Verhalen uit lief leven

Geschreven bij Lief leven

Sommige schrijvers kennen een duidelijk aanwijsbaar hoogtepunt. Daarna worden hun boeken minder. Er zijn ook schrijvers die zichzelf keer op keer overtreffen. De Nobelprijswinnaar van 2013, Alice Munroo (1931), is zo’n auteur. In haar laatste verhalenbundel presenteert zij tien verhalen van gemiddeld 25 pagina’s ieder. Vooringenomenheid is een belangrijk thema, waardoor het leven anders kan lopen dan voorzien. Na die tien prachtige verhalen volgt een pagina getiteld ‘Finale’, een barre aankondiging, aangezien Munroo inmiddels 82 is. Zij kondigt de vier verhalen die volgen aan als haar eerste en laatste autobiografische werk: “I belief they are the first and last – and the closest – things I have to say about my own life.” Daarin vertelt ze onder andere het verhaal waarin zij als 15-jarige enige tijd bijna dwangmatig haar 10-jarige zusje heeft willen wurgen, haar zusje waar ze zoveel van houdt op dat moment. Ze constateert dat er een bepaalde gekte in ieder van ons naar boven kan komen, een 'madness' die we niet kunnen controleren. Met die gedachte in het achterhoofd is het interessant Mischa van Hans Münstermann te lezen.
The Daily Telegraph schrijft in een bespreking van Dear life: “Lovers of her writing must hope this is not, in fact, her finale. But if it is, it’s spectacular.” Ik kan me daar volledig bij aansluiten.
Laat u niet misleiden door het afschuwelijke omslag, want van chicklit is absoluut geen sprake!

Geschreven bij Lief leven

prachtige verhalen

saai, het kan me voor geen meter boeien; oninteressant, oppervlakkig en geen diepgang