The Blade Itself

Geschreven bij The Blade Itself

The Blade Itself is het eerste deel van Joe Abercrombie's The First Law Trilogy. De vervolgen zijn Before They Are Hanged en Last Argument of Kings (wat toch wel erg gave titels zijn, moet ik zeggen).

Ik zal afgaan wat de sterke en zwakkere punten zijn:
-De personages
Oh, de personages... Mocht je fan zijn van George R. R. Martin, dan zit je hier goed. Ben je moe van de heldhaftige redders in nood en al die andere clichés, dan ook. Ik vind het heerlijk dat ik geen enkel personage in dit boek zou kunnen aanwijzen dat 100% 'goed' is. De cast bestaat simpelweg uit eikels en grotere eikels. Dit betekent niet dat je je niet kan hechten aan de personages - integendeel. Het beste voorbeeld is Inquisiteur Glokta, de gehandicapte martelaar. Zijn gedachtes zijn hilarisch, en je kunt hem tot op zekere hoogte aardig vinden, maar hij is een donkere man die gruweldaden pleegt, en een die ik in het echte leven nooit als vriend zou willen hebben.
-De actie
Abercrombie schrijft goede actie, duidelijk en vloeiend geschreven. Er is actie genoeg in dit boek. Er is geweld en gevloek, precies waar ik van hou.
-De humor
De humor in dit boek is grappig, erg donker, en vooral aanwezig bij het personage Glokta. Ik heb meer dan eens hardop zitten grinniken.
-De wereld
Hoewel Abercrombie's wereld niet in de buurt komt van die van Martin qua complexiteit en levendigheid, is die toch interessant. De verschillende gebieden uit dit boek lenen zich prima voor het verhaal. We hebben geen kaarten (wat ik liever wel heb) maar die kun je vinden op internet.
-Het verhaal
Het verhaal is ook goed, maar ik ben er vrij zeker van dat TBI beter staat in de trilogie als geheel, dan als losstaand boek. Dat komt omdat er geen verhaallijnen worden opgelost, maar worden voortgedragen naar het volgende boek. Bovendien gebeurt er niet altijd evenveel. Het was nooit saai, er gebeurde altijd wel wat, maar in het grotere geheel ging niet elke verhaallijn even snel vooruit. Had het verhaal in minder dan 500 bladzijdes verteld kunnen worden? Ja, denk ik. Daarom had het verhaal kunnen profiteren van wat meer onverwachte wendingen of sterfgevallen.
Een pluspunt is dat Abercrombie, net als bijv. Martin en Matthew Stover, de gebruikelijke fatasy-clichés neemt - een oude tovenaar, een woeste barbaar, een pittige dame - ze door elkaar schud, en ze gebruikt als iets nieuws en onverwachts. Ze zijn aanwezig, maar voelen als iets anders, iets nieuws.

Conclusie: The Blade Itself is een goed openingsboek met sterke personages en actie. Ik heb al zin in de vervolgen, en ondanks wat minpunten kijk ik terug op dit boek met een glimlach.

Geschreven bij Blade Itself

Ten eerste ziet er boek er mooi uit, een echte cover voor een goed fantasy boek.

Vervolgens als je begint met lezen is het eerste hoofdstuk al meteen erg spannend en zorgt ervoor dat je verder wilt lezen.
De personages hebben allemaal een eigen achtergrond en je gaat echt met ze meeleven. Hoe gemeen en gestoord de personages misschien wel niet zijn, toch ga je om ze geven. Net zoals in ASOIAF, dus als je hier fan van bent, ga ze maar snel lezen!

Het is zeker een aanrader!

Geschreven bij Blade Itself

Zeer aangenaam fantasyboek. De verschillende verhaallijnen zijn uitermate verweven waardoor de plot goed vlot. Stevige kennis van het Engels is wel vereist.

Geschreven bij Blade Itself

The Blade Itself: The First Law #1 is een breuk met het klassieke fantasy genre. Geheel onverwacht greep het verhaal me na een paar hoofdstukken flink bij de kladden. De karakters zijn om verschillende redenen enorm intrigerend. Ze hebben nare eigenschappen, maar zijn in staat om je te verrassen net wanneer je denkt ze te kennen.

