Tigerland

1971: Een natie staat verdeeld tegenover de escalerende oorlog in Vietnam. Duizenden jonge Amerikanen vinden de dood op vreemde grond. In het Amerikaanse Fort Polk bevindt zich een door het leger ontworpen jungle, genaamd Tigerland, waar de gevechtssituatie in Vietnam wordt nagebootst. Daar bereiden nog eens duizenden jonge recruten zich voor om de Amerikaanse soldaten te vergezellen. Onder deze recruten bevindt zich ook Roland Bozz (Colin Farrell). Zodra de opstandige Bozz onvrijwillig toetreedt tot het tweede peloton van de A-company zet hij iedereen in zijn peloton tot nadenken. De verdeeldheid van mening die in de Verenigde Staten is ontstaan begint nu ook door te dringen tot het peloton...

Tijdens de oorlog in Vietnam tussen het communistische Noorden en het kapitalistische Zuiden, die gevochten werd van 1954 tot 1975, stierven tienduizenden Amerikaanse soldaten en miljoenen Vietnamezen (waaronder vele onschuldigen). Dit maakt deze oorlog, die door de meeste mensen als “compleet zinloos” wordt omschreven, tot een zwart stukje geschiedenis dat niet eenvoudig vergeten zal worden. Het is dan ook niet vreemd dat de Vietnam-oorlog inmiddels het onderwerp is geweest van talloze films, waarvan er veel terecht bekend staan als echte meesterwerken (Apocalypse Now, Platoon, Full Metal Jacket, The Deer Hunter). Het onlangs verschenen Tigerland van regisseur Joel Schumacher hoort echter niet in dit rijtje klassiekers thuis, maar geeft toch een fascinerende blik op de oorlog. In tegenstelling tot andere films uit het genre speelt de film zich niet af in het verre Vietnam, maar vormt de trainingsperiode van de nieuwe soldaten het onderwerp. Het gebruik van het militair trainingskamp als plaats van handeling is echter geen uniek uitgangspunt (zie bijvoorbeeld de eerste helft van Kubrick’s Full Metal Jacket), waardoor Tigerland weinig verrassingen bevat. Schreeuwende sergeanten, zware oefeningen, het onmenselijke militaire regime, onderlinge ruzies, we hebben het allemaal al vaker voorbij zien komen. De rauwe, grimmige sfeer geeft deze film echter duidelijk een meerwaarde. Tigerland is namelijk opgenomen aan de hand van de “Dogma”-filosofie. Dit houdt in dat er grotendeels uit de losse hand gefilmd is, zonder geavanceerde apparatuur, kunstmatige belichting of gecompliceerde camerabewegingen, waardoor de film een soort van documentair karakter krijgt. Als gevolg mist de film de gelikte shots van bepaalde genregenoten, maar wint hierdoor aan realisme. Om zich verder te onderscheiden legt Schumacher met Tigerland duidelijk geen nadruk op actie, maar op de menselijke kant van het verhaal. Gelukkig wordt hij daarin bijgestaan door een aantal capabele jonge acteurs, met veelbelovende nieuwkomer Colin Farrell (“Bozz”) als positieve uitschieter. Dit alles heeft in mijn ogen tot een aangrijpende visie op de veelbesproken Vietnam-oorlog geleid, maar vanwege zijn unieke stijl, trage opbouw en gebrek aan actie zal niet iedereen Tigerland weten te waarderen.