Vergeten reus roman

Dit verhaal doet mij denken aan een kruising van bijna alles. Een fantasieverhaal. Een ridderverhaal rond koning Arthur. De mythe van de laatste veerman. Een Angel-Saksisch sage. Een historische roman. Al met al een verhaal zonder humor, beladen met veel droefheid.
Een ouder echtpaar, Axl en Beatrice, maken hun laatste reis samen naar hun verloren zoon. Ze weten niet waar hij is, wat er met hem gebeurd is. Zelfs vaak niet eens of hij wel ooit bestaan heeft. Ze klampen zich aan elkaar vast en proberen de mist in hun hoofd op te lossen. De mist zorgt er voor dat ze alles wat er gebeurt ook weer snel vergeten. Ze missen echter hun goede herinneringen samen en accepteren dat ze daarom geconfronteerd zullen worden met hun slechte herinneringen. Door de mist kunnen ze hun reis niet goed overzien. Dat maakt hen heel angstig, want is hun liefdesband genoeg bestand tegen butsen? En overleven ze de reis samen wel?
Op hun weg naar het ongewisse maken ze vreemde gebeurtenissen en ontmoetingen mee. Steeds meer doet het een en ander hun herinnering opflitsen. De mist blijkt een algemeen fenomeen te zijn. Er heerst landelijk vrede zolang de Engelsen en Saksen bewusteloos door hun leven wandelen. De vrouwelijke draak doden zorgt er voor dat deze mist zal optrekken.
Aanvankelijk willen Axl en Beatrice niet betrokken raken bij andermans queeste: “het is niet onze taak, het is niet onze zorg”. Toch blijken ze niet te kunnen ontsnappen aan hun lot en raken ze steeds meer verwikkeld, betrokken en verstrikt in de gebeurtenissen die uit het verleden voortvloeiden. Maken ze op tijd schoon schip met hun verleden en mogen ze hand in hand in het hiernamaals lopen? De veerman beslist.
Ik heb lang getwijfeld of ik dit verhaal drie of vier sterren zou geven. Ik irriteerde me vaak dat Axl in zijn dialogen met Beatrice voortdurend het woordje ‘lieve’ gebruikte. Ook houd ik van happy endings en dit eind vond ik behoorlijk droevig. Toch vier sterren, omdat ik het verhaal goed verteld vond en de strekking tijdloos is. Ik besef nu pas goed dat elke ontkenning van verlies een prijs heeft. Uiteindelijk moet je de tol wel kunnen betalen...
Dit verhaal doet mij ook sterk denken aan hoe mensen kunnen genezen van trauma. Als een ui pellen ze hun angsten laag voor laag af. De tijd zal leren of je wonden geheeld zullen worden. De symboliek met de draak is mij ook wel duidelijk. De vrouwelijke draak staat voor het gevoel. Het harnas van ridder Gaiwan voor de innerlijke blokkade, die je als een muur tussen je verstand en gevoel geplaatst hebt. Je gemankeerde, vermoeide en verkrampte persoonlijkheid. Deze oplossen is de draak doden en al de pijn van het onverwerkte verlies komt weer in al zijn heftigheid naar boven.

Dat het een prachtig geschreven verhaal is over oud worden en dicht bij de dood komen is. En hoe onontkoombaar vredig dat kan zijn.

Recensie door Roosje

Soort van *spoilers*, vrees ik; ik ga een beetje puzzelen en daarom vertel ik misschien iets meer dan jij wilt weten als je het boek nog niet gelezen hebt. Lees anders alleen even de twee alinea’s hieronder, die gaan over de essentie van deze roman.
Wat aan de basis ligt van dit verhaal is vergetelheid versus herinnering; vergetelheid lijkt vaak een beter ‘ding’ dan mensen veronderstellen; maar mensen willen zich altijd alles precies herinneren, mensen willen altijd alles weten, zoals Eva en Adam zich ook niet konden inhouden bij het zien van de boom van goed en kwaad.
En het boek gaat over de liefde tussen man en vrouw, hoe diep is die liefde werkelijk? Zijn echtelieden in staat elkaar liefde te blijven geven en elkaar te vergeven indien ontrouw en elkaar pijn doen een mens diep in het hart treffen, te diep? En is iedereen te vertrouwen, is vooral ‘the smooth talker’ te vertrouwen, de verleider, de duivel? Kun je de duivel herkennen? Telt een gewaarschuwd mens werkelijk voor twee? De liefde tussen man en vrouw staat ook symbool voor de liefde en vergevingsgezindheid tussen de mensen, tussen verschillende bevolkingsgroepen.

Niet voor niets gebruikt Ishiguro de mystieke, mysterieuze, sprookjesachtige, hoofs-romantische verhalen rondom het in nevelen gehulde rijk van Arthur als achtergrond voor zijn verhaal. De ‘Pax Brittanica’ (term is van mij, rdv), de relatieve vrede tussen de verschillende volken, Britten, Picten, Saksen, Schotten e.d., weliswaar onder de bezielende leiding van de Britse koning Arthur, is een broederlijk en ridderlijk-hoofs symbool voor de vrede tussen verschillende volkeren.

De schrijfstijl is ook in de vorm van een middeleeuws ridderverhaal: licht formeel en wat ouderwets. Dat heeft Ishiguro beslist opzettelijk gedaan. Er is in deze roman dan ook niet veel plaats voor iets als psychologische ontwikkeling van de personages. Mij stoort dat niet, ik vind het passend, maar Auke Hulst vindt het een tekortkoming, in zijn bespreking van deze roman in de NRC; te lang, te saai, geen echte diepgang, geen ambiguïteit, geen subtiliteit, schrijft hij. Ik ben het niet met hem eens. Ishiguro schreef zijn boek als een Arthur-roman: daarin is geen plaats voor psychologie, voor diepgang zoals ‘wij’ dat verstaan. Ambiguïteit is er genoeg in dit boek. Te lang?, nee, dat vind ik ook niet. Ik heb me moeiteloos mee kunnen laten nemen door het verhaal in dit boek. Wat mij een beetje stoorde was dat het verhaal van de draak alles ineens zo verhelderde; de puzzel bleek gelegd, alle stukjes pasten.... bijna, want het eind voor Beatrice en Axl was nog niet gekomen. Hun einde kwam toen zij aan het strand stonden en de veerman hen opwachtte met zijn bootje dat maar groot genoeg is voor een passagier.... Een schitterend open einde, dat al voorbereid is aan het begin met de jammerende vogelachtige vrouw en het konijn en de rationele en retorisch begaafde veerman. Wie betaalt de veerman? Waar en wat is de obool voor Charon?*

Erg gecompliceerde en onwerkelijke story. Wel mooi geschreven. Mag wel, de auteur is nobelprijswinnaar !

Vreemde raadselachtige sfeer: half avonturen half vreemde belevenissen.

Geschreven bij Vergeten reus

Geen problemen met downloaden, mooi boek

Geschreven bij Vergeten reus

Dat is een fascinerend boek.

Wat ik goed vind aan dit artikel: duurzaam.

Een meeslepend boek dat je na laat denken over de voors en tegens van je geheugen.