Er zijn zes belangrijke personages: Collem West, een laag geboren hardwerkende soldaat die een in militair systeem een hoge positie heeft bereikt; Ferro Maljinn, een vrouwelijke krijger uit het zuiden die na veel oorlog en geweld nog enkel haat kent; Jezal Luthar een begaafde en arrogante adellijke zwaardvechter; de Dogman, een krijger uit het Noorden die vecht en rondtrekt met een groep Noorse krijgers; Logen Ninefingers, een barbaarse krijger die soms bloeddorstig en gewelddadig is, maar ook wijs en gevoelig kan zijn; en tot slot Sand dan Glokta een inquisiteur die gevangenen martelt voor informatie, geld en macht.

Glokta vind ik persoonlijk het beste karakter. In zijn jeugd een held van het rijk en kampioen zwaardvechter. Tijdens een oorlog werd hij gevangen genomen en fysiek zodanig afgetuigd dat nu mank en verminkt is. Zijn geest werkt echter nog uitstekend, hij is scherp, spitsvondig, wreed, hoffelijk en bitter tot op het bot.

Het tempo in het verhaal is rustig, maar heeft enkele hoofdstukken met veel actie (gevechten, duels, schermutselingen en wat magie). Het lijkt op te bouwen naar een groot plot, maar daar zul je wel de volgende delen voor moeten lezen. Dit eerste deel is zo aangrijpend dat ik dit zeker ga doen.

Geschreven bij Blade Itself

The Blade Itself is het eerste deel van Joe Abercrombie's The First Law Trilogy. De vervolgen zijn Before They Are Hanged en Last Argument of Kings (wat toch wel erg gave titels zijn, moet ik zeggen).

Ik zal afgaan wat de sterke en zwakkere punten zijn:
-De personages
Oh, de personages... Mocht je fan zijn van George R. R. Martin, dan zit je hier goed. Ben je moe van de heldhaftige redders in nood en al die andere clichés, dan ook. Ik vind het heerlijk dat ik geen enkel personage in dit boek zou kunnen aanwijzen dat 100% 'goed' is. De cast bestaat simpelweg uit eikels en grotere eikels. Dit betekent niet dat je je niet kan hechten aan de personages - integendeel. Het beste voorbeeld is Inquisiteur Glokta, de gehandicapte martelaar. Zijn gedachtes zijn hilarisch, en je kunt hem tot op zekere hoogte aardig vinden, maar hij is een donkere man die gruweldaden pleegt, en een die ik in het echte leven nooit als vriend zou willen hebben.
-De actie
Abercrombie schrijft goede actie, duidelijk en vloeiend geschreven. Er is actie genoeg in dit boek. Er is geweld en gevloek, precies waar ik van hou.
-De humor
De humor in dit boek is grappig, erg donker, en vooral aanwezig bij het personage Glokta. Ik heb meer dan eens hardop zitten grinniken.
-De wereld
Hoewel Abercrombie's wereld niet in de buurt komt van die van Martin qua complexiteit en levendigheid, is die toch interessant. De verschillende gebieden uit dit boek lenen zich prima voor het verhaal. We hebben geen kaarten (wat ik liever wel heb) maar die kun je vinden op internet.
-Het verhaal
Het verhaal is ook goed, maar ik ben er vrij zeker van dat TBI beter staat in de trilogie als geheel, dan als losstaand boek. Dat komt omdat er geen verhaallijnen worden opgelost, maar worden voortgedragen naar het volgende boek. Bovendien gebeurt er niet altijd evenveel. Het was nooit saai, er gebeurde altijd wel wat, maar in het grotere geheel ging niet elke verhaallijn even snel vooruit. Had het verhaal in minder dan 500 bladzijdes verteld kunnen worden? Ja, denk ik. Daarom had het verhaal kunnen profiteren van wat meer onverwachte wendingen of sterfgevallen.
Een pluspunt is dat Abercrombie, net als bijv. Martin en Matthew Stover, de gebruikelijke fatasy-clichés neemt - een oude tovenaar, een woeste barbaar, een pittige dame - ze door elkaar schud, en ze gebruikt als iets nieuws en onverwachts. Ze zijn aanwezig, maar voelen als iets anders, iets nieuws.

Conclusie: The Blade Itself is een goed openingsboek met sterke personages en actie. Ik heb al zin in de vervolgen, en ondanks wat minpunten kijk ik terug op dit boek met een glimlach.

