Twee weken weg roman

Twee Weken Weg is een herontdekking uit 1931, gedateerd en modern tegelijk. Het leuke is dat het boek begint met een stukje uit de biografie van R.C. Sherriff. Zijn gedachte achter het schrijven van Twee Weken Weg, zijn eigen observatie van een eindeloze stroom mensen op vakantie in Bognor, is mooi om te lezen. Het maakt je meteen nieuwsgierig naar zijn willekeurige gezin – vader Ernest, moeder Flossie, zoon Dick, dochter Mary en zoon Ernie Stevens. Twee Weken Weg volgt deze familie op hun strandvakantie in Bognor, vanaf het moment van hun gedetailleerde voorbereiding. Een normaal gezin, geen wereldschokkende reis, een alledaags tafereel uit die tijd. En toch is het een verhaal dat boeit van begin tot eind, met tijdloze thema’s.

De familie Stevens gaat elk jaar op strandvakantie in Bognor. Hun vakantie begint al voordat ze de trein in stappen, met flinke voorbereidingen, niet allemaal even leuk, maar wel noodzakelijk. Aan de hand van hun dagelijkse beslommeringen, zo kort voor de vakantie, kom je al meer te weten over meneer Stevens, mevrouw Stevens, Dick, Mary en Ernie weten. Dat begint met korte en krachtige zinnen, levendige beschrijvingen (“Meneer Stevens keerde terug naar zijn kamer, zeer tevreden over het resultaat van zijn gebaar. Hij ging naar de badkamer, stak de geiser aan en begon zich te scheren”). En af en toe voelt het wat statig, want het is wel een gezin uit een tijd waarin klasse belangrijk was (“Hij zou natuurlijk een das omdoen, voor de treinreis, maar aan zee zou hij de hals openlaten” en “en zelfs als er maar een of twee waren die het zagen, zou het nieuws zich snel verspreiden, vooral omdat het beslist een voorname auto zou zijn”). Dat lijkt misschien een verschil met de moderne tijd, maar denk toch eens aan al die mensen die met elkaar wedijveren om de beste baan, het hoogste salaris of de grootste caravan. Zo ver zijn we niet af van de samenleving die in Twee Weken Weg wordt geschetst.

De schrijfstijl van R.C. Sherriff is een verademing, vergeleken met moderne verhalen. Hij gebruikt korte, krachtige zinnen, afgewisseld met langere zinnen en diepere gedachten (“Was dat de betekenis van trouw?” - “Was het schandelijk als een man zich boven zijn stand verheven voelde, als hij eenzaamheid verkoos boven de omgang met mannen die niet goed genoeg voor hem waren?”). En de schrijver maakt slim gebruik van de tegenwoordige en verleden tijd. Het verhaal zelf is volledig in de verleden tijd geschreven. De beschrijvingen van alles wat vast in de tijd bestaat en niet bij dat verhaal hoort, is echter in de tegenwoordige tijd geschreven (“Met een vakantie gaat het net zo. De eerste dagen dralen bijna eindeloos. De zon nestelt zich tegen de avond in een holte in de heuvels en trotseert koppig de nacht.”). Twee Weken Weg zit vol met bijzondere woorden, zoals gejacht, vibreerde van plezier, vertrekdag en marsorders. Het past helemaal bij dit verhaal.

Uit alles spreekt liefde van de auteur voor zijn fictieve gezin. Het woord teder is hier zeker op zijn plaats, van de auteur naar zijn personages, maar ook tussen de personages onderling. De relatie tussen meneer en mevrouw Stevens is eigenlijk vrij schattig en liefdevol, al kun je daar als lezer soms ook je vraagtekens bij zetten. Dit gezin worstelt duidelijk. Met wie ze zijn en wat ze willen, hun relatie tot de ander en hun plek in de maatschappij. En een zoektocht naar vrijheid, als het om Dick en Mary gaat. Een herkenbare worsteling, die je met liefde volgt. Want zijn we niet allemaal op zoek naar onze plek in dit leven? Wat dat betreft is Twee Weken Weg een modern strandvakantie verhaal, een aangename herontdekking die je gewoon niet mag missen.

