Vecht voor je geluk Zoals ik

ABRAHAM VAN LEEUWEN OP WEG NAAR ZIJN NIEUWE HORIZON . In dit boek ontrafelt Bram van Leeuwen, eens Rotterdam’s . armste schooljongen, zijn geheimen. Hij vertelt van zijn bedrijven, zijn majestueuze yacht en zijn liefdes. U leest over de oprichting van zijn Nederlands Talen Instituut en hoe hij dat bedrijf door zijn enorme werklust tot een miljoenenorganisatie wist uit te breiden. le Hoe hij daarnaast nog vele andere bedrijven oprichtte en op een mn gegeven moment 23 bedrijven in verschillende landen bezat. Hoe hij zijn vermogen vergaarde en hoe hij zijn imperium verkocht. U leest hoe hij succes had en tóch gelukkig werd en hoe ook ú uw geluk kunt vinden. U ziet hoe hij de jetset ontvangt, u ziet zijn feesten en zijn privé leven. Bram van Leeuwen is een gewone Nederlander, die zich opwerkte tot een groot zakenman en die van . . … Brammetje uit Rotterdam uiteindelijk Prins van Lignac werd.

Deze man 1e de rijkste in Nederland na de koningin,’ schreef een Frans dagblad op 20 juli 1988 onder de foto van mijn verjaardagslunch op het strand van St. Tropez: ‘Koninklijke verjaardag voor de prins van Lignac.' Dat was een foutje, want ik ken verscheidene Nederlanders die rijker zijn dan ik: Freddie Heineken, jonkheer Loudon van de Shell, Anton Philips en Albert Heyn onder anderen. Ook de Nederlandse kranten overdreven over mijn vermogen, maar ik moet wel toegeven dat ik rijk ben. Het is heel leuk om nu héél rijk te zijn, want op school was ik de armste jongen van de klas. Het was niet leuk om elk jaar mijn gratis schoolboeken toegeschoven te krijgen met de opmerking: ‘Wees er zuinig op. volgend jaar moet een andere jongen uit een arm gezin ze weer kunnen gebruiken.’ Hoe verdien je honderden miljoenen guldens als je met niets bent begonnen? Ik geloof dat het iets te maken heeft met reïncarnatie. Ik heb het gevoel dat ik in honderden miljoenen jaren duizenden vroegere levens heb geleefd. Dat hebben de meeste mensen, maar ik heb de herinneringen aan vele levens behouden en met zoveel levenservaring was het niet zo moeilijk om drieëntwintig bekende bedrijven in zeven landen op te richten en toch fijn op mijn veertigste bij mijn zwembad te liggen in mijn sprookjeslandgoed aan de Rivièra. Het ontstaan van de mensheid ligt ruim vier miljard jaar achter ons. Toen slaagde een vooruitstrevend sporenplantje erin, ’s werelds eerste levende eencellige diertje te worden en dat was een hele prestatie. Het duurde een slordige 39 000 eeuwen voor dat beestje ook maar enigszins op een mens begon te lijken. Ik herinner me dat ik in één van mijn vroegste levens een homo habilis was, de handige mensensoort. Dat leek heel wat: ik had nu al de helft van de hersenen van een chimpansee uit onze tijd. En bij elk nieuw leven werd ik steeds een beetje meer mens. Een kleine 60 000 jaar geleden was ik de Neanderthaler mens. Uw overgrootvader vond mijn schedel in 1856. Ik was de eerste aapmens die op zijn achterpoten kon lopen! Ik ben altijd met alles de eerste geweest in mijn tijd en dat is de reden dat de Nederlandse en internationale pers zulke mooie verhalen over mij publiceert, met altijd dezelfde exclusieve foto’s van mijn jacht. Mijn jacht is inderdaad het mooiste privé-schip ter wereld, maar ik ben niet de rijkste Nederlander en toen ik in 1980 al mijn bedrijven, in Nederland en daarbuiten, verkocht, kreeg ik er geen half miljard gulden voor, zoals Nederlandse kranten schreven. Maar dat is minder belangrijk. Wat van belang is, is dat iemand zich zijn vorige levens kan herinneren en met alles de eerste wil zijn, zelfs als hij als arme jongen in Rotterdam wordt geboren. Omdat ik al miljoenen jaren meeloop, weet ik hoe u en ik opgroeiden tot de huidige mensensoort, maar ik zie allemaal mensen om mij heen die denken dat ze de kroon op de schepping zijn. Al die gewone mensen zijn apetrots op ‘hun’ intellectuele prestaties. Ze hebben immers auto’s, vliegtuigen en zelfs ruimteschepen gebouwd! Ja, ze moesten wel, want hun eigen benen bereiken hooguit een snelheid van zeven kilometer per uur. Ze hebben telmachientjes uitgevonden omdat hun hersens te primitief waren om getallen van zelfs maar drie cijfers te vermenigvul. digen. Op de lagere school hadden ze een spreekkoor nodig om de tafels van ver. menigvuldiging te leren: eenmaal drie is drie, tweemaal drie is zes, driemaal drie is negen… Ik ken onze ontwikkeling en ik verwonder me altijd als ik iemand zo zelfvoldaan ìn de spiegel zie kijken. Die vindt zichzelf bijna perfect! Maar sinds ik op mijn achterpoten leerde