'Til Wrong Feels Right Lyrics and More Lyrics and More

De wildeman van de rock & roll, wiens hele act
al trash en punk is voor die woorden in de mode komen. 'Gods eigen vuilnisman,' noemt hij
zichzelf eens. De invloed van dit enfant terrible van de rock op de generatie na hem is onschatbaar.
Jimmy Osterberg wordt geboren in Ypsilanti, Michigan, en gaat naar school in het nabij gelegen
Ann Arbor. Zijn ouders (vader is leraar, moeder secretaresse) beginnen te vermoeden dat zij iets
fout hebben gedaan als hun zoon op zijn veertiende het spijbelen tot een kunst verheft, zijn haar
laat groeien en tot diep in de nacht drums zit te spelen bij allerlei bandjes. Jimmy is intelligent, kan
goed leren, maar ook een kereltje dat zich snel verveelt. Bovendien heeft hij periodiek last van
astma-aanvallen. Hij blinkt uit tijdens de 'debating class' en schrijft gedichten. Maar rock
& roll blijft zijn grootste liefde. Als zestienjarige drumt hij in een schoolbandje genaamd
The Iguanas en hij krijgt de bijnaam Iggy. Na de middelbare school vertrekt hij naar Chicago in het
gezelschap van Sam Lay, voormalig drummer van de Paul Butterfield Blues Band. Daar komt hij in
aanraking met zwarte bluesmusici als John Lee Hooker, Muddy Waters en Big Joe Turner, met wie
hij af en toe mag meedrummen. Terug in Ann Arbor vormt Iggy in '66 The Prime Movers, die door
Danny Fields van het Elektra-label worden ontdekt en gecontracteerd. De naast Iggy uit de
gebroeders Ron en Scott Asheton (gitaar en drums) en David Alexander (bas) bestaande groep
verandert dan haar naam in The Stooges. Op The Stooges, geproduceerd door John Cale, wordt
duidelijk dat een dilettantistisch maar rechtstreeks rock & roll-geluid de grote kracht van
de band is. Pop klinkt als een Jagger die zojuist een ernstig auto-ongeluk heeft gehad en Scott
Asheton drumt als een onverstoorbare Intercity. De optredens van The Stooges zijn
geruchtmakend: Iggy's act is pure body-art, compleet met shock-effecten als zelfkastijding en het
dragen van nazi-symbolen. Hij is de punkrocker avant la lettre, laat zich niet zelden van het podium
in het publiek vallen en breekt af en toe een been of arm. Na de teleurstellende verkoop van Fun
House laat Elektra de band vallen, maar in '72 sleept Iggy zich op aandrang van David Bowie voor
de microfoons van een Londense studio om Raw Power op te nemen, een album met
shockerende rock & roll. Maar de band, waarin Alexander heeft plaats gemaakt voor
gitarist James Williamson, terwijl Ron Asheton is gaan bassen, draait dol. Volgens Iggy wordt alles
op een gegeven moment te smerig en te veel gebaseerd op stijl, ziekheid en elitarisme. Hij gaat
met zijn vriend Bowie mee naar Europa, eerst naar Londen, daarna naar Zwitserland en ten slotte
naar Berlijn. In '76 neemt hij samen met David The Idiot op. Pop heeft hierop de gemene rock
& roll ingeruild voor andersoortige ritmes en muzikale lijnen, maar de intensiteit is er
niet minder om. Uit de samenwerking met Bowie rolt vervolgens ook nog Lust For Life, een album
dat hem de definitieve doorbraak naar een groot publiek bezorgt. Het titelnummer wordt in ons
land een hit, mede dankzij een geruchtmakend tv-optreden in AVRO's Toppop. Tv Eye is een live-
album met Bowieals pianist en co-producer. Na het bij vlagen ijzersterke tussendoortje Kill City
tekent Pop voor Arista en maakt drie albums, New Values, Soldier en Party, die een aantal goede
songs bevatten, maar geen nieuwe hits. Hij werkt in die periode o.a. met Scott Thurston, Glen
Matlock (ex-Sex Pistols) en Ivan Kral (Patti Smith Group). Op ‘Zombie Birdhouse', dat verschijnt op
het label van de tevens meespelende Blondie-baas Chris Stein, is Rob duPrey Iggy's nieuwe
sidekick. Intussen publiceert hij in samenwerking met Anne Wehrer zijn levensverhaal (I Need
More). Nadat hij een tijdje als acteur heeft gewerkt, met kleine rollen in films als The Color Of
Money, Sid & Nancy (beide '86) en Straight To Hell ('87), is het voor de derde maal
Bowie die zijn carrière een nieuwe impuls geeft. Hij vindt onderdak bij het A&M-label
en neemt in Montreux onder de productionele leiding van Bowie- en Queen-producer David
Richards Blah-Blah-Blah op. Dankzij het succes van de singles Cry For Love en Real Wild Child en
door het vele 'live'-werk wordt '87 het vooralsnog meest succesvolle jaar uit zijn carrière. Hij lijkt
zich van zijn door zelfdestructie gekenmerkte verleden te hebben afgekeerd zonder als performer
aan intensiteit te hebben ingeboet. Het door Bill Laswell geproduceerde Instinct, waarop hij wordt
bijgestaan door Steve Jones (ex-Sex Pistols), heeft een hard, metalig geluid en wordt onthaald op
gemengde reacties. In de zomer van '89 stapt de onverwoestbare Iggy van A&M over
naar Virgin, waarop hij met het door Don Was geproduceerde Brick By Brick bewijst dat je
volwassen teksten kunt schrijven zonder concessies te doen aan pure rock & roll-
opwinding. Hij speelt opnieuw een paar kleine filmrollen, o.m. in John Waters' Cry Baby, en heeft
een hitje met Living On The Edge Of The Night, de themasong van Ridley Scotts thriller Black Rain.
In '90 covert hij voor het AIDS-project Red, Hot + Blue samen met Debbie Harry van Blondie de
Cole Porter-song Well Did You Evah, die het ook op single erg goed doet. Ook de van Brick By Brick
getrokken single Candy, een duet met B-52's-zangeres Kate Pierson, gooit hoge ogen.
Hippodrome Paris '77 en Suck On This zijn live-CD's uit Iggy's Berlijnse periode. Voorafgaand aan
American Caesar brengt hij in de zomer van '93 de single In The Deathcar uit, een van de drie
nummers die hij bijdraagt aan de soundtrack van de film Arizona Dream. American Caesar is
geproduceerd door Malcolm Burn, met vriend en geestverwant Henry Rollins als gastvocalist, en
bevat onder meer een eigentijdse interpretatie van de klassieker Louie Louie. Hij speelt
probleemloos een slechterik in de film City Of Angels, het vervolg op de horror-thriller The Crow, is
te zien in Dead Man van Jim Jarmusch en is met twee songs present op de soundtrack van de film
Trainspotting. Ondanks het door hemzelf bevestigde gerucht komt het in '97 niet tot een Stooges-
reünie. In plaats daarvan werkt hij - opnieuw met Don Was - aan Avenue B, een erg persoonlijke
en voor zijn doen erg rustige plaat. Aan zijn huwelijk met een Japanse fan is na 15 jaar een eind
gekomen en Iggy heeft New York verlaten voor de zon en golfbanen van Miami. Beat Em Up staat
weer vol energieke trash-rock en compromisloze betonpunk. In '02 gaan The Stooges weer de
baan op met Mike Watt (ex-Minutemen; zie Gitaar Usa) als bassist en J. Mascis (ex-Dinosaur Jr; zie
Gitaar Usa) als zanger/gitarist, maar op 27 april vindt tijdens het Coachella Valley Music and Arts
Festival de langverwachte podiumreünie van Iggy & The Stooges plaats. Op Skull Ring
behoren leden van Green Day, Sum 41 en…The Stooges tot de medewerkers. De plaat laat oude
tijden herleven. A Million In Prizes - The Iggy Pop Anthology is een carrièreoverzicht, voor de
eerste helft gevuld met werk van en met de Stooges. Dvd Live at the Avenue B bevat een
concertregistratie uit 1999.

Bron: OOR Popencyclopedie