The Story of Lucy Gault

Geschreven bij The Story of Lucy Gault

Ierland 1921: drie mannen proberen het huis van Everard Gault in brand te steken. Gault vuurt waarschuwingsschoten af en een man raakt gewond in zijn schouder. Omdat ze meer aanslagen verwachten besluiten Everard Gault en zijn Engelse vrouw, Heloise, hun huis Lahardane te verlaten. Lucy, de negen jaar oude dochter van Everard en Heloise weigert met haar ouders mee te gaan en verdwijnt de dag voor hun vertrek. Als er kleding van Lucy op het stand wordt gevonden, trekken de ouders de conclusie dat hun dochter is verdronken. Een paar dagen later vertrekken ze, maar in plaats van in Engeland te gaan wonen, reizen ze verder naar Frankrijk en vestigen zich later in Italie. Lucy wordt een paar dagen na hun vertrek gevonden in een bos met een gebroken enkel door Henry, die samen met zijn vrouw Bridget in de gate-house van de estate woont. Pogingen om het verblijf van de ouders te achterhalen, lopen op niets uit. Henry en Bridget zorgen voor Lucy in Lahardane. Lucy leidt een eenzaam bestaan, zonder ouders, verwanten, vrienden of vriendinnen. Ze voelt zich schuldig tegenover haar ouders met haar ondoordachte actie. Als ze eind jaren dertig Ralph ontmoet, bloeit er een liefdevolle relatie op. Ralph wil met haar trouwen, maar Lucy's schuldgevoel ten aanzien van haar verleden, leidt ertoe dat ze de relatie verbreekt. Heloise sterft in Zwitserland, het land waar ze zijn gaan wonen toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Enkele jaren daarna arriveert Everard Gault op Lahardane en dan blijkt hoe moeilijk het voor hem en Lucy is om de draad weer op te pakken. Begin jaren vijftig sterft Everard en Lucy blijft op Lahardane. Ze bezoekt Horahan, de man die in 1921 gewond raakte door een kogel uit haar vaders geweer, in een tehuis voor psychiatrische patienten. Aan het eind van het boek is Lucy een bejaarde vrouw die wordt verzorgd door een paar nonnen. Schuldgevoelens spelen een belangrijke rol in de roman, maar ook het ontbreken van 'echte' communicatie is een hoofdthema. In dit boek gaat het voornamelijk om mensen die niet in staat zijn hun gevoelens met anderen te delen. Trevor heeft er bewust voor gekozen om het verhaal dusdanig vorm te geven, dat de interpretatie van de gebeurtenissen aan de lezer wordt overgelaten. Het boek mist daardoor overtuigingskracht en als lezer ga je sterk twijfelen aan de geloofwaardigheid van het verhaal.