The Similtude Of A Dream Live In The Tilburg

Ik was er bij in 013... en toen ik deze concertregistratie bekeek, bekroop mij precies hetzelfde ongemakkelijke gevoel als toen. Begrijp me niet verkeerd: ik hou al 20 jaar zielsveel van Neal Morse en zijn muzikale oeuvre vind ik echt helemaal geweldig; hij is voor mij zowat een god en Mike Portnoy idem dito. En toch heb ik vanaf de allereerste luisterbeurt het gevoel gehad dat er IETS aan het laatste album "The similitude of a dream" niet klopt, ook al wordt het door iedereen (inclusief de band zelf) rechtstreeks de hemel in geprezen. Het gaat wat mij betreft nét ietsje te ver over het randje heen en het voelt mij allemaal nét ietsje te Amerikaans aan. En dat gaat ten koste van de authenticiteit van de muziek. De term "plastic fantastic" is een associatie waaraan ik in dit geval niet lijk te kunnen ontkomen. Het is te dichtgesmeerd, te glad, te perfect, te berekend, te zelfverzekerd. Ik mis de nederigheid, de rust en de spontaniteit die normaal zo kenmerkend zijn voor Neal Morse en zijn muziek.

Ik kan me herinneren dat ik dolgraag héél intens wilde genieten van dit concert, maar dat me dat op de een of andere manier niet lukte. Het geluid was top, de show was top, het muziek genre is helemaal in mijn straatje en toch betrapte ik mezelf erop dat ik niet echt geboeid was en steeds naar de klok bleef kijken. Het raakte me gewoon niet. En nu ik de film terug zie heb ik hetzelfde en valt me ook op dat met name Neal's vocale partijen nogal wat oneffenheden vertonen. Gewoon niet zo goed eigenlijk, maar dat vergeef ik hem. Wat ik me óók herinner is dat er bij gitarist Eric Gillette de hele avond geen glimlachje vanaf kon. Hij straalde overduidelijk uit dat hij er totaal geen plezier in had, althans zo kwam het op mij over en dat vond ik erg pijnlijk. Was het misschien de stress van het toeren, of de prestatiedruk die mee groeit met commerciële belangen, danwel een strikt geregisseerde show? Ik weet het niet, maar het zag eruit als werk, niet als een passie.

Waar het hele verhaal uiteindelijk op neer komt: de magie ontbreekt! Voor wat deze concertregistratie aangaat kan ik helaas dan ook niet meer dan 3 sterren geven.

Ik kijk met opwinding én angst uit naar het volgende album, dat in Januari 2019 uit komt. Hopelijk keert daarop een stukje old school prog-magie terug en zal het live ook weer wat lekkerder gaan lopen. Kaartjes voor 013 heb ik uiteraard alweer in the pocket, maar Neal's aller grootste fan blijft hoe dan ook kritisch!

Geschreven bij The Neal Morse Band - The Similitude Of A Dream Live In T (4 CD)

In één woord geweldig! Geluid en beeld is top! Het album moet je een paar keer gehoord hebben maar dan valt alles op zijn plek! Als je het verhaal bij het album weet gaat het nog meer leven.

Geschreven bij The Neal Morse Band - The Similitude Of A Dream Live In T (4 CD)

Mooi verslag van een fantastisch concert in de 013. Je kan nu nog eens terugzien hoe deze muzikanten dit meesterstuk live opvoeren. Geweldig!

Het beste concert in 013 in 2017,goed weergegeven op deze Blueray.