Een boek dat ik op twee dagen heb verslonden! Onvoorstelbaar mooi, van een tijd die we ons niet meer kunnen voorstellen. Zeer aangeraden!

Twee weken weg is een roman uit 1935 en dat voel je ook. Het boek neemt je mee naar een tijd, waarin je nog niet wordt opgeslokt door het internet, mobiele telefoons, of social media. Het geeft een tijd weer waarin een gezin leeft in de traditionele rollen van toen. De schrijver heeft het geschreven, zonder dat hij dacht dat het uitgegeven zou worden. Het was een hersenspinsel gebaseerd op zijn eigen ervaringen en ergens merk je dat ook. Het verhaal heeft geen spannend plot, of wendingen die je niet aan ziet komen. Het kabbelt voort, maar zorgt er tegelijk voor dat je wil blijven lezen.

Vader, moeder, twee zonen en een dochter gaan twee weken op vakantie naar het zuiden van Engeland. Tijdens deze vakantie leer je ze allemaal beter kennen en de issues waar ze per persoon mee te maken hebben. Problemen, die ook nu nog eigentijds zijn. Je niet gewaardeerd voelen in je baan, of bij dierbaren, maar ook een eerste liefde en het niet weten waar je naartoe wil in het leven. Het is een heerlijk zomerboek, waar je vlot doorheen leest en je je ook even in het mooie zuidwesten van Engeland waant.

R.C. Sherriff (1896 – 1975) was een Britse auteur, zijn meest bekende werk is het toneelstuk Journey’s End. Twee weken weg dateert uit 1931 en is geïnspireerd door zijn eigen herinneringen aan de vakanties aan zee van weleer.
Het gezin Stevens (vader Ernest, moeder Flossie en de kinderen Dick, Mary en Ernie) gaan elk jaar twee weken naar Bognor Regis, een badplaats. Ze verblijven dan in pension Zeezicht. Na de huwelijksreis van Ernest en Flossie is het een jaarlijks terugkerend ritueel geworden in september. Het boek beschrijft de voorbereidingen (en daarmee ook de voorpret) op de vakantie én de twee weken aan zee. Ernest maakt altijd een heel plan van aanpak om de vakantie te laten slagen. Elk gezinslid heeft zo zijn eigen taken die nauwgezet worden uitgevoerd.
Ze vertrekken op zaterdag met de trein en alleen al het reizen met de trein is een heel avontuur! Veilig komen ze aan in Bognor, een feest van herkenning voor ze. Doordat Dick en Mary al werken kunnen zij ook een steentje bijdragen aan de financiën. De familie Stevens kan zich daardoor een wat groter strandhuisje permitteren op het strand, heerlijk vinden ze dat.
Twee weken weg is een lieve roman, er gebeuren geen indrukwekkende dingen maar juist de beschrijving van het kleine genieten, de terugkerende rituelen, de liefdevolle manier waarop de gezinsleden met elkaar omgaan, zorgt ervoor dat je in een zorgeloze vakantiesfeer komt. Het is bijna niet voor te stellen dat deze roman negentig(!) jaar geleden voor het eerst is uitgekomen. Ook toen al lagen de mensen kop aan kont op het strand. Zandkastelen bouwen, zwemmen, zonnebaden, flaneren, balspelletjes, het is allemaal nog actueel. Mooi ook hoe de auteur ons meeneemt in de personages. Ernest die vijftig weken in het jaar in een saai en stoffig kantoor doorbrengt, zonder uitdaging. In deze twee weken vakantie moet hij genoeg energie opladen om er weer een jaar tegen aan te kunnen. Flossie die diep in haar hart bang is van de zee en veel liever thuis zou blijven, zet haar vrolijke masker op, voor haar gezin doet ze net alsof ze reusachtig geniet. Dick en Mary die al bijna volwassen zijn en misschien wel voor de laatste keer mee op gezinsvakantie gaan. Ze staan op een grens, kijken met veel nostalgie op hun jeugd terug, maar zijn aan de andere kant ook verlangend naar de toekomst, naar veranderingen. En Ernie? Die bouwt gewoon een zandkasteel en speelt met zijn schip, hij heeft nog jaren van vakantiepret voor de boeg.
Twee weken weg was een blinddate met een boek voor mij. Vanaf nu (de vakantiemaanden uitgezonderd) zal ik elke maand verrast worden door zo’n onverwacht boek, prima op uit mijn comfortzone te komen en zeldzame pareltjes te ontdekken. Dit was er zo één! Vier sterren voor een boek dat bijna een eeuw oud is.

