kortom, allen die model voor hem hebben gestaan, de plek in die hij aanwijst. Zo komt het schitterende stilleven van Georges Seurat meesterwerk 'A Sunday Afternoon on the Island of la Grande Jatte' tot leven 'in de koelblauwe driehoek van water, omzoomd door een ellips van zacht gras.'
Zo worden de figuren met elkaar verbonden, maar blijft George alleen voor op het toneel staan, de eenzame kunstenaar die contact met zijn werk zoekt, de connectie die zo kenmerkend is voor Seurats schilderijen. Seurat liet zich inspireren door de manier waarop de draden in een tapijt samen een bloem kunnen vormen en besloot met stippen (spikkels) te gaan schilderen. Op die manier zouden de kleuren damensmelten en een pointillistische visie op het leven uitdragen, of zoals George in een van de liedjes uit Sunday in the Park zingt: 'What the eye arranges is what is beautiful'.
Het thema contact (relaties en betrokkenheid van mens tot mens) is een terugkerend thema in Stephen Sondheims werk. In een inteview voor de première van Company heeft hij eens gezegd: 'Je kunt als mens niet alleen zijn. Wie zich bindt, leeft, wie zich weigert te binden, is zo goed als dood.'
Hoofdpersoon Bobby uit Company is net als George een buitenstaander. Hij gaat wel om met getrouwde stellen, maar heeft het gevoel dat hij zelf niet echt leeft. De musicals Follies en A Little Night Music gaan beide over echtparen die zich uit ongelukkige relaties los proberen te maken, en het centrale thema in Merrily We Roll Along, Into the Woods en Asissins is de zoektocht van de hoofdpersonen naar onderling contact.
Onderling contact is volgens Sondheim van meet af aan het centrale thema geweest voor Sunday In The Park. Toen hij met James Lapine, die verantwoordelijk zou zijn voor liberetto en regie, aan het brainstormen was over een nieuwe musical, kwam Lapine op de gedachte dat 'Grande Jatte' zo rijk was aan personages, maar dat de echte hoofdpersoon ontbrak: de kunstenaar. 'Toen hij dat zei, wist ik dat we op het goede spoor zaten,'herinnerde Sondheim zich later. Het sprak vanzelf dat Sondheim en Lapine meer van het gegeven zouden maken dan een simpel verhaaltje over een kunstenaar die een schilderij maakt. Iedere figuur op het schilderij krijgt een eigen gezicht en achtergrond, maar het echte verhaal van Sunday In The Park is dat van de schilder. George kan nog geen hond zien lopen zonder snel een schetsje te maken en gaat zo op in zijn werk dat hij zich volledig afzondert van de rest van de wereld: '.. You watch the rest of the world from a window while you finish the hat.'
Dot is verliefd op George en wil meer dan alleen maar model voor hem zijn. Maar George wil dat zij hem accepteert zoals hij is ('I am what I do') en als Dot zwanger van hem raakt, is Louis degene die haar opvangt. De bakker mag dan van een slokje houden, hij is niet bang om zich te binden. George heeft genoeg aan zichzelf, verzucht Dot. Als de George uit de eerste akte aleen en van contact verstoken is gestorven, verschijnt zijn achtekleinzoon, de George van de tweede akte, eveneens een gedreven kunstenaar, ten tonele. Na zijn scheiding produceert hij een eindeloze stroom mechanische sculpturen, die hij 'chromolumes'niemt. Stippen veranderen in bytes. George gaat geen relaties aan met mensen, maar zoekt contact met sponsoren voor zijn werk, 'link by link' en 'drink by drink'.