lopen, bent u nog maar weinig verbeterd. Uw ogen hebben een gezichtsveld van nog geen tweehonderd graden. U kunt dus niet schuin naar achteren kijken en als daar een auto toetert, schrikt u zich dood. De eerste de beste vlieg kan rondom zich heen kijken. Uw oorspieren zijn vrijwel onontwikkeld. Alleen de hoogstbegaafden kunnen hun oren bewegen, maar zelfs zij kunnen hun oorschelp niet in de richting van een geluid draaien. Elk paard kan dat. U gebruikt uw oorschelpen trouwens alleen maar om er de bril aan te haken die uw slechte ogen moet helpen. Uw reukzin is heel gebrekkig; het voedsel moet wel de pan uitstinken voor u ruikt dat het bedorven is. U kunt ook niet ruiken of op een kruispunt zojuist een vriend is gepasseerd. Uw hond kan dat wel. Tanden waren er bij uw geboorte niet bij en het eerste stel was van zo’n beroerde kwaliteit, dat er een paar jaar later een ander voor in de plaats kwam. Die tanden groeien echter niet bij waar ze afslijten en het glazuur is zo primitief dat suiker er gaten in maakt. Ouderen eten dan ook met kunststof imitatietanden. Met uw nagels kunt u bij vechtpartijen niets doen, die breken af als u een zakmesje opent. U zweet als u zich even inspant en dat zweet stinkt en verkleurt de lappen die uw vel tegen de kou moeten beschermen. Een pasgeboren muis is ook naakt, maar ontwikkelt snel een pels tegen de kou en tegen de nagels van zijn vijanden. U hebt een vel met pukkels en rimpels en er is een hele industrie voor nodig om alle natuurfouten te verbeteren of te bedekken. Uw primitieve lichaam heeft weinig regenererend vermogen: als u een arm of een been verliest, doet uw lichaam niets om zichzelf weer compleet te maken. Een hagedis is beter geconstrueerd. U verwondert zich erover hoe ik van mijn leven zo’n succes heb gemaakt. Mijn geheim is heel eenvoudig: ik ben altijd doorgegaan met de eerste te zijn. Miljoenen jaren lang! In dit leven richtte ik het ‘Nederlands Talen Instituut’ op toen ik drieëntwintig was. Waarom een taleninstituut? Ik heb het gevoel dat dit een logisch vervolg was op een vroegere ervaring. Ik heb een vage herinnering dat ik drieduizend jaar geleden bouwmeester was in Mesopotamië en dat ik daar iets groots wilde bouwen: een toren die tot in de hemel zou reiken. In de vlakte van Senear heb ik drie jaar aan mijn grootse schepping gewerkt. Ik liet duizenden slaven klei uitgraven en met gehakt stro vermengen. Ze kneedden de grondstof met hun voeten en persten de klei in houten vormen die in de velden rond het bouwkamp werden gelegd om in de zon te drogen. Daarna klopten andere slaven de stenen uit de vormen en stapelden ze in de ovens, waar ze tot tichelstenen werden gebakken. Maanden verstreken, jaargetijden volgden elkaar op, tot mijn toren bijna klaar was. Een statige buitentrap van meer dan tachtig ellen hoog leidde naar de eerste van de zes etages die reeds waren verrezen. Fenicische vaklieden gaven de tichelstenen voor de hoogste etage een blauwe glazuurlaag, want boven op de toren wilde ik een tempel bouwen die als een glinsterende blauwe kroon mijn toren zou bekronen. Ik had jaren gewerkt en uitgezien naar het ogenblik dat mijn schepping gereed zou zijn. Ik zou er een plaats door krijgen in de wereldgeschiedenis; ik zou er roem en eer mee oogsten en op de dag dat ik dit grandioze bouwwerk zou overdragen, zou de Patesi, de koning van Mesopotamië, mij het honorarium voor deze jaren van creatieve arbeid en toewijding overhandigen. Ik wist niet hoeveel goud de leren buidel zou bevatten, maar ik had het volste vertrouwen in zijn vorstelijke dankbaarheid. Het is er niet van gekomen! Mijn toren is nooit ingewijd. Mijn schepping is nooit af gebouwd. Het werk van jaren, mijn grootse creatie, mijn Toren van Babel ging te niet omdat de slaven plotseling vreemde talen gingen spreken en elkaar niet meer verstonden en het werk staakten. Door die vreemde talen verloor ik, drieduizend jaar eerder, een vermogen. Dat bleef in mijn herinneringen aan vroegere levens bewaard. Vijftig eeuwen geleden verloor ik miljoenen door dat probleem met die vreemde talen. In het jaar 1941 heb ik mij gerehabiliteerd: ik richtte mijn eerste taleninstituut op en sindsdien heb ik die miljoenen tóch verdiend: aan die vreemde talen! Dit is mijn antwoord op de vraag hoe ik van de armste jongen in de klas een der rijkste Nederlanders kon worden. U weet het nu en in dit boek zal ik u vertellen over mijn laatste leven, mijn leven in deze tijd. Bram van Leeuwen, prins van Lignac aan boord van ’s werelds meest luxueuze privé-jacht ‘New Horizon