Een prachtig inkijkje in een vakantievierend Engels gezin, bijna 100 jaar geleden. Ik kon het pension bijna ruiken, zo goed en intiem heeft de auteur het verhaal geschreven. Geestig, ontroerend, soms tenenkrommend qua onhandige scènes en ongemakkelijke situaties.

Tip uit dezelfde categorie: Hotel Claremont van Elizabeth Taylor.

Zo goed geschreven, je kent elk gezinslid. Het lijkt of je hun hele leven meemaakt, maar het zijn 2 weken.

Twee weken weg

“De gouden uren van het leven laten geen scherpe contouren na waaraan het geheugen zich kan vastklampen: er blijven geen gesproken woorden over, zelfs geen kleine gebaren en gedachten, alleen een diepe dankbaarheid die ongevoelig voor tijd blijft bestaan”

Zomaar een citaat uit het boek “Twee weken weg” van R.C. Sherriff.

In 1931 schreef de auteur dit boek. Hij schreef het hoofdzakelijk voor zijn eigen plezier, en veertig jaar later was hij nog verbaasd dat het schijnbaar onspectaculaire verhaal een veelgeprezen bestseller bleek te zijn.
In het voorwoord van het boek zegt de schrijver dat het idee voor zijn roman (oorspronkelijk titel: “A fortnight in September” zo simpel was dat hij zich er bijna voor schaamde. Toch bleek het een enorm succes.

Kort gezegd gaat dit verhaal over een gezin (familie Stevens) uit de buitenwijken van Londen vlak voor en tijdens hun jaarlijkse vakantie in Bognor aan de kust. Elk jaar kijkt het gezin met spanning uit naar de twee weken in september.
Al sinds hun huwelijksreis komt de familie Stevens in Bognor in het (inmiddels sjofele) pension “Zeezicht”.

De voorbereiding verloopt volgens een vast stramien. Vader Stevens heeft hiervoor speciale “marsorders” samengesteld om alles vlekkeloos te laten verlopen (zoals het inlichten van de bakker en de buren, het inpakken en zelfs het invetten van tuingereedschap).
De treinreis is een avontuur op zich en vergt een enorme planning van meneer Stevens. Hij neemt hierbij de leiding, waarbij mevrouw Stevens tijdens de vakantie vooral bezig is met de vraag of iedereen het wel naar zijn zin heeft.

De vakantie zelf bestaat uit dagen aan het strand, en de trots en blijheid van het gehuurde strandhuisje, en het verblijf in het pension, wat er in de afgelopen jaren niet op vooruit is gegaan, echter de familie wil trouw blijven aan de eigenaresse. Ook de kleine “gelukjes” worden beschreven, zoals het dagelijks glaasje Port voor mevrouw Stevens als de rest van het gezin gaat wandelen.

De lezer wordt ook meegenomen in de gedachten van de verschillende familieleden en dat weet de schrijver op een hele mooie manier te doen.

Het boek kabbelt rustig voort en het is eigenlijk een heel eenvoudig verhaal, maar door de mooie manier van proza leest het heerlijk weg.
De tijd waarin het zich afspeelt lijkt veel minder complex en jachtig als de huidige al waren er toen ook zorgen en problemen uiteraard. De mensen genoten van dingen die voor ons in de huidige tijd zo vanzelfsprekend zijn en dat maakt het boek ook inspirerend en zet aan het denken.

De woordkeuze vond ik ook heel leuk om te lezen, echt passend bij die tijd.

Het is een heerlijk ontspannen boek, waarin je als lezer echt wordt meegenomen in het leven van het gezin en waardoor je ook verder wilt lezen.

Mijns inziens een aanrader, juist omdat het zo heel anders is als de meeste boeken.

Dit boek begint met een hoofdstuk uit de autobiografie van de auteur; RC Sherrif was een toneelschrijver die eigenlijk helemaal niet van plan was om dit boek te schrijven. Het verbaasde hem dat het aansloeg. Conclusie: Hij schreef nooit meer iets wat zo goed was als dit boek. Een voorwoord dat uitnodigt tot lezen…..

“Goeie genade, is dit niet fantastisch!”

Meneer en mevr Stevens en hun 3 kinderen Dick, Mary en Ernie gaan elk jaar op vakantie van Bognor Regis, een bekende badplaats in Engeland. Dezelfde weken in september, hetzelfde pension en dezelfde voorpret en planning. Wat volgt is een gedetailleerd verslag van deze vakantie die echt geen minuut verveelt.
RC Sherrif kan de lezer anderhalve pagina vermaken met een verhaal over de man die de kaartjes in de trein knipt of over hoe het gezin samen kiest voor een strandhuisje met of zonder terras (en waar hij daarna regelmatig aan hun gemaakte keuze refereert)
De schrijfstijl doet mij een beetje denken aan hoe JK Rowling de dreuzel familie van Harry Potter beschrijft. Een dosis droge humor, een stukje satire en ook een beetje tragedie in een boek.
Dat lees je bijvoorbeeld als ze de parkiet naar de buurvrouw brengen die nooit op vakantie gaat maar van hun wel elk jaar een souvenir krijgt of tijdens hun verblijf in het sjofele pension.
Er is een mooi tijdsbeeld geschetst als de familie 6!! foto's ontwikkeld bij de drogist en daar allemaal vol bewondering naar kijken of als ze voor het eerst in een particuliere auto zitten.
De sfeer is echt Engels, altijd netjes blijven en geen uitspattingen. Het feit dat ouders bij hun achternaam worden genoemd en kinderen bij hun voornaam is al passend bij de tijd van toen.
De kinderen worden groter en kijken anders naar de wereld om hun heen.
Heel even lijkt het alsof er een stukje diversiteit in voor zal komen, maar dat was nog onbespreekbaar in deze jaren en in is dit boek ook geen echt onderwerp.
Ondanks alles blijft het een leuke vakantie waarop het geven en nemen is voor het hele gezin. Zo blijft het gezellig.
Wat de lezer zich af zal vragen is of het gezin het jaar erop weer dezelfde vakantie zal vieren…maar daar komen we nooit achter want dit boek is in 1931 geschreven en de auteur is in 1975 overleden. Hij schreef nooit meer zo’n goed boek…..

Twee weken weg……. wie wil dat nu niet? Maar dan denk je vast niet meteen aan een klein Engels badplaatsje. Ik stiekem wel, en na dit boek nog meer!

‘We schrijven de jaren 30, Dulwich, een voorstad van Londen. De familie Stevens verheugt zich op een jaarlijkse vakantie naar Bognor aan zee. Elk jaar logeren ze in hetzelfde pension. Ondanks dat het pension al wat sjofel begint te worden, blijft de familie Stevens hun vakantieplekje trouw. Het gezin geniet van alle jaarlijks terugkerende beslommeringen en rituelen. Behalve mevrouw Stevens dan misschien, maar er wordt haar eigenlijk nooit gevraagd of ze het wel leuk vindt.’

Wat een heerlijk boek is dit! Het gaat over niets: gewoon de beslommeringen van een doorsnee gezin in de jaren ‘30. Tegelijkertijd gaat het over alles: de sleur van werken, ambities, de eerste verliefdheid, teleurstellingen, voornemens……. dingen die we allemaal tegenkomen in het leven.
Herkenbare situaties, niet de droomwereld die we meestal op social media voorgeschoteld krijgen.
Het verhaal kabbelt voort als een rustig beekje, er gebeuren geen verheffende dingen. Maar dat maakt het boek zo fijn! Elk gezinslid worstelt met zijn eigen onzekerheden en idealen, maar samen vormen ze een heel warm gezin, een gezin waar je van gaat houden. Je volgt hun dagelijkse beslommeringen en gedachten maar dat wordt nergens saai. Sterker nog, net als de familie Stevens had ik nog wel even langer vakantie met ze willen vieren. Ik kon aan het eind van het boek maar moeilijk afscheid van ze nemen en heb nu nog steeds een beetje heimwee naar het verhaal. Zo’n heimwee die je ook kan hebben na een vakantie.
Op een enkel gedateerd woord na heb je ook nergens door dat dit boek ook echt geschreven is in 1931, daar kwam ik pas halverwege het boek achter.

Als een warm dekentje voelt dit boek. Als de laatste zonnestralen op een warme dag. Als thuiskomen na een heerlijke vakantie. Ik vond dit echt de overtreffende trap van feelgood!

De familie Stevens, die bestaat uit moeder Flossie, vader Ernie, oudste zoon Dick, dochter Mary en jongste zoon Ernie, gaat al twintig jaar naar de badplaats Bognor aan de zuidkust en ieder jaar gaat ze naar het pension Zeezicht. Waarom heet Zeezicht zo?

‘Voor hun huwelijksreis hadden ze (meneer en mevrouw Stevens, rdv) kamers gehuurd bij meneer en mevrouw Huggett in de St. Matthews Road, in een pension dat Zeezicht heette omdat je vanuit het wc-raampje de top van de lantaarnpaal op de boulevard kon zien.’ (2021: 17) Dat is humor, toch? Tenminste, ik proestte het uit, alsof ik Joop ter Heul zelf was.

Vakantie is fijn maar het is een hoop geregel en nerveus gedoe: bagage inpakken in de grote hutkoffer, kruiers regelen om die bagage de trein in te krijgen, de treinkaartjes kopen, je druk maken of je in de trein wel bij elkaar kon zitten, of de overstap in Clapham Junction wel goed zou verlopen (idem: kruiers, bagage, bij elkaar kunnen zitten, druk station, angst elkaar kwijt te zullen raken). Maar ook qua huisdieren is het een gedoe met buren die gepaaid en gepoederd moeten worden. Meneer S is wel in zijn comfortzone, nu hij , anders dan op kantoor, alles zelf in de hand heeft; de grotere kinderen Dick en Mary, die zelf al een baan hebben - en misschien voor de laatste keer meegaan - schikken zich nog naar hun ouders, al betalen ze een klein deel van de vakantie mee. Mevrouw S is totaal outside haar comfortzone. Een huisvrouw die tegelijk huismus is, vindt het wel fijn dat zij minder huishoudelijke klussen heeft te doen - maar let op: huishoudelijke klussen blijven er altijd - maar ze is erg onzeker, gewoon omdat ze niet in haar eigen huis is.

Toch wordt er volop van vakantieactiviteiten genoten: ’s morgens spelen vader en de kinderen criquet; na de warme maaltijd ’s middags wordt er gezwommen en op het strand gelegen, maar niet door mevrouw S, die bang is van water - hadden wij anders verwacht? En ’s avonds zijn er de muziektent, de speelhal of een wandeling langs zee. Eenmaal in de vakantie maakt meneer S een lange wandeling in het achterland van een ruime twintig km. Sportief zijn ze! Dick was op lokaal niveau hardloopkampioen en thuis loopt hij na het avondmaal nog een rondje hard. Typisch Engels, denk ik dan.
Een bittersweet en weemoedig vakantieverhaal van een uiteenvallend kleinburgerlijk gezin uit een Londense voorstad.