Geschreven bij Blade Itself

Een goed langzaam-startend verhaal dat beter werd naarmate het vorderde, met name tegen het einde van dit eerste boek uit de First Law trilogie. De schrijfstijl van Abercrombie is ruim voldoende, hoewel je enige tijd nodig hebt om er aan gewend te raken. De personages voelen afgerond aan en zijn allemaal 'grijs', in zoverre geen een karakter strikt goed of slecht is maar beide. Het boek excelleert in de conversaties tussen de belangrijkste karakters en de gedachten van de karakters (met name Glotka), evenals in de gewelddadige en wrede beschrijvingen van gevechten en de resultaten daarvan. De wereld is goed uitgewerkt, maar is op sommige punten wat lastig om voor te stellen.

Het boek verdient eigenlijk 3,5 sterren, maar dat is helaas niet mogelijk om te geven. Een 4 is echter teveel voor deze intrede in de trilogie, hoewel de laatste grofweg 150 pagina's, als de verschillende verhalen echt met elkaar mengen, toe werkten naar spetterende en veelbelovende gebeurtenissen in het volgende boek. Om die reden is het een goede start van de trilogie, die niet zonder gebreken is maar zeker de moeite waard is om te lezen.

Geschreven bij The Blade Itself

The Blade Itself is het eerste deel van Joe Abercrombie's The First Law Trilogy. De vervolgen zijn Before They Are Hanged en Last Argument of Kings (wat toch wel erg gave titels zijn, moet ik zeggen).

Ik zal afgaan wat de sterke en zwakkere punten zijn:
-De personages
Oh, de personages... Mocht je fan zijn van George R. R. Martin, dan zit je hier goed. Ben je moe van de heldhaftige redders in nood en al die andere clichés, dan ook. Ik vind het heerlijk dat ik geen enkel personage in dit boek zou kunnen aanwijzen dat 100% 'goed' is. De cast bestaat simpelweg uit eikels en grotere eikels. Dit betekent niet dat je je niet kan hechten aan de personages - integendeel. Het beste voorbeeld is Inquisiteur Glokta, de gehandicapte martelaar. Zijn gedachtes zijn hilarisch, en je kunt hem tot op zekere hoogte aardig vinden, maar hij is een donkere man die gruweldaden pleegt, en een die ik in het echte leven nooit als vriend zou willen hebben.
-De actie
Abercrombie schrijft goede actie, duidelijk en vloeiend geschreven. Er is actie genoeg in dit boek. Er is geweld en gevloek, precies waar ik van hou.
-De humor
De humor in dit boek is grappig, erg donker, en vooral aanwezig bij het personage Glokta. Ik heb meer dan eens hardop zitten grinniken.
-De wereld
Hoewel Abercrombie's wereld niet in de buurt komt van die van Martin qua complexiteit en levendigheid, is die toch interessant. De verschillende gebieden uit dit boek lenen zich prima voor het verhaal. We hebben geen kaarten (wat ik liever wel heb) maar die kun je vinden op internet.
-Het verhaal
Het verhaal is ook goed, maar ik ben er vrij zeker van dat TBI beter staat in de trilogie als geheel, dan als losstaand boek. Dat komt omdat er geen verhaallijnen worden opgelost, maar worden voortgedragen naar het volgende boek. Bovendien gebeurt er niet altijd evenveel. Het was nooit saai, er gebeurde altijd wel wat, maar in het grotere geheel ging niet elke verhaallijn even snel vooruit. Had het verhaal in minder dan 500 bladzijdes verteld kunnen worden? Ja, denk ik. Daarom had het verhaal kunnen profiteren van wat meer onverwachte wendingen of sterfgevallen.
Een pluspunt is dat Abercrombie, net als bijv. Martin en Matthew Stover, de gebruikelijke fatasy-clichés neemt - een oude tovenaar, een woeste barbaar, een pittige dame - ze door elkaar schud, en ze gebruikt als iets nieuws en onverwachts. Ze zijn aanwezig, maar voelen als iets anders, iets nieuws.

Conclusie: The Blade Itself is een goed openingsboek met sterke personages en actie. Ik heb al zin in de vervolgen, en ondanks wat minpunten kijk ik terug op dit boek met een